Κώστας Πρέκας: Ο αιρετικός

Απόγευμα καθημερινής στο νέο του θέατρο «Σκάλα» κοντά στη Λένορμαν. Περιτριγυρισμένος από μαθητές σαν δάσκαλος, σκαρφαλωμένος σε σκαλωσιές σαν εργάτης, οργισμένος σαν μικρό παιδί και πάντα γλυκομίλητος σαν μεγάλος εραστής…

- Θα ήθελα να γυρίσουμε 60 χρόνια πίσω και να μου περιγράψετε τον κόσμο μέσα από τα μάτια εκείνου του δωδεκάχρονου παιδιού...
Τι σπουδαία ερώτηση! Υπήρξα ένας δωδεκάχρονος που έβλεπε τον κόσμο σαν εξωγήινος. Ενας δωδεκάχρονος που παρακολουθούσε την αγωνιστική διάθεση του κόσμου να ζήσει. Ενας δωδεκάχρονος Πειραιώτης που ασχολήθηκε με την κολύμβηση και έγινε πρωταθλητής Ελλάδος και βαλκανιονίκης, ένας δωδεκάχρονος που σκεφτόταν πολύ περισσότερα πράγματα από εκείνα που άρμοζαν στην ηλικία του, ένας δωδεκάχρονος που προσκυνούσε τους γονείς και τον σεβαστό άνθρωπο και απολάμβανε τη μαγεία της αλληλεγγύης, της φιλίας και της αγάπης.

- Σε τι διαφέρατε από τους συνομηλίκους σας;
Μου άρεσε η συζήτηση, το καλό θέατρο, ο καλός κινηματογράφος, τα ωραία βιβλία και η κουβέντα με μεγαλύτερους, όπως με τους δασκάλους μου. Με συγκλόνιζε η αθωότητα που υπήρχε τότε και παραμένω ακόμη αθώος, παρά την ασχήμια που με περιβάλλει. Βρόμικος δεν υπήρξα ποτέ.

- Πάμε στη στιγμή όπου το μικρόβιο της υποκριτικής τρύπωσε μέσα σας...
Δεν τρύπωσε. Γεννήθηκε. Ημουν πολύ καλός στην ποίηση -στις απαγγελίες μου ο κόσμος συγκλονιζόταν-, όπως ακριβώς με μάγευε η όπερα και τα μεγάλα συναισθήματα. Θα μπορούσα να έχω τεράστια χέρια, όπως ο ουρανός, ν’ αγκαλιάσω όλο τον κόσμο και να τον κάνω πιο ευτυχισμένο. Πήγα μόνος μου στη σχολή του μεγάλου σκηνοθέτη Κωστή Μιχαηλίδη, του χτύπησα την πόρτα και του είπα: «Θέλω να γίνω ηθοποιός».  Οταν τελείωσαν οι σπουδές μπήκα μέσα με τα τσαρούχια. Ημουν ένα μοναχικό άτομο, όπως είμαι και σήμερα. Οι εκδρομές και τα ευτράπελα που συνέβαιναν σε αυτές δεν αποτελούσαν για μένα διασκέδαση. Η δική μου διασκέδαση ήταν η τέχνη κι έτσι πέρασαν τα χρόνια, μέχρι τη στιγμή όπου οι δάσκαλοί μου χτύπησαν για μένα τη μεγάλη πόρτα του Εθνικού...

- Ποιους ανθρώπους του θεάτρου εκτιμούσατε απεριόριστα;
Πολλούς, ανάμεσα στους οποίους τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον Νίκο Κούρκουλο, τη Μαίρη Χρονοπούλου, τη Ρένα Βλαχοπούλου. Ηταν άξιοι ηθοποιοί και άξιοι καλλιτέχνες. Τι μπορώ να πω για τον Λογοθετίδη, τον Μινωτή, την Παξινού, τον Πρωτοπαππά και τον Στέλιο Βόκοβιτς. Μιλάμε για συνταρακτικά ονόματα στον κόσμο της υποκριτικής...

