Βασ. Αναστασόπουλος

Περίπου την ίδια χρονική στιγμή, γινόταν γνωστό ότι η χώρα μας θα υπογράψει, στις 14 Μαΐου, διακρατική συμφωνία με τη μακρινή Αυστραλία, η οποία προβλέπει τη χορήγηση τουριστικής βίζας (θεώρησης) σε άτομα ηλικίας 18 έως 30 ετών και δικαίωμα εργασίας έως ένα χρόνο.

Εν έτει 2014, λοιπόν, όσα κι αν έχουν αλλάξει και όσο κι αν οι εποχές των «γκασταρμπάιτερ» Ελλήνων, που έφευγαν για να αναζητήσουν την τύχη τους στη Γερμανία, την Αυστραλία και την Αμερική, δείχνουν να έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί, η μακρινή «χώρα των καγκουρό» εξακολουθεί να αποτελεί τη Γη της Επαγγελίας για πολλούς συμπατριώτες μας. Άνθρωποι με σπουδές, όπως δάσκαλοι και καθηγητές, πολιτικοί μηχανικοί, αλλά και υπάλληλοι γραφείου, εργαζόμενοι στον τουρισμό, μάγειροι κ.ά. ενδιαφέρονται για εργασία στο Σίδνεϊ, τη Μελβούρνη, την Αδελαΐδα και άλλες πόλεις, όπου υπάρχει έντονο το ελληνικό στοιχείο. Η ηλικία τους όμως, συχνά, αποτελεί εμπόδιο.

Οι νέοι, από την άλλη, θα έχουν την ευκαιρία να εργαστούν στην Αυστραλία, μετά την υπογραφή της προαναφερθείσας συμφωνίας. Και είναι θετικό που το ελληνικό κράτος τους δίνει αυτή την ευκαιρία και ένα «παράθυρο» σε μια άλλη, καλύτερη ίσως, ζωή.

Μήπως όμως, αυτή ακριβώς η συμφωνία, αποτελεί και τη μεγαλύτερη ήττα -ή ομολογία της ήττας μας ως χώρας; Μήπως, την ώρα που ο αγώνας, όπως λέει ο πρωθυπουργός, είναι κατά της ανεργίας -η οποία σαρώνει κυρίως τους νέους με εξαιρετικά υψηλά ποσοστά-, το να στείλουμε νέα παδιά 18-30 ετών στην Αυστραλία, είναι σαν να τους λέμε «κοίτα φίλε μου, εδώ δεν έχει δουλειά, δεν έχουμε και τις υποδομές, τα εφόδια να σου δώσουμε, για να βγεις πανέτοιμος στην αγορά εργασίας, οπότε πάρε αυτή τη βίζα και πήγαινε στην Αυστραλία, μήπως ανοίξει η τύχη σου...».

Γιατί καλή η Αυστραλία και καλά τα εμβάσματα από το εξωτερικό, αλλά θα ήταν πολύ καλύτερα, αν είχε η ίδια η Ελλάδα να δώσει δουλειές στα παιδιά της...