Βασ. Αναστασόπουλος

Στιλιζαρισμένες, με ψυχρά χρώματα και φόντο το μουντό σκανδιναβικό τοπίο, μεταφέρουν στον αναγνώστη μια αποστειρωμένη, «αρρωστημένη» πραγματικότητα. Η 39χρονη ιερόδουλη Μπόνι Κλίο Άντερσεν προσπαθεί να κρατήσει τις λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στη δουλειά και την πραγματική της ζωή. Στο πρόσωπό της αντικρίζουμε μια γυναίκα, το βλέμμα και το σώμα της οποίας «μαρτυρούν» περισσότερα, απ' όσα κι η ίδια θα μπορούσε πραγματικά να πει. Μια «εργάτρια του σεξ», που πάει στη δουλειά της από τις 09:00 έως τις 16:00 και μετά... κατεβάζει ρολά και αρχίζει να ζει πραγματικά, όταν βρίσκεται κοντά στα παιδιά της.

Θα άλλαζε αυτό το επάγγελμα με κάποιο άλλο, που θα της απέφερε τα ίδια οικονομικά κέρδη; «Ναι» απαντά, αλλά... δεν ξέρει να κάνει κάτι άλλο, όπως ομολογεί. Δηλώνει, λοιπόν, ότι αυτό που την ικανοποιεί, είναι να προσφέρει χαρά -μέσω της σεξουαλικής εκτόνωσης- στους πελάτες της -κι όμως, σε καμία από τις φωτογραφίες που την «συλλαμβάνουν» επί τω έργω, δεν φαίνεται να απολαμβάνει αυτό που κάνει. Το βλέμμα της «καρφωμένο» στο κενό, απλανές, και το κορμί της να επαναλαμβάνει, μηχανικά και «βουβά», τις ίδιες, «κουρδισμένες» κινήσεις μιας μονότονης, πρόσκαιρης ηδονής.

Καθώς κοιτάζουμε την Μπόνι, αναρωτιόμαστε, ίσως: «Και τι μας νοιάζει εμάς πώς ζει μια πόρνη στη Δανία;». Κι έπειτα σπεύδουμε να την κρίνουμε -πολλώ δε μάλλον, να την κατακρίνουμε. Αλλά, για σταθείτε μισό λεπτό... Μήπως κι εμείς σαν... ιερόδουλες δεν ζούμε, λίγο-πολύ; Εγκλωβισμένοι σε ζωές που δεν μας γεμίζουν και σε δουλειές που φέρουμε εις πέρας μηχανικά, μόνο και μόνο επειδή δεν έχουμε άλλο τρόπο να εξασφαλίσουμε τα προς το ζην;

Πόσες φορές δεν έχει τύχει να είναι αλλού το σώμα μας και αλλού το μυαλό; Πόσες ακόμα δεν έχουμε ευχηθεί να μπορούσαμε να τα αλλάζαμε όλα, δίχως να πληρώσουμε κανένα κόστος; Να ονειρευτούμε πώς είμαστε άλλοι από αυτούς που «περιφέρουμε» κάθε μέρα, με βλέμμα απλανές, από το σπίτι στη δουλειά κι έπειτα πάλι σπίτι; Να χαμογελάσουμε, ρουφώντας λίγες «σταγόνες» ευτυχίας από την ικανοποίηση που σου δίνει το να κάνεις κάτι, το οποίο πραγματικά αγαπάς;

Όσο κοιτάζω μέσα στα μπλε μάτια της Μπόνι, τόσο περισσότερο βλέπω εμάς. Σε μια εποχή που οι αξίες και τα ιδανικά έχουν αντικατασταθεί από τον υλισμό και τον αγώνα για επιβίωση, «εκπορνευόμαστε», για να παραμείνουμε ζωντανοί στο πεδίο της μάχης. Κι όσοι τολμούν να «σπάσουν» τα δεσμά, να βγουν από το φαύλο κύκλο, γίνονται είτε παραδείγματα προς μίμηση είτε αποδιοπομπαίοι τράγοι.

Όσο κοιτάζω μέσα στα μπλε μάτια της Μπόνι, μου έρχονται συνειρμικά στο νου οι στίχοι από την «Κιβωτό» της Ελένης Βιτάλη:

«Γεννήθηκα με ένα γιατί
μες την καρδιά κρυμμένο
ποιους μάγκες εξυπερετώ
ποιοι μ' έχουν κουρδισμένο».