Αντώνης Πανούτσος

Οι χαρακτήρες, ο περπατημένος που δεν μπόρεσε να φτιαχτεί, ο μορφωμένος που ύστερα από δεκαετίες δεν συμβιβάστηκε με το ότι ανήκει εδώ, ο καινούριος που οι παλιοί τού βρήκαν δουλειά και τον μαθαίνουν τα πρέπει και τα δεν πρέπει, ο οικογενειάρχης που θα είναι ο πρώτος που θα φύγει, ο Σέρβος γκρούπι των ελληνικών καφενείων ήταν τόσο κλασικοί όσο οι χαρακτήρες σε έργο του Σαίξπηρ. Κι εγώ ήμουν ο ξένος από την πατρίδα που είχε έρθει για να σπάσει τη μονοτονία. Κάτω από τη γέφυρα του τρένου, το μαγαζί του Prodromos στο Οφενμπαχ είναι ό,τι πλησιέστερο σε κάψουλα χρόνου για να βλέπει ο επισκέπτης πού μαζευόντουσαν και πώς ήταν οι Ελληνες μετανάστες τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 και πώς σήμερα. Ζωντανό με τον τρόπο που είναι οι χώροι που λειτουργούν και όχι τα μουσεία. Με τους ανθρώπους τους να πιστεύουν ότι όλα άλλαξαν ενώ όλα παρέμειναν ίδια.

Οχι ότι πράγματα δεν έχουν αλλάξει. «Γέμισε ο δρόμος από μαγαζιά που κάνανε αυτοί». Το «αυτοί» είναι Τούρκοι. Το Οφενμπαχ είναι γεμάτο από τούρκικα μαγαζιά που φτιάχνουν κεμπάπ, λαχματζούν και γκέζλεμε. Μόνο που τα τουρκικά εστιατόρια δεν έχουν καμία σχέση με τα ελληνικά του παρελθόντος. Οι μόνοι που κάθονται εκεί είναι οι Τούρκοι. Ο ξένος μπαίνει, παίρνει το φαΐ του και φεύγει. Καμία σχέση με τα «Akropolis» και τα «Zorbas» του ’70 όπου οι Γερμανοί έμπαιναν για να ζήσουν το τζέρτζελο - και μπορεί και για να φάνε. Οι Τούρκοι μάς ρίχνουν στ’ αφτιά στο μαγείρεμα αλλά δεν μετράνε μία όταν πρέπει να γίνει κέφι.

Ενώ οι Τούρκοι στη Γερμανία περνάνε στο στάδιο που ήταν οι Ελληνες στη δεκαετία του ’60 όταν άνοιγαν εστιατόρια, οι Ελληνες έχουν περάσει στην παρακάτω πίστα. Εχουν μπει στα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία και τα γραφεία. Οσοι ασχολούνται με τα εστιατόρια χτυπάνε τις ψηλές κατηγορίες, όπως το «Parthenon» στη Φρανκφούρτη ή το «Poseidon» στα περίχωρα του Οφενμπαχ. Χωρίς όμως να ξεχνάνε την παράδοση που λέει ότι ο ιδιοκτήτης κάνει πρώτος το κέφι. Είτε μιλώντας από τραπέζι σε τραπέζι, όπως ο Γιώργος του «Parthenon», είτε πιάνοντας το μπουζούκι και ρίχνοντας τις προβλεπόμενες πενιές όπως ο Σάφος του «Poseidon».

Η Γερμανία όμως είναι ο Prodromos. Κρυμμένος κάτω από τη γέφυρα, με τον Σταύρο να σερβίρει. Κάθε γενιά να λέει την ιστορία της μέχρι να την αποστηθίσει η άλλη, κάτι σαν «Φαρενάιτ 451» της μετανάστευσης.

Περήφανος

Ακόμα και να μην είσαι κάργα εθνικιστής δεν μπορείς παρά να νιώσεις περήφανος όταν στην αφίσα κοντά στην είσοδο του νοσοκομείου σε υποδέχεται η φάτσα ενός χαμογελαστού κυρίου με καράφλα και μουστάκι που από κάτω γράφει Dr Dr Nikos Zamboglou - Specialist for Radiation Therapy. Με το Dr, Dr να το έχω ακούσει μόνο σε τραγούδι του Ρόμπερτ Πάλμερ και στον τίτλο του καθηγητή Ζαμπόγλου που έχει δύο διδακτορικά, στη Φυσική και στην Ιατρική.

Ψυχολογική στήριξη

Η επιτυχία όμως θα αφορούσε μόνο στον καθηγητή Ζαμπόγλου αν στο Klinikum Offenbach δεν είχε δημιουργήσει ομάδα Ελλήνων που δουλεύουν στο νοσοκομείο και αναλαμβάνουν όχι μόνο τη θεραπεία, αλλά και την ψυχολογική στήριξη του ασθενή, που είναι ιδιαίτερα σημαντική όταν δεν ξέρει τη γλώσσα.

Η άλλη Ελλάδα

Για τη 12ωρη κρανιακή επέμβαση σε αγαπημένο μου πρόσωπο ευχαριστώ τον χειρουργό Λευτέρη Αρχαύλη, τον Δημήτρη Παπαδόπουλο για την εν γένει βοήθειά του και, τέλος, τον Δρα Δρα Νίκο Ζαμπόγλου για την άλλη Ελλάδα που παρουσιάζει στη Γερμανία και για την οποία μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι.