Το ταξίδι για τη δικιά μας Ιθάκη

Οι πιο αισιόδοξοι κάνουν λόγο για σωρευμένες εμπειρίες, για τη σοφία του χρόνου, για διδαχές από τα λάθη και διάφορα τέτοια παρηγορητικά.

Είναι και κάποιοι που αρνούνται να δεχτούν τα στερεότυπα και δηλώνουν πως δεν έχει σημασία η ηλικία αλλά το πόσο αισθάνονται ότι είναι. 

Κι αυτό, νομίζω, είναι το σημαντικό γιατί έχω γνωρίσει πολλούς 20άρηδες που ζουν και δρουν σαν ηλικιωμένοι. Οπως γνώρισα και πολλούς που μοιάζουν να γεννήθηκαν κουρασμένοι και ηλικιωμένοι.

Δέκα χρόνια «Πρώτο Θέμα», δέκα χρόνια πρώτη εφημερίδα της χώρας. 

Δεν θα πω λοιπόν το γνωστό «σαν να ’ταν χθες που ξεκινούσαμε την όμορφη και συναρπαστική περιπέτεια της έκδοσης της εφημερίδας μας».

Οχι, δεν πέρασαν εύκολα αυτά τα χρόνια. Δεν κύλησαν σαν νερό. Βιώσαμε και βιώνουμε τον χρόνο με μεστότητα, βδομάδα τη βδομάδα. Δεν επαναπαυτήκαμε και δεν επαναπαυόμαστε με τις όποιες επιτυχίες είτε σε θεματολογία είτε σε κυκλοφορία.

Πριν καλά-καλά ολοκληρώσει την πορεία του το κάθε φύλλο από τα περίπτερα στους αναγνώστες, για μας γυρίζει η κλεψύδρα του επόμενου φύλλου.

Στα 10 χρόνια δεν έχουμε ακούσει από τους εκδότες για το πόσο καλό ήταν το φύλλο μας κι ούτε εμείς με τη σειρά μας μοιράζουμε «μπράβο» στο συντακτικό προσωπικό. 

Και τούτο γιατί έχει περάσει στο DNA όλων μας πως εχθρός του καλού είναι το καλύτερο.
Και γι’ αυτό το καλύτερο προσπαθούμε όλοι μαζί. Από τον νεότερο συντάκτη μέχρι τους πιο «έμπειρους», δηλαδή αυτούς με τα... περισσότερα λάθη, στους οποίους ανήκει και ο υποφαινόμενος!

Και θα συνεχίσουμε να κάνουμε ακριβώς το ίδιο  πράγμα για όσο θα θεωρούμε πως έχουμε να δώσουμε πράγματα φρέσκα και αποκαλυπτικά σε αυτή την παρεξηγημένη έννοια της αδέσμευτης ενημέρωσης.

Και είναι αυτό το καβαφικό ταξίδι προς την ιδανική Ιθάκη που μας δίνει τις όποιες μικροχαρές. Μικροχαρές ετερόφωτες για μας τους εσωτερικούς από το καλό θέμα του συντάκτη μας. Μικροχαρές να ζεις την αγωνία και την προσπάθεια του δημοσιογράφου να βγάλει το θέμα, να το δέσει απ’ όλες τις μεριές και να το απλώσουμε στη συνέχεια στο χαρτί ή να το αναρτήσουμε στις ιστοσελίδες μας.

Στα 10 χρόνια δεν έχουμε ακούσει από τους εκδότες για το πόσο καλό ήταν το φύλλο μας κι ούτε εμείς με τη σειρά μας μοιράζουμε «μπράβο» στο συντακτικό προσωπικό.

Δέκα χρόνια ενός ενδιαφέροντος ταξιδιού που έχουν αφαιρέσει πολλά από την προσωπική μας ζωή και ελπίζουμε να συγχωρήσουν κάποτε τις άπειρες απουσίες μας οι δικοί μας, ακόμα και από στιγμές που για τους περισσότερους ανθρώπους είναι σημαντικές.

Αυτά τα 10 χρόνια σαφώς και δεν ήταν ανέφελα και ονειρεμένα. Συναντήσαμε πολλούς Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες, πολλές πλανεύτρες Σειρήνες και πολλές θύελλες. Χάσαμε φίλους και γνωστούς γιατί ενοχλήσαμε και μπήκαμε στο μάτι πολλών ισχυρών από κάθε εξουσία. 
Μας πολέμησαν, μας έσυραν στα δικαστήρια αλλά δεν το βάλαμε κάτω.

Πεισμώσαμε και πήραμε μεγαλύτερη δύναμη για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Ανάδελφοι εκ πεποιθήσεως με μόνο σύμμαχο τους αναγνώστες μας, που ποτέ δεν τους προδώσαμε και γι’ αυτό μας το ανταποδίδουν κάθε Κυριακή. Και το ταξίδι στις άγριες θάλασσες της ενημέρωσης συνεχίζεται.