Αντώνης Πανούτσος

 Δύο απόλυτα σεβαστές τάσεις σε δυτικού τύπου κράτη που από τους Labour και τους Tories μέχρι το CDU και το SPD είναι η συντριπτική πλειοψηφία στα κοινοβούλια. Οι δύο κυρίαρχες τάσεις επηρεάζονται από τις κοινωνικές ανάγκες, αλλά από τη φύση τους οφείλουν να κρατάνε το μέτρο. Ενα κυρίαρχο δεξιό κόμμα πρέπει να είναι ανοιχτό σε επιρροές από ένα ανεξέλεγκτο μεταναστευτικό κύμα και ένα αριστερό στη μείωση των ασφαλιστικών καλύψεων, αλλά το πρώτο πρέπει να αντιστέκεται -για να το φέρω σε ελληνικά μέτρα- να γίνει Χρυσή Αυγή και το δεύτερο ΚΚΕ μ-λ. Ακόμα και εάν οι συνθήκες είναι ακραίες και μπορούν να βγάλουν προσωρινά οφέλη, πρέπει να συγκρατούνται. Διαφορετικά θα οδηγηθούν στα άκρα παρασύροντας και ένα κομμάτι των ψηφοφόρων τους. 

Στην Ελλάδα την περίοδο της κρίσης η Δεξιά απέφυγε τον πειρασμό να ξεφύγει πολύ στα δεξιά. Τα πρόσωπα που έρχονταν από τον ακραίο δεξιό χώρο, όπως ο Βορίδης, προσαρμόστηκαν στην παραδοσιακή Δεξιά της Ν.Δ. χωρίς ιδεολογικά να την επηρεάσουν. Το ίδιο ίσχυσε με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου μορφές όπως ο Ιφικράτης Αμυράς σταδιακά περιθωριοποιήθηκαν. Με μικρότερες του αναμενομένου αντιδράσεις από τα άκρα του, ο ΣΥΡΙΖΑ μπόρεσε να αρχίσει να διαπραγματεύεται και να κάνει τον Γιώργο Λαπαβίτσα, που το βράδυ των εκλογών τραγουδούσε τον ύμνο του ΕΛΑΣ, να ψηφίσει Προκόπη Παυλόπουλο. Ο κίνδυνος όμως έρχεται από εκεί που ελάχιστοι περίμεναν: από τη συνεργασία με τον Πάνο Καμμένο και τους ΑΝ.ΕΛ. του.

Πριν από τις εκλογές ελάχιστοι είχαν δώσει σημασία στον ρόλο που μπορούσε να παίξει ο Καμμένος. Με τον Αλέξη Τσίπρα, όμως, πολύ πιο μαζεμένο απ’ ό,τι ήταν προεκλογικά και τα μεγάλα ονόματα του ΣΥΡΙΖΑ να τον ακολουθούν σε διακριτικότητα, ο ρόλος του «επαναστάτη της πλατείας» καλύφθηκε από τον Πάνο Καμμένο, ο οποίος με το τσαμπουκαλίδικο «Αν δεν πάρουμε αυτό που θέλουμε, θα το κάνουμε Κούγκι» βάζει υποψηφιότητα για «αρχηγός των ατάκτων του Συντάγματος». Προσοχή, όχι των κομματικών που οι μηχανισμοί του ΣΥΡΙΖΑ κινητοποίησαν στην πρώτη συγκέντρωση συμπαράστασης αλλά των περιφερειακών περιθωριακών δυνάμεων, όπου ο ένας κρατάει πανό που γράφει «σεισάχθεια» και ο άλλος δίπλα του πλακάτ που γράφει να του πάρει πίπα η Μέρκελ. 

Ο κίνδυνος δεν βρίσκεται στον αριθμό, αφού οι εκτός ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρωμένοι στο Σύνταγμα δεν ξεπερνάνε τους πέντε χιλιάδες. Ο κίνδυνος είναι ότι ο συγκεκριμένος αριθμός είναι επίδοξοι σταυροφόροι σε αναζήτηση σταυροφορίας. Γενναίοι που περιμένουν τον Μπρανκαλεόνε για να βρουν ηρωικούς θανάτους στο Κούγκι της φαντασίας τους. Ο Καμμένος είναι κομμένος και ραμμένος για τον ρόλο και αν η Γερμανία είναι μακριά, υπάρχουν άλλοι στόχοι κοντύτερα. Από το «κανάλι του Πειραιά», όπως αποκάλεσε τον ΣΚΑΪ ο Καμμένος, μέχρι την ίδια τη Βουλή, σε περίπτωση που ο Τσίπρας αλλάξει συμμαχίες. 

Η ευθύνη
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει ευθύνη για τα λόγια και τις πράξεις του Πάνου Καμμένου. Το τελευταίο, ότι αν η Ελλάδα δεν πάρει αυτό που θέλει θα το κάνει Κούγκι, είναι πρόκληση απέναντι στους υπόλοιπους Ευρωπαίους, τους οποίους ο υπουργός εκβιάζει ότι, αν δεν μας δώσουν ό,τι θέλουμε, θα τους τινάξουμε στον αέρα και όχι όπως θέλουν να πιστέψουμε αυτοί. 

Κερί και μπαρούτι
Ας υποθέσουμε ότι είστε Γερμανός και ακούτε τον υπουργό ενός ξένου κράτους να απειλεί ότι θα σας ανατινάξει. Οι Γερμανοί, που στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έκαναν Κούγκι όχι ένα μοναστήρι αλλά τη χώρα τους, πιστεύετε ότι τώρα θα πουν «Χριστέ μου, τι θα μας κάνει ο Καμμένος!». Ολα τα ανωτέρω γίνονται στην προσπάθεια να πιστέψουν οι Ελληνες ότι υπάρχουν δύο στάσεις. Μία με ένα κερί στο χέρι και το βαρέλι με το μπαρούτι δίπλα και μία στα τέσσερα, σε στυλ «ανοίξαμε και σας περιμένουμε».