- Η Μελίνα;
Η Μελίνα δεν άξιζε ούτε καν τον θαυμασμό μου και ο μύθος της είναι ένας γελοίος μύθος που σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Κατά πρώτον, ήταν κάκιστη ηθοποιός και, κατά δεύτερον, ως υπουργός Πολιτισμού κατέστρεψε το θέατρο. Το να κάνεις τα χατίρια κάποιας πολιτικής κλίκας είναι τραγικό. Για να δημιουργήσει τα 17 ΔΗΠΕΘΕ που έγιναν φωλιές τεμπέληδων και τίναξαν τα πάντα στον αέρα έκλεισε κάποια άλλα θέατρα όπως το «Αρμα Θέσπιδος», που ανέβαζε παραστάσεις ακόμη και στα βουνά. Κατά τ’ άλλα, μπορείτε να μου πείτε τι έχει προσφέρει η Μελίνα Μερκούρη σ' αυτόν τον τόπο; Εκανε 2-3 τραγικές ταινίες, ερωτεύτηκε έναν πολύ μεγάλο σκηνοθέτη κι από κει και πέρα την έχουμε καπελωθεί όλοι οι Ελληνες. Τι τραγικότητα, να υπάρχουν χιλιάδες πνευματικά κέντρα με τον τίτλο «Μελίνα Μερκούρη».  Αυτό είναι η κατάντια μιας χώρας χωρίς προοπτική. Ζούμε υπό το καθεστώς μιας τραγικής δικτατορίας, μιας κλίκας ανθρώπων που παιδεύουν τον ελληνικό λαό. Η Μελίνα έκανε πολύ κακό στην Ελλάδα...

- Η Αλίκη;
Η Αλίκη ήταν σπουδαία ηθοποιός αλλά και ένα φαινόμενο τραγικού ανθρώπου την οποία έπαιζαν στα δάχτυλά τους οι κλίκες και οι εραστές της. Η Αλίκη δεν χαμογέλασε ποτέ στην ψυχή της. Την εκμεταλλεύτηκαν οι πάντες κι εκείνη έκανε τα στραβά μάτια για να γίνει αυτό που έγινε. Μέσα της, όμως, έσταζε κάθε βράδυ ένα δάκρυ.

- «Ο πολιτισμός περιφέρεται μέσα από μια ομάδα ομοφυλοφίλων», είχατε δηλώσει. Ακόμη κι αν είναι έτσι, πού είναι το κακό;
Αυτοί που κρατούν σήμερα στα χέρια τους τον πολιτισμό είναι μια τραγική κουστωδία, μια τραγική κλίκα που πάει τον πολιτισμό της χώρας μας κατά διαόλου. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στον τόπο μας είναι το απόλυτο τίποτα. Πού είναι οι πρεμιέρες; πού είναι τα έργα που ανέβαζε το Εθνικό και ποια είναι η αποστολή του; Το να παίζει τον Αλέκο Γαλανό (σ.σ.: συγγραφέας του θεατρικού «Τα κόκκινα φανάρια») και να έχουμε ερωτικές πράξεις επί σκηνής; Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα, κύριε διευθυντά, να κάνετε αυτές τις γελοιότητες επί σκηνής Εθνικού; Πώς ανεβάζει έργα αυτό το ελεεινό πλάσμα που ακούει στο όνομα Ρήγος; Εθνικό Θέατρο σημαίνει ταυτότητα ενός κράτους. Το αντιλαμβάνεστε; Αν ήμουν υπουργός Πολιτισμού θα τους πέταγα όλους έξω. Το Εθνικό έχει ως αποστολή να προβάλλει καινούριες δυνάμεις, καινούριους ηθοποιούς και να ζει με την παράδοση.

- Πάμε σε κάποιες πολιτικές δηλώσεις σας: «Η επταετία υπήρξε το πιο υγιές κομμάτι της σύγχρονης Ελλάδας», «Ο στρατός έκανε πολιτισμό», «Δεν θα ξαναβγεί ποτέ στην Ελλάδα ηγέτης σαν τον Μεταξά»...
Κατ’ αρχάς, σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την ερώτηση. Για μένα είναι ένα γεγονός. Η επταετία βοήθησε πάρα πολύ κόσμο και χτύπησε τα κακώς κείμενα. Ηταν ένα σκληρό καθεστώς, δεν μας χάιδεψε το μαγουλάκι, αλλά από κει και πέρα έφερε αποτέλεσμα. Οι ταινίες που έγιναν τότε έγραψαν Ιστορία κι εάν είχαμε τη λογική και την ψυχική ηρεμία να δούμε αντικειμενικά αυτά που λέω θα δείτε ότι κάπου έχω δίκιο. Ξέρετε ότι το Κέντρο Κινηματογράφου έχει σπαταλήσει σχεδόν τον μισό Προϋπολογισμό της χώρας για να δημιουργήσει πατάτες που δεν έκαναν ούτε μία προβολή; Πέρα από αυτά, η επταετία έδωσε σπίτια στους ανθρώπους, ο Εβρος από πλίθρες έγινε μάρμαρο και τούβλο, χτίστηκαν χωριά και άνοιξαν δρόμοι...

