Αγγελική Κανελλακοπούλου

Τι γίνεται όμως με τον άνθρωπο πίσω από την οθόνη; Πώς νιώθει τελικά το παιδάκι του νηπιαγωγείου που επικοινωνεί μέσω πλατφόρμας με την παιδαγωγό του; Που δεν μπορεί να του δείξει πώς να κρατά το ψαλίδι, που δεν μπορεί να της δείξει πώς ανεβαίνει στην τσουλήθρα; Πώς νιώθει η έφηβη που καρδιοχτυπά να προλάβει τις υποχρεώσεις της και που νιώθει τύψεις, όταν αποχωρίζεται για λίγο την οθόνη του υπολογιστή, απλώς για να ξεσκάσει λίγο; Την οθόνη μπροστά από την οποία περνά τα 40 λεπτά κάθε διδακτικής ώρας, όπως όρισε το Υπουργείο Παιδείας και στην συνέχεια τις ώρες που κάνει ιδιαίτερα και φροντιστήρια, επειδή προετοιμάζεται για τις Πανελλαδικές ή για το δίπλωμα της ξένης γλώσσας. Την ίδια οθόνη στην οποία στρέφεται εκ νέου, για να «ανεβάσει» στην πλατφόρμα τα μαθήματα που έχει ετοιμάσει για την επόμενη ημέρα και ίσως για να «ζουμάρει» με το παρεάκι της και να χαλαρώσει. Πώς νιώθει, αλήθεια;

Το μαθητικό συμβούλιό μας διερεύνησε τα συναισθήματα και την κατάσταση που βιώνουν τα παιδιά του σχολείου μας. Παιδιά που -όπως και στην υπόλοιπη υφήλιο- αναγκάστηκαν βιαίως να προσαρμοστούν σε μια νέα πραγματικότητα, βγαλμένη από ένα ευφάνταστο, σαδιστικό χολιγουντιανό σενάριο. Μια κατάσταση που τελικά είναι πιο δύσκολα διαχειρίσιμη από ό,τι μπορεί να πιστεύαμε την άνοιξη κι ας έχουν λυθεί τα όποια τεχνικά ζητήματα. Γιατί πλέον βάλλεται η ψυχή των παιδιών αυτών. Νέες συνθήκες που κάνουν τα παιδιά να νιώθουν… λιγότερο παιδιά. Νιώθουν πιο κουρασμένα, πολύ πιο λυπημένα, ότι λίγο ακόμα και θα σκάσουν, με πονοκεφάλους συχνούς και μάτια κουρασμένα, έχοντας να διαχειριστούν περισσότερες εργασίες για το σπίτι και μεγαλύτερη πίεση από εμάς τους εκπαιδευτικούς, μια και εμείς με τη σειρά μας έχουμε να διαχειριστούμε την αγωνία μας «μην τυχόν και δεν προλάβουμε να βγάλουμε την ύλη», κοπιάζοντας ώρες ατελείωτες μπροστά σε μια οθόνη που για τα περισσότερα είναι και το μέσο, για να επικοινωνήσουν με τους φίλους και τις φίλες τους στον σχεδόν ανύπαρκτο ελεύθερο χρόνο τους. Η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητριών και μαθητών μου βρίσκονται πλέον σε απόγνωση. Και μαζί με εκείνους σε απόγνωση βρισκόμαστε και εμείς οι εκπαιδευτικοί τους. Δεν νομίζω ότι νιώθουν διαφορετικά από τους υπόλοιπους συνομήλικούς τους σε όλο τον κόσμο. Ούτε ότι υπάρχει εκπαιδευτικός που να μην νοσταλγεί τη στιγμή που θα ξαναβρεθεί μέσα στην πραγματική τάξη. Έστω και με μάσκα. Έστω και με αποστάσεις.

Εν όψει, λοιπόν, των χριστουγεννιάτικων διακοπών έδωσα λίγες απλές συμβουλές στα «πουλάκια μου». Συμβουλές που ισχύουν για όσες και όσους από εμάς περνάμε τις ημέρες (και συχνά τις νύχτες μας) μπροστά σε έναν υπολογιστή έχοντας χάσει την αίσθηση των ωρών που εργαζόμαστε ημερησίως. Κλείστε τις οθόνες! Δημιουργήστε χρόνο μακριά από τον υπολογιστή. Παίξτε ένα επιτραπέζιο με τους δικούς σας. Βγείτε περίπατο με κάποιον κολλητό σας. Σταματήστε να κάνετε την νύχτα μέρα. Ακούστε μουσική. Ασκηθείτε. Κοιμηθείτε. Και πάνω από όλα κρατήστε την αισιοδοξία σας! Ας ελπίσουμε ότι σύντομα η «επιχείρηση Ελευθερία» θα μας επιτρέψει να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας. Να βρούμε τους ρυθμούς μας. Να αγκαλιάσουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Να νικήσουμε τον φόβο.


Αγγελική Κανελλακοπούλου, M.A.Ed.
Διευθύντρια Διδακτικού Έργου
DSA - Γερμανική Σχολή Αθηνών