Βασ. Αναστασόπουλος

Το Βερολίνο τον απορρίπτει. Οι Βρυξέλλες τον αποδοκιμάζουν. Το Παρίσι τον απαξιώνει. Παρά τη μακροσκελή θητεία του στα ευρωπαϊκά «σαλόνια», ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι είναι πια ένας παρίας της πολιτικής, ο φίλος με τον οποίο κανείς δεν θέλει να θυμάται τις χαμογελαστές φωτογραφίες των περασμένων ετών. Η επιστροφή του Καβαλιέρε στην ιταλική πολιτική σκηνή, σε συνδυασμό με την παραίτηση του τεχνοκράτη πρωθυπουργού, Μάριο Μόντι, και την κατάρρευση της κυβέρνησής του, δημιουργούν νέα πολιτικά δεδομένα όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά και -δυνητικά- σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η αιφνιδιαστική παραίτηση του κ. Μόντι από την πρωθυπουργία «ακύρωσε», μέχρι νεωτέρας, μια σειρά μεταρρυθμίσεων για τη φορολογία, τη γραφειοκρατία και τον προϋπολογισμό, που έμειναν στα χαρτιά. Ταυτόχρονα, μεταθέτοντας ουσιαστικά την ημερομηνία των εκλογών δύο μήνες νωρίτερα (αναμένεται να διεξαχθούν το Φεβρουάριο και όχι τον Απρίλιο, όπως θα συνέβαινε πριν την παραίτηση Μόντι), στέρησε από τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι την ευκαιρία να αναδιοργανώσει και να συσπειρώσει το κόμμα του, αλλά και να παρουσιαστεί ευρέως ως ο άνθρωπος που θα δείξει στο εκλογικό σώμα έναν άλλο δρόμο, μακριά από την πολιτική της λιτότητας.

Τώρα, ο χρόνος τρέχει και μαζί του τρέχουν και οι δύο: ο Μάριο Μόντι οφείλει -και αναμένεται να το πράξει ενδεχομένως και εντός του Σαββατοκύριακου- να ξεκαθαρίσει το τοπίο σχετικά με το πολιτικό του μέλλον, ενώ ο Μπερλουσκόνι θα περιμένει την κίνηση του πολιτικού του αντιπάλου. Αν και ο 76χρονος πολιτικός δηλώνει ότι, σε αυτήν την ηλικία, δεν έχει πια φιλοδοξίες, εντούτοις κινείται αμφιλεγόμενα, μέχρι στιγμής, στην πολιτική σκακιέρα: από τη μία δηλώνει ότι θα κάνει πίσω, σε περίπτωση υποψηφιότητας Μόντι, ενώ από την άλλη καταδικάζει τη λιτότητα και την υπερφορολόγηση και υπόσχεται κατάργηση του φόρου ακίνητης περιουσίας, κάνοντας «σημαία» της προεκλογικής του καμπάνιας, την κατάργηση των μέτρων που υιοθέτησε η κυβέρνηση τεχνοκρατών. Μια υποψηφιότητα Μόντι, εξάλλου, θα δώσει στον πολύπειρο Καβαλιέρε την ευκαιρία να παρουσιαστεί ως ο πολέμιος μίας «κυβέρνησης φόρων», την οποία στις δημοσκοπήσεις απορρίπτουν σε μεγάλο ποσοστό οι Ιταλοί. Οι δημοσκοπήσεις, επίσης, αν θα μπορούσαν να αποτελέσουν «πιλότο» για τις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος, δείχνουν μεν ότι ο Μάριο Μόντι είναι ένα πρόσωπο ευρείας αποδοχής, καταδικάζουν δε, τα αποτελέμστα της πολιτικής του στο εισόδημα των Ιταλών πολιτών. Ένας Μπερλουσκόνι, που θα υποσχόταν φορολογικές ελαφρύνσεις, για να ξαναπάρει μπρος η ιταλική οικονομία, θα γινόταν σίγουρα πιο αρεστός.

Από την άλλη, οι Ιταλοί το έχουν δει το... έργο «ο Μπερλουσκόνι πρωθυπουργός» άλλες τρεις φορές στο παρελθόν. Η αναταραχή στο σπάνια ήρεμο πολιτικό τοπίο της γειτονικής χώρας δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα του δώσουν την εντολή να επιστρέψει στην εξουσία, για να μειώσει φόρους και να αυξήσει δαπάνες. Το κόμμα του, PDL, είναι σε διαίρεση και οι δημοσκοπήσεις το τοποθετούν γύρω στο 15%, αν και σταδιακά αυτό το ποσοστό αρχίζει να ανεβαίνει. Οι ίδιες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ακόμα και μια συμμαχία με τη Λέγκα του Βορρά, η οποία πλέον καθίσταται δυνατή, αλλά και με άλλους, θα κερδίσει λιγότερο από το 25% των ψήφων. Φαίνεται απίθανο ότι μια τέτοια συμμαχία θα μπορούσε να εξασφαλίσει μια ολοκληρωτική νίκη. Μέσα όμως, σε μια ήδη συγκεχυμένη κατάσταση, στην οποία ένα κόμμα του οποίου ηγείται ένας κωμικός -ο Μπέπε Γκρίλο- εμφανίζεται ως υπολογίσιμη δύναμη, ο Μπερλουσκόνι, οι οπαδοί και οι σύμμαχοί του θα μπορούσαν να είναι σε θέση να καθορίσουν τα γεγονότα μετά τις γενικές εκλογές.

Και αυτό ακριβώς είναι που «τρέμουν» σε Βρυξέλλες, Βερολίνο και Παρίσι. Η βραβευμένη και με Νόμπελ Ειρήνης -τρομάρα της!- ευρωπαϊκή ελίτ «σκιάζεται» στην ιδέα ότι ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι μπορεί και πάλι να κινεί τα νήματα στην πολιτική ζωή της Ιταλίας και μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να επιστρέψει πάλι στην εξουσία, ανοίγοντας ταυτόχρονα το δρόμο για την ανάδειξη και άλλων, απείθαρχων, απρόβλεπτων και μη ελέγξιμων πολιτικών αρχηγών (όπως ακριβώς ο Αλέξης Τσίπρας στην Ελλάδα), ειδικά στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, οι οποίες θα πρέπει να το πάρουν απόφαση πως, εάν συνεχιστεί η παρούσα κατάσταση, θα θυσιαστούν για την ευημερία του Βορρά. Η επιστροφή του Μπερλουσκόνι μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία μετώπου ενάντια στα σχέδια του Βερολίνου. Ο Ιταλός πρώην πρωθυπουργός, εξάλλου, έχει αποδείξει ότι δεν πολυκαταλαβαίνει από κάτι τύπους σαν την Μέρκελ, τον Ολάντ, τον Ρομπάι, τον Μπαρόζο, τον Σουλτς κ.ά. Το πολύ-πολύ, αν τον «στριμώξουν», να πάρει το καπελάκι του και να φύγει, παίρνοντας όμως μαζί του και την Ιταλία και οδηγώντας την εκτός της ζώνης του ενιαίου νομίσματος. Ήδη, στέλνοντας ένα σαφές μήνυμα προς τον συμπατριώτη του, επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι, ο Καβαλιέρε δήλωσε, την περασμένη Τρίτη, ότι, εάν η ΕΚΤ δεν διασφαλίσει μικρότερο κόστος δανεισμού, τότε η Ιταλία θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει την ευρωζώνη και να επιστρέψει στο εθνικό της νόμισμα, για να ξαναγίνει ανταγωνιστική. Το παρελθόν έχει δείξει ότι, πράγματι, ο Μπερλουσκόνι είναι ικανός να πάρει μια τέτοια απόφαση...

Και τότε; Τότε το σαθρό ευρωπαϊκό οικοδόμημα, που βασίζεται όχι στην ισότητα και την πολυδιαφημισμένη αλληλεγγύη, αλλά στις επιταγές της Γερμανίας και των «δορυφόρων» της, θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος, ρίχνοντας στον κάλαθο των αχρήστων το σχέδιο για μια ομοσπονδία κρατών, που θα βασίζεται στις τράπεζες, ενώ την ίδια ώρα 300.000.000 άνθρωποι θα υποφέρουν...

Γι' αυτούς τους λόγους, πάνω-κάτω, δεν είναι άλλωστε που οι Ευρωπαίοι ταγοί δεν θέλουν ούτε να ακούνε το όνομα του Αλέξη Τσίπρα;