Βασ. Αναστασόπουλος

Σήμερα, έχουμε έναν πρωθυπουργό, ο οποίος μιλάει τα αγγλικά σαν «καμάκι» στη Ρόδο τη δεκαετία του '80, που προσπαθεί να την «πέσει» σε μεθυσμένη Αγγλίδα τουρίστρια. Και την μεθαύριο, ενδεχομένως, θα έχουμε για πρωθυπουργό έναν τύπο, που μιλάει με... εξωγήινους. Εύκολα θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν εκλέγουμε πολιτικούς ηγέτες, με βάση τις ικανότητές τους, αλλά μάλλον με κριτήριο το ποιοι μας κάνουν να γελάμε περισσότερο. Ποιος ξέρει; Ίσως να είναι και αυτός ένας τρόπος «άμυνας». Με τόσα που περνάμε την τελευταία επταετία, επιλέγουμε την καλύτερη... καρικατούρα, τον καλύτερο «stand up» κωμικό, για να «σπάμε πλάκα» μαζί του στα social media και να ξεχνάμε, για λίγο, τα δεινά μας.

Ε, και; Τι πραγματικά αλλάζει; Μέχρι πότε θα αναζητάμε διέξοδο στον «χαβαλέ»; Γιατί, όσο εμείς γελάμε εις βάρος τους και τους περιγράφουμε ως αδαείς και ανίκανους, εκείνοι φέρνουν Μνημόνια, ψηφίζουν προκλητικούς και «φορομπηχτικούς» νόμους, λαμβάνουν αποφάσεις που προκαλούν το κοινό αίσθημα, τακτοποιούν ημετέρους σε νευραλγικά και... καλοπληρωμένα πόστα και «βαφτίζουν» μεταρρυθμίσεις όλα εκείνα τα αυτονόητα, που θα έπρεπε να έχουν γίνει στη χώρα ήδη δεκαετίες πριν -και όχι επειδή πλέον μας έχουν δέσει «χειροπόδαρα» οι ξένοι εταίροι και δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Με λίγα λόγια, εκείνοι την κάνουν την «δουλίτσα» τους κι εμείς γελάμε...

Σε αυτή τη βάση, δεν είναι να απορεί κανείς που ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, καταφέρνει να βγαίνει, εδώ και κάτι παραπάνω από δύο χρόνια, «αδιάβροχος» από τη βροχή -και όχι, κύριοι της κυβέρνησης, δεν βρέχει, αλλά σας φτύνουν. Τι κι αν πήρε πίσω κάθε προεκλογική του δέσμευση, τι κι αν διέψευσε κάθε ίχνος προσδοκίας και ελπίδας, που μπορεί κανείς να είχε εναποθέσει πάνω του... Όχι μόνο απέδειξε ότι ουδόλως διαφέρει από τους προκατόχους του, όπως «βαυκαλιζόταν» προεκλογικά ο ίδιος και η κουστωδία του, αλλά αποτελεί και τον πλέον άξιο συνεχιστή τους -τουλάχιστον όσον αφορά στην αθέτηση υποσχέσεων και την αντικατάστασή τους από μια οδυνηρή φοροεισπρακτική πολιτική, στους κομματικούς διορισμούς στο Δημόσιο και στο «σφιχταγκάλιασμα» με την «Δεξιά του Κυρίου» και με την Δεξιά του... Καμμένου, προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία.

Αυτή ακριβώς η προσπάθεια του κ. Τσίπρα να παραμείνει στην πρωθυπουργία με κάθε τρόπο, ενδέχεται να αποδειχθεί πολύ πιο εύκολη, απ' όσο μαρτυρούν οι δημοσκοπήσεις και η «τεχνητή» περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Αξίζει να σταθεί κανείς για λίγο και να αναλογιστεί ποιοι βρίσκονται απέναντί του: 

- Οι δήθεν Κεντροαριστεροί, που «ευαγγελίζονται» το νέο, μα στην ουσία επιχειρούν να «παντρέψουν» τα ορφανά του Σημίτη και του Παπανδρέου και να... επαναλανσάρουν ένα φθαρμένο πέρα ως πέρα προϊόν, που έχει ξεπεράσει προ πολλού την ημερομηνία λήξης του.

- Ένας πολιτικός που παραιτείται κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή και τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας παραμένει στη θέση του.

- Ένας επίδοξος «πρωταγωνιστής», που κάποτε -όχι πολύ παλιά- δήλωνε ότι θα εγκατέλειπε την πολιτική, εάν ο λαός έδινε στον ίδιο και στο κόμμα του ποσοστό κοντά στο 5%. Τώρα έχει φτάσει κάπου στο 1% με 1,5%, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αλλά εκείνη την υπόσχεσή του μάλλον την έχει ξεχάσει.

- Ένα κόμμα που... χρωστάει της Μιχαλούς, αλλά καμώνεται ότι έχει τις λύσεις για να «εκτοξευθεί» η οικονομία της χώρας. Μόνο που, όσο ο Τσίπρας θα τους «βγαίνει» από δεξιά, περνώντας νομοσχέδια, τα οποία, αν έφερναν εκείνοι, θα «καιγόταν» ολόκληρη η Ελλάδα, όσο θα υλοποιεί ακόμα σκληρότερες από τις διαβόητες νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, δίχως να... κουνιέται φύλλο και όσο θα παίρνει τα εύσημα από Ευρωπαίους και Αμερικανούς, επειδή έβγαλε το μαντήλι του Τσε Γκεβάρα και φόρεσε κοστούμι -έστω και χωρίς γραβάτα- τόσο θα αποδυναμώνεται και θα αποδομείται το... wannabe κυβερνητικό «αφήγημά» τους.

- Και ένα κατεστημένο, που αρνείται να αποδεχθεί τη φυσιολογική φθορά του και την ολοένα και πιο συρρικνούμενη σφαίρα επιρροής του.

Κατά τα άλλα, ας συνεχίσουμε να γελάμε με τα αγγλικά αλά... Google Translate του πρωθυπουργού. Το ανησυχητικό είναι ότι συνεχίζει να γελάει και ο ίδιος, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Και επειδή συνηθίζουμε να ψηφίζουμε, σαν να κάνουμε... χαβαλέ, μην βιαστείτε να αποκλείσετε ως απίθανο το σενάριο επανεκλογής του Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία. Είναι γνωστό τοις πάσι, άλλωστε, ότι... «he who laughs last, laughs best».