Μάκης Σούλης: Από τους θερμοσίφωνες στις ροκ συνθέσεις

H oικογένεια Σούλη δεν χρειάζεται συστάσεις. Συγκαταλέγεται στα μεγάλα επιχειρηματικά τζάκια που τις δεκαετίες ’80-’90, τότε που η Ελλάδα βρίσκεται σε οργασμό οικιστικής ανοικοδόμησης, όλα τα σπίτια διαθέτουν αλουμίνια και θερμοσίφωνες που φέρουν το όνομά της. Ο Μάκης Σούλης είναι ο δευτερότοκος γιος του δημιουργού Αναστάση Σούλη. «Από μικρό παιδί πήγαινα στην επιχείρησή μας», αναφέρει ξετυλίγοντας την προσωπική του ιστορία. «Τα καλοκαίρια δεν έκανα διακοπές όπως τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας μου, ήταν δεδομένο ότι θα δουλέψω στο εργοστάσιό μας.

Ο πατέρας μου ήταν της νοοτροπίας ότι τα παιδιά του πρέπει να δουλέψουν σκληρά, να ξεκινήσουν από χαμηλά και μετά να καθίσουν στην καρέκλα της διοίκησης. Τα έχω κάνει κυριολεκτικά όλα: από δουλειά γραφείου μέχρι κλητήρας. Την εποχή που άρχισα να πρωτοβγαίνω με κορίτσια τη θυμάμαι ως εφιάλτη. Φοβόμουν ότι το σώμα μου είχε ρουφήξει τη μυρωδιά του αλουμινίου που υπήρχε διάσπαρτη στο εργοστάσιό μας και πλενόμουν με μανία για να μην κάνω κακή εντύπωση. Ποτέ δεν κυκλοφορούσα με πολλά χρήματα. Αν και γιος επιτυχημένου επιχειρηματία, το χρήμα δεν έρρεε. Μου έχει τύχει σε διακοπές στην Κέρκυρα να έχει τελειώσει το χαρτζιλίκι και επτά φίλοι να μοιραζόμαστε μια μακαρονάδα».



Παρά την εντατική δουλειά, ο Μάκης Σούλης διαφέρει από τους επιχειρηματικούς γόνους της εποχής. Ακόμη και ως μαθητής της Σχολής Ζηρίδη  ή του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου δεν συναναστρέφεται πλουσιόπαιδα, ούτε σπινιάρει στους δρόμους με πανάκριβα αυτοκίνητα. Προτιμά να διατηρεί χαμηλό προφίλ. «Ηταν πιο κοντά στο στυλ μου οι παρέες της Φωκίωνος Νέγρη όπου έζησα για χρόνια. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια χαμηλών τόνων, η οποία παρά την επιχειρηματική της επιτυχία δεν διέφερε σε τίποτα από μια μέση ελληνική οικογένεια. Αυτό μου χάρισε αίσθηση ελευθερίας από πολύ νωρίς και σαφώς άφησε περιθώρια για να διαμορφωθεί ο ροκ χαρακτήρας μου. Η Κυψέλη στην οποία γαλουχήθηκα υπήρξε για εμένα μεγάλο σχολείο. Εκεί ήρθα σε πρώτη επαφή με την ντίσκο ‘‘Κουίντα’’, τον Παεζάνο και τις περίεργες μούρες της εποχής». Μαθητής του σχολείου ακόμη, αποφασίζει να μείνει μόνος του και να κάνει την επανάστασή του δουλεύοντας τα βράδια ως dj στην ντίσκο «Bora-Bora».

Οι γονείς του το αντιμετωπίζουν ως τάση ανεξαρτητοποίησης και δεν προβάλλουν αντιρρήσεις. Αντιδρούν όμως όταν τους ανακοινώνει ότι θέλει να γίνει ζωγράφος. «Σπούδασα Οικονομικά γιατί έβλεπα ότι τα πράγματα με έσπρωχναν στην οικογενειακή μας επιχείρηση. Oταν έγινα 20 ετών ο πατέρας μου με έχρισε πρόεδρο. Ηταν όμως κάτι εντελώς τυπικό». 
   
