Βασ. Αναστασόπουλος

Κόντρα στην Ακτή Ελεφαντοστού είδαμε πάθος, πείσμα, αγωνιστική προσήλωση, πλάνο και τακτική. Αυτά δηλαδή που περιμέναμε, λίγο έως πολύ, «μπολιασμένα» όμως με μια νοοτροπία επιθετική, με ένα πνεύμα πρωτόγνωρα ορμητικό, που «κατάπιε» σαν... χείμαρρος τους «ελέφαντες» της Ακτής Ελεφαντοστού. Τι πιο φυσιολογικό, έπειτα απ' όλα αυτά, να... δαγκώσουμε τη γλώσσα μας, να υποκλιθούμε στον Φερνάντο Σάντος και στους διεθνείς μας και να τους ευχαριστήσουμε για τη χαρά και τη συγκίνηση, που απλόχερα μας πρόσφεραν; Τι πιο φυσιολογικό, από το να βγούμε στους δρόμους και να πανηγυρίσουμε αυτή την «επική» πρόκριση στους «16» του Μουντιάλ;

Κι όμως... Ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση, βρέθηκαν κάποιοι να λοιδωρήσουν. Όχι εκείνοι που, «κολλημένοι» ακόμα στη μικρή τους οθόνη, ψάχνουν να βρουν εάν η ανατροπή του Σαμαρά ήταν ή δεν ήταν καθαρό πέναλτι. Αλλά εκείνοι που, όντας «κολλημένοι» στο μυαλό, συνδέουν την Εθνική με το... Μνημόνιο και το «μαύρο» το οικονομικό μας το χάλι. «Βγείτε» λένε, «να πανηγυρίσετε κορόιδα, και από αύριο μην ξεχάσετε να πληρώσετε τους φόρους»... «Κατεβείτε στην Ομόνοια να ζητωκραυγάσετε, αλλά από αύριο πάλι θα κάνετε ουρές έξω από τον ΟΑΕΔ, αναζητώντας μια θέση εργασίας». Τι μας λένε όλοι αυτοί; Ότι δεν δικαιούμαστε να νιώθουμε υπερήφανοι για την Εθνική μας ομάδα, επειδή, δυστυχώς, μπορεί να νίκησε την Ακτή Ελεφαντοστού, αλλά... δεν μας έβγαλε, δα, και από το Μνημόνιο!

Ναι, δεν λέω... Μπορεί και να έχουν δίκιο όλοι αυτοί, που παρατηρούν πως η τεράστια αυτή αθλητική επιτυχία δεν αλλάζει τίποτα στην καθημερινότητά μας. Αλλά κάνουν ένα θεμελιώδες λάθος: επιμένουν να συσχετίζουν το ποδόσφαιρο με την πολιτική. Είναι, άραγε, απόγονοι εκείνων που απομυθοποιούσαν το έπος του Γουέμπλεϊ, αναδεικνύοντας το ρόλο της χούντας στην πρόκριση του Παναθηναϊκού στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, το 1971, κόντρα στον Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ; Ή μήπως ζουν με τις αναμνήσεις της χούντας του στρατηγού Βιντέλα στην Αργεντινή του 1978, που... έβαλε το χεράκι της, για να κατακτήσει εκείνη η ομαδάρα του Μάριο Κέμπες το Παγκόσμιο Κύπελλο; Μα, η Αργεντινή δεν ήταν ποτέ, στην πραγματικότητα, η χώρα του Βιντέλα. Είναι η χώρα του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, της ποίησης, της μουσικής, του τάνγκο, του Μαραντόνα, του Μέσι, του ποδοσφαιρικού πολιτισμού -σημειωτέον, ότι όλα αυτά τα λέει ένας «οπαδός» των εθνικών ομάδων της Ολλανδίας και της Βραζιλίας.

Ας το καταλάβουμε, λοιπόν, μια και καλή: το ποδόσφαιρό μας, έτσι τουλάχιστον όπως «εκφράζεται» μέσα από την Εθνική μας ομάδα, έχει εδώ και δέκα χρόνια βγει από τη μιζέρια της Ψωροκώσταινας, κινείται σε πρότυπα διεθνή, ευρωπαϊκά -αντίθετα με το εγχώριο πρωτάθλημα. Και «γαλουχεί» τις νέες γενιές με πρότυπα υγιή, χάρη στα οποία η επιτυχία του 2004, στα γήπεδα της Πορτογαλίας, έχει διάρκεια και συνέχεια και μέλλον. Για καλή μας τύχη, το αίσθημα υπερηφάνειας και το χαμόγελο που μας χαρίζει η Εθνική, δεν έχει τίποτα να κάνει με την πολιτική και την οικονομία, που πάνε από το κακό στο χειρότερο. Για καλή μας τύχη, διάγουν βίους παράλληλους, που δεν θα συναντηθούν ποτέ.

Πανηγυρίστε, λοιπόν, ελεύθερα για τις επιτυχίες του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Βγείτε στους δρόμους αγκαλιά με τα παιδιά σας, βαμμένοι και ντυμένοι στα χρώματα της γαλανόλευκης και όχι της... Μπαρτσελόνα, της Ρεάλ ή της Γιουνάιτεντ. Κι όταν το κάνετε αυτό, κλειδώστε καλά το σπίτι και αφήστε πίσω τη μιζέρια, μόνη της, ν' αναζητά τρόπο διαφυγής. Γιατί δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας...