Αντώνης Ν. Βγόντζας

«Φρουρά! Φρουρά!». Πλην όμως ουδείς ενεφανίσθη. Η αταξία, οι κραυγές, οι απειλές και οι ύβρεις μέσα στην Ολομέλεια της Βουλής κράτησαν για αρκετή ώρα. Είχε προηγηθεί φραστική και πιθανότατα φυσική επίθεση βουλευτή της Χρυσής Αυγής και των συν αυτώ κατά του Νίκου Δένδια. Σύντομα διαπιστώθηκε ότι η όποια παρουσία της φρουράς της Βουλής δεν συνέβαλε καθ’ οιονδήποτε τρόπο στην πολύτιμη ευταξία των εργασιών του Κοινοβουλίου. Την επόμενη μέρα το περιστύλιο της Βουλής γέμισε ασφυκτικά με γκρίζα κουστούμια. Μόλις και μετά βίας συγκάλυπταν την ιδιότητά τους ως μελών της φρουράς της Βουλής.

Δεν κρύβω την απροθυμία μου για το αν διαπράχθηκαν αξιόποινες πράξεις βίας την προηγούμενη Τρίτη μέσα στην αίθουσα της Ολομέλειας της Βουλής.  Δεν κρύβω, εξάλλου, και την άλλη απροθυμία μου. Για το τι συμβαίνει καθημερινά στην αίθουσα του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών για τα κακουργήματα, όπου δικάζεται η Χρυσή Αυγή (και τα μέλη της) ως εγκληματική οργάνωση. Γνωρίζουμε, όμως, ότι το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης κινείται σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Και γνωρίζουμε ως αντικειμενικό αποτέλεσμα μια θεσμική και δικονομική νωθρότητα η οποία προκαλεί παράταση των εργασιών του Δικαστηρίου. Σαν να μη σέβονται αρκετοί αυτή τη δίκη. Και ο ένας παράγοντας τον άλλον. «Πώς να το κρύψωμεν, άλλωστε;». Σημαντική αιτία καθυστέρησης και παρεμπόδισης της ουσιαστικής έναρξης της δίκης υπήρξε η ίδια η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Δικαιοσύνης με τις απαράδεκτες αμφιταλαντεύσεις της ως προς τον χώρο διεξαγωγής της. 



Οφείλω, όμως, να αποκαλύψω και μια διαχρονική απροθυμία μου. Τα διάφορα επεισόδια που οργανώνουν ή προκαλούν οι διάφοροι «κουκουλοφόροι», ως αυτονόητο παράρτημα κάθε μαζικής κινητοποίησης. Τελευταία, μάλιστα, φλερτάρουν και με «happening» σε «πιασάρικα» ζητήματα ή χώρους. Ο,τι μπορεί να ερεθίσει το λαϊκό ενδιαφέρον, φιλότιμο ή φαντασία. Φυσικά και αδιαφορούν για το ενδεχόμενο οι πράξεις αυτές να οδηγούν σε παραπέρα αναφλέξεις. Σε ένα δεν μπορώ και δεν δικαιούμαι να επιδείξω την ίδια απροθυμία. Ολα τα παραπάνω συνιστούν ψηφίδες σε ένα μωσαϊκό βίας και άρνησης των δημοκρατικών θεσμών και αξιών.


Γιατί το καθένα από μόνο του δεν συνιστά αυτή καθαυτή απειλή ενάντια στη Δημοκρατία και τους θεσμούς της. Ολα μαζί, όμως; Το πιστεύω. Η Δημοκρατία και οι δημοκρατικοί θεσμοί μπορούν να καταλυθούν από εξωτερικά έως εσωτερικά αίτια. Από πολεμικές επιδρομές, πραξικοπήματα, εξεγέρσεις έως δικαιοπολιτική υπονόμευση και δομική διάβρωση. Τη λειτουργία του Κοινοβουλίου μπορεί να τη διακόψει ένα ή περισσότερα τανκς. Μπορεί «σκοτεινοί» ξυλοσχίστες να σφαλίσουν τις θύρες του. Αυτό, όμως, που μπορεί να εξαφανίσει τον ιστορικό ρόλο του Κοινοβουλίου είναι η έλλειψη ικανότητας να παράγει πολιτική. Η απλή και μάλιστα αναλογική καταγραφή αλληλοσπαρασσόμενων απόψεων και δυνάμεων δεν είναι αρκετή ούτε αναγκαία για τη διαμόρφωση μιας δημιουργικής διαλεκτικής σύνθεσης. Ούτε συνιστούν λύση στα λαϊκά και εθνικά προβλήματα. Ούτε οριοθετούν πλαίσιο, μέσα στο οποίο σμιλεύονται συμβατές λύσεις. 