  Παρά το διαφορετικό του στυλ, ο Μάκης Σούλης αναγκάζεται να φορά κοστούμι και να πηγαίνει στην εταιρεία - για λίγο καιρό, όμως, αφού θα ακολουθήσει τον δικό του ανεξάρτητο δρόμο. Η εταιρεία Σούλης επεκτείνεται και στο εξωτερικό, αλλά το 2005 πέφτει θύμα της κακής οικονομικής συγκυρίας που έχει αρχίσει ήδη να δείχνει τα πρώτα δυσοίωνα σημάδια. «Ηταν μια κρίση που έπληξε πολλές υγιείς επιχειρήσεις του τόπου μας. Την ημέρα που έκλεισε το εργοστάσιό μας βρισκόμουν εκεί νιώθοντας ότι οφείλω να συμπαρασταθώ στην οικογένειά μου. Αποχώρησα αφού έριξα μια τελευταία ματιά στον χώρο συμπυκνώνοντας μνήμες χρόνων μέσα σε μια εικόνα. Καθώς περπατούσα προς το αυτοκίνητο, ένιωσα κάτι σαν γλυκιά θλίψη αλλά συνάμα και  απελευθέρωση.

Ο αέρας με φυσούσε στο πρόσωπο και εγώ υιοθετούσα την άποψη ‘‘πάμε γι’ άλλα’’. Τότε συνειδητοποίησα ότι το χρήμα μπορεί να σου προσφέρει καλό βιοτικό επίπεδο, αλλά όχι ευτυχία. Η καρδιά δεν μπορεί να σου δώσει καλό βιοτικό επίπεδο, αλλά μπορεί να σου προσφέρει απλόχερα ευτυχία». Τότε αποφασίζει να ρισκάρει κάνοντας πρωτοπόρες για την εποχή επενδύσεις. Είναι από τους πρώτους που λανσάρουν την οικολογική παραγωγή ενέργειας φτιάχνοντας τα πρώτα  φωτοβολταϊκά πάρκα. «Οταν πρωτοασχόληθα με  το συγκεκριμένο αντικείμενο κάποιοι με θεώρησαν ουτοπιστή. Το μέλλον της ενέργειας, όμως, βρίσκεται εκεί, είτε αυτό ονομάζεται αιολική ενέργεια, είτε ηλιακή».

Ο έρωτας για τη μουσική και τη Μαρία-Ελένη Λυκουρέζου

Ο Μάκης Σούλης από παιδί έχει ιδιαίτερη έφεση στη μουσική. Στο λύκειο περνάει ατελείωτες ώρες γρατσουνίζοντας την κιθάρα του και συνθέτοντας τραγούδια. Υπακούοντας στις νόρμες που θέλουν τη μουσική να μην έχει θέση στην αποστειρωμένη ζωή ενός επιχειρηματία, δισκογραφεί κυρίως στο εξωτερικό. Ειδήμονες της μουσικής κάνουν λόγο για ένα πηγαίο ταλέντο και φέρνουν τη μουσική του στην Ελλάδα. Το 1985 συμμετέχοντας σε μια μικρή μουσική σκηνή του Λονδίνου οι συνθέσεις του αποκτούν διαφορετική υπόσταση. Μέχρι που κάποιος μουσικός παραγωγός της δισκογραφικής εταιρείας Reason SP διακρίνει την ιδιαιτερότητα της μουσικής του και του κάνει διάφορες ενδιαφέρουσες προτάσεις.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα ο Μάκης Σούλης δημιουργεί οκτώ μουσικές συλλογές και παρουσιάζει το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο «Going Home». «Με τη μουσική ασχολούμαι ατελείωτες ώρες. Οταν νυχτώνει παίρνω θέση μπροστά από τα πλήκτρα γεννώντας νότες που αποκρυσταλλώνουν τις σκέψεις μου και αποκωδικοποιούν τα συναισθήματά μου. Μου έχει τύχει να με  συνεπάρει τόσο πολύ αυτό που κάνω ώστε να περάσουν δύο ημέρες γράφοντας». Το νέο του CD «Sensual Journey» παρουσιάζεται αύριο το βράδυ στη θεατρική σκηνή «Ζωή Λάσκαρη» του Πολυχώρου Αθηναΐς, κυκλοφορεί από τη Vocal Records και διανέμεται από τη Minos EMI-Universal. H νέα μουσική του πρόταση, ντυμένη με ρυθμούς ethnic, chill και house, μας ταξιδεύει σε μακρινούς προορισμούς γεννώντας βαθιά συναισθήματα που μαγεύουν την ψυχή. Τη σκηνοθεσία της βραδιάς έχει αναλάβει η επί τρία χρόνια σύντροφός του Μαρία-Ελένη Λυκουρέζου.



