Βασ. Αναστασόπουλος

Σύμφωνοι... Οι Πανελλαδικές ξεκίνησαν χωρίς προβλήματα και, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα συνεχιστούν και θα ολοκληρωθούν κανονικά. Υπό τη «σκιά» της επιστράτευσης -και μιας ενδεχόμενης απόλυσής τους- οι καθηγητές υποχώρησαν και ανέστειλαν τις κινητοποιήσεις τους, αναδεικνύοντας το υπουργείο Παιδείας ως «νικητή» αυτού του άτυπου «μπρα-ντε-φερ». Για μια ακόμα φορά, η κυβέρνηση κατάφερε, κατά την προσφιλή της τακτική, να «απομονώσει» και να φέρει αντιμέτωπη με την υπόλοιπη κοινωνία, μια ομάδα εργαζομένων, που αντέδρασε στην οικονομική της εξόντωση.

Επί προσωπικού, κοιτάζοντας πίσω σε αυτήν την ιστορία, αυτό που θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο στη μνήμη μου, είναι η στήριξη που εμπράκτως παρείχε ένας 16χρονος στον αγώνα των καθηγητών του. Προτού εκείνοι τον «προδώσουν», υπό το βάρος των φύλλων πορείας που έφτασαν στα χέρια τους, ο Κωνσταντίνος Μανίκας, μαθητής της Α' Λυκείου στο 1ο Λύκειο Δραπετσώνας, είχε προλάβει να τους ζητήσει να μην κάνουν πίσω, στο δίκαιο αγώνα τους.

«Ποιος σας είπε ότι όνειρό μου είναι να είμαι ένας ακόμα άνεργος;» έγραψε σε επιστολή του, που διαδόθηκε αστραπιαία και έφτασε σε ένα πιο ευρύ κοινό, χάρη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Ποιος σας είπε ότι όνειρό μου είναι να γίνω οικονομικός μετανάστης;». Τα λόγια του, «κοφτερά» σαν μαχαίρια, στράφηκαν εναντίον όλων εκείνων που έφεραν τη χώρα και την κοινωνία σε αυτήν την κατάσταση, και είχαν κι από πάνω το «θράσος» να... κουνήσουν το δάχτυλο στους καθηγητές, κατηγορώντας τους, τάχα, ότι δεν νοιάζονται για το μέλλον των μαθητών-υποψηφίων. Ένα μέλλον, υποθηκευμένο από την πρώτη κιόλας ημέρα εφαρμογής του Μνημονίου...

Τον Κωνσταντίνο Μανίκα δεν τον ξέρω προσωπικά. Δεν γνωρίζω αν θα ακούσουμε ξανά το όνομά του στο μέλλον. Ένα μέλλον, που του εύχομαι ολόψυχα να είναι όπως το ονειρεύεται εκείνος -και όχι όπως «ευαγγελίζονται» ότι το ονειρεύονται κάποιοι άλλοι για εκείνον... Και θέλω, αν τυχόν μου κάνει την τιμή να διαβάσει, κάποια στιγμή, το παρόν κείμενο, να τον συγχαρώ για το θάρρος της γνώμης του.

Να του πω ένα «μπράβο» -δίχως να έχω την ψευδαίσθηση ότι μετράει περισσότερο απ' όλα τ' άλλα «μπράβο», που είμαι βέβαιος πως θα έχει ήδη ακούσει-, επειδή τήρησε, με θρησκευτική, σχεδόν, ευλάβεια, όλες εκείνες τις αρχές που μας έλεγαν από τα... μικράτα μας οι γονείς, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μας ότι πρέπει να τηρούμε, αν θέλουμε κάποια στιγμή να γίνουμε άνθρωποι χρήσιμοι σ' αυτήν την κοινωνία: να ρωτάμε, δηλαδή, να αμφισβητούμε, να αναζητούμε την αλήθεια μέσα από πολλές και διαφορετικές πηγές, να διαμορφώνουμε τη δική μας άποψη πάνω στα γεγονότα. Και όταν τα κάνουμε όλα αυτά, να αμφισβητούμε εκ νέου ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Γιατί μόνο έτσι, δεν θα ζήσουμε, τελικά, σαν δούλοι, όπως έγραψε κι ο Κωνσταντίνος...