Η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και το κράτος δικαίου είναι εντελώς ξένα με τις πράξεις βίας. Το κράτος δικαίου, μάλιστα, την τιμωρεί. Ακόμα και με την έννομη βία. Πρόσφατα αντιμετωπίζουμε μια ανιστόρητη και αυθαίρετη προσπάθεια «μηδενισμού» της Μεταπολίτευσης. Στην ιστορική αυτή περίοδο απολαύσαμε όλες τις θεμελιώδεις ατομικές και πολιτικές ελευθερίες. Το Κοινοβούλιο λειτούργησε, κατά κανόνα, με όλες τις αρχές και διαδικασίες που ισχύουν σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Η «ομπρέλα» του κράτους πρόνοιας, παρά τις επιγενόμενες παθογένειες, εξασφάλισε σε όλους σχεδόν τους πολίτες την αναγκαία κοινωνική προστασία. Και η ευμάρεια, που επικράτησε και κράτησε για περίπου τέσσερις δεκαετίες, επέτρεψε στους περισσότερους πολίτες να αποκτήσουν αγαθά και να αποδέχονται ευεργετικές υπηρεσίες μη συγκρίσιμες με τους περισσότερους λαούς του κόσμου. Και οπωσδήποτε της ευρύτερης περιοχής μας. Βρεθήκαμε πολύ κοντά στην κορυφή. Σε έναν τομέα ζυγιστήκαμε και βρεθήκαμε ελλιπείς και ελλιποβαρείς. Στη συλλογική μας στάση απέναντι στα φαινόμενα διάχυτης βίας στον δημόσιο χώρο. Οι ιδέες, σε κάθε δημοκρατία, είναι ελεύθερες. Ακόμα και οι ακραίες. Οι ακραίες συμπεριφορές, όμως, όταν ακυρώνουν έμπρακτα τις ελευθερίες των άλλων δεν είναι ανεκτές. Σε καμιά φιλοσοφία, πολιτική ή κοινωνική, δεν αναγνωρίζουμε το δικαίωμα της επιβολής της με τη βία. Και πρέπει επιτέλους να είμαστε έντιμοι. Η βία όλων των «άκρων» είναι επικίνδυνη.

Οχι μόνο εξαιτίας του αριθμού των πράξεων της βίας. Οι πολιτικές και κοινωνικές περιστάσεις και συνθήκες μπορεί να μετατραπούν σε δάδα διχαστικών εξελίξεων στα χέρια και στους μηχανισμούς οποιουδήποτε αδίστακτου «άκρου». Στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης κονταροχτυπηθήκαμε με τους θύλακες της Ακροδεξιάς. Πολύ γρήγορα άσκησε γοητεία σε πολλούς από εμάς η «τιμωρός» τρομοκρατία ομάδων και οικογενειών που ενδύθηκαν τις φορεσιές μιας ιστορικά ξεχασμένης άκρας Αριστεράς. Τούμπαραν όμως τα γεγονότα και η Ακροδεξιά επανήλθε στο προσκήνιο. Με τις φιλοδοξίες πρωταγωνιστικού ρόλου. Βρεθήκαμε ανέτοιμοι. Αυτό αποδεικνύουν και οι συνεχείς κραυγές του προέδρου Επιτροπής της Βουλής. «Φρουρά!  Φρουρά!» τη μία μέρα και οι πολυπληθείς μαζώξεις ανδρών με γκρίζα, ομοιόμορφα κουστούμια την επόμενη. Χωρίς οδηγίες. Χωρίς γνώση και παιδεία. Χωρίς επαρκή χρονικό ορίζοντα. Και σε πλήρη σύγχυση. 

Μια ανοχύρωτη Πολιτεία!