«Γνωριστήκαμε καλύτερα πριν από τρία χρόνια όταν μέσω μιας κοινής παρέας βρεθήκαμε σε μια εκδρομή», αναφέρει ο Μάκης Σούλης. «Τη Μαρία-Ελένη τη θυμάμαι από κοριτσάκι, αφού επί πολλά χρόνια έκανα παρέα με την αδελφή της Μάρθα. Ο έρωτάς μας υπήρξε κεραυνοβόλος, γι’ αυτό και συγκατοικήσαμε αμέσως. Αρχικά στο σπίτι της στο Πόρτο Ράφτη και μετέπειτα στο δικό μου σπίτι στην Κινέτα. Με τη Μαρία-Ελένη μας δένουν κοινοί κώδικες επικοινωνίας και κοινά βιώ­ματα». Θεωρεί την κόρη του, τη 15χρονη Αριάδνη, την οποία απέκτησε από πολιτικό γάμο με την τότε Δανέζα σύντροφό του, τη μεγαλύτερη αδυναμία της ζωής του - «ένα υπέροχο παιδί», όπως χαρακτηριστικά λέει για εκείνη και συνεχίζει: «Οταν ξεκλέβουμε χρόνο παίζουμε τένις ή πηγαίνουμε εκδρομές σε κάποιο βουνό για να κάνουμε σκι.

Η κόρη μου άλλωστε είναι και ο πιο αυστηρός κριτής μου. Η κριτική της είναι ειλικρινής και χωρίς φίλτρα, γι’ αυτό και την ακούω προσεκτικά. Συνήθως της αρέσουν οι συνθέσεις μου, όταν όμως μου πει ότι αυτό που έγραψα είναι βλακεία ξέρω ότι το συγκεκριμένο κομμάτι πρέπει να το εξαφανίσω και όχι να το κυκλοφορήσω». Κυκλοφορεί με τζιπ μεγάλου κυβισμού, γυμνάζεται συστηματικά και ως λάτρης της ροκ και της house μουσικής αισθάνεται να τον χωρίζουν… χιλιόμετρα γαρίφαλων από τις μπουζουκοπίστες, μια υπερβολή που ξεπερνά τη δική του κοσμοθεωρία. «Την εποχή της ευμάρειας βιώσαμε την αποθέωση του κιτς. Στα μπουζούκια πηγαίναμε μαζί με την παρέα μου τις πρώτες πρωινές ώρες κυρίως για να σπάσουμε πλάκα. Ομολογώ ότι είναι ακούσματα που δεν ταιριάζουν στο στυλ μου, γι’ αυτό και έχω αρνηθεί πολλές φορές να συνθέσω τέτοιου είδους μουσική.

Αν το έκανα, θα ήταν σαν να πρόδιδα την καρδιά μου». Οσο για το πώς βλέπει τους γονείς της Μαρίας-Ελένης; «Η Ζωή Λάσκαρη και ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος είναι  καταπληκτικοί άνθρωποι. Είναι και οι δύο αναμφισβήτητα επιτυχημένοι στους τομείς τους, παραμένουν όμως απλοί, τρυφεροί και ευαίσθητοι. Είναι συγκινητικό πόσο δοτικοί είναι με τα παιδιά τους».