Δεν ταιριάζουμε σου λέω

Εντάξει, μια και ήρθαν Χριστούγεννα, είπα να το βγάλω από πάνω μου. Δεν θα με παρεξηγήσει κανείς. Ηρθε ο τρίτος δίσκος του Παντελή. Μην αρχίσουμε πάλι να ρωτάμε ποιον Παντελή. Δεν μιλάω για τον Θαλασσινό, είναι σαφές πλέον. Και διαβάζω στα σοβαρά τον στίχο «Σκούπισε τα πόδια σου και πέρασε», ή κάπως έτσι. Και ανήκω σε μια κατηγορία ανθρώπων που δεν γουρλώνει τα μάτια, και δεν παίρνει αυτή την έκφραση που ταξιδεύει μεταξύ απορίας και απέχθειας, γιατί οκ, έζησα στην επαρχία για αρκετά χρόνια. Βασικά, έζησα στην Ελλάδα για αρκετά χρόνια. Μπήκα σε ταξί, σε βαπόρια, σε παρακμιακούς καφενέδες, οπότε σχεδόν πάντα, κάπου στο ραδιόφωνο τύχαινε να ακούγεται αχνά η Πέγκυ ή η Νατάσα (όχι η Μποφίλιου προφανώς) σαν φωνή από το υπερπέραν.

Εχει δημιουργηθεί λοιπόν μια ανοσία σε «περίεργους» straight to face στίχους, οπότε μάντεψε… Δεν ταράζομαι. Ισα ίσα. Εχω πολλούς λόγους να τον αγαπώ. Εκτός του ότι μου μοιάζει φανερά σαν φυσιογνωμία (οπότε υπάρχει εκ γενετής μια συμπαντική συνδεσιμότητα), νομίζω πως ήταν το πρώτο λαϊκό independent ξεκίνημα με τόση απήχηση στην Ελλάδα. Και ίσως η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα η οποία καταδικάζει την επιτυχία. Βασικά, καθείς την κυνηγάει ως μονάδα, αλλά την καταδικάζει με ευκολία όταν την βλέπει απέναντι. Είναι περίεργο. Γιατί εντάξει, κοροϊδέψαμε αρκετά την παντόφλα και το άστρωτο κρεβάτι των πρώτων βίντεο του αγοριού στο YouTube, αλλά μην ξεχνάμε ότι δεν έχουμε δει και πληθώρα «λαϊκών» τραγουδιστών να εκτίθενται τόσο εύκολα σε ένα σαφώς αμοντάριστο βίντεο. Οι περισσότεροι θα γύριζαν κάτι αντίστοιχο κρύβοντας δύο-τρεις μακιγιέρ πίσω από την HD camera και θα περνούσαν απογεύματα ατέλειωτα στο σπίτι του μοντέρ για να κρύψουν αφενός μέχρι και την τελευταία ρυτίδα και αφετέρου να βάλουν μικρές πινελιές για να κάνουν το βίντεο να φαίνεται πιο «φυσικό».

Αγιε μου Βασίλη, δεν θέλω τον δίσκο του Παντελή τον καινούργιο. Θα μπαίνω στο YouTube σαν παλιός και σωστός φαν και θα ακούω ό,τι πρέπει να ακούσω λίγο μετά τον τελευταίο χωρισμό μου. Απλά θέλω μια χάρη. Να γράψεις ένα πάρα πάρα πολύ ποιοτικό, σχεδόν έντεχνο τραγούδι και έπειτα, να γυρίσεις ένα σέλφι βιντεάκι (με πολιτικά ρούχα πάντα, μη γίνουμε και ρόμπα) και να διατάξεις όλους τους νάνους, καλικάντζαρους και όποιους άλλους βοηθούς σου να χορεύουν από πίσω σου και να τραγουδάνε σαν την πιο κλασική χορωδία, ζητώντας μια τεράστια συγγνώμη σε όλη αυτή την αισθητική που τόσα χρόνια και τόση προσπάθεια χρειάστηκε για να χτιστεί, μέσα στις μαύρες σκηνές και τα μυρωδάτα γαρύφαλλα. Και όλα αυτά, για να έρθει μια μέρα ένας Παντελής να τα γκρεμίσει όλα. Ετσι, χωρίς οίκτο.