- Καταπατήθηκαν όμως και πολλές ελευθερίες...
Δεν θα ’πρεπε; Είναι ελευθερία να βγαίνει το ΠΑΜΕ και να μου σπάει τα τζάμια ή να λέει τηλεπαρουσιαστής «βγείτε και σπάστε» και να καταστρέφεται το κέντρο της Αθήνας;

- Η Χρυσή Αυγή είναι διάδοχος της επταετίας;
Οχι, δεν έχει καμία σχέση με την επταετία και δεν έχω καμία σχέση με τη Χρυσή Αυγή. Πρόκειται για ένα κόμμα που δεν έχει βρει τον βηματισμό του, οι ενέργειές του είναι πέρα από κάθε λογική, δεν συμφωνώ καθόλου με τις πρακτικές των εκπροσώπων του και πιστεύω ότι πολύ σύντομα θα διαλυθεί. Ο Παπαδόπουλος ήταν ηγέτης, ενώ εδώ δεν έχουμε καν ηγεσία. Εδώ ετοιμάζονται σπουδαία κόμματα που αγαπάνε τον τόπο και τους Ελληνες.

- Είχατε πει ότι θα ετοιμάσετε ένα κόμμα...
Αυτό που μπορώ να πω για την ώρα είναι ότι στο συγκεκριμένο κόμμα δεν θα ηγηθώ αλλά θα βοηθήσω. Πρόκειται για ένα κόμμα που θα απαρτίζεται από καθαρούς Ελληνες και από σπουδαίες προσωπικότητες που πονάνε αυτόν τον τόπο. Μέχρι το 2014 θα συμβούν γεγονότα και, αν θέλετε να γίνω μάντης, σας ενημερώνω ότι στις προσεχείς εκλογές θα έχουμε δολοφονίες πολιτικών. Μέσα στο 2014 θα συμβούν τρομερά γεγονότα και θα θρηνήσουμε κόσμο.

- Από μαντική ικανότητα το λέτε αυτό;
Η έκρηξη του κόσμου στην Ελλάδα έρχεται και θα είναι πολύ χειρότερη από αυτή που θα συμβεί στη Συρία. Οσοι φύγουν από την Ελλάδα, γιατί θα φύγουν πολλοί, είναι για μένα προδότες. Το σημαντικό είναι να μείνεις στον τόπο σου και να αγωνιστείς.

- Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κυβερνήσει τον τόπο πώς σας φαίνεται;  
Αυτό το αποκλείω. Κι αν μία στο εκατομμύριο συμβεί, θα διαλυθεί ο τόπος. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πάντα δεύτερο κόμμα κι αυτό το παιδάκι (σ.σ.: Αλέξης Τσίπρας) πρέπει να αλλάξει πορεία και να ασχοληθεί με κάτι άλλο, όπως για παράδειγμα με ένα γραφείο δημοσίων σχέσεων.
 
- Αυτό το παιδάκι, βέβαια, ανέβασε την παράταξη από το 3% στο 27%...
Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει στο 4%. Ολο το υπόλοιπο είναι του ΠΑΣΟΚ. Η πλάνη είναι πλάνη.

- Ο Σαμαράς προσπαθεί;
Παρότι είμαι Νεοδημοκράτης, ο Σαμαράς προσπάθησε και μας τέλειωσε. Περίμενα από τον φίλο μου τον Σαμαρά να είναι πιο δυνατός και πιο ευέλικτος κι έχω την αίσθηση ότι θα είναι ο μοιραίος πρωθυπουργός της καταστροφής της χώρας. Ολοι μας περιμέναμε από εκείνον το θαύμα, το οποίο δεν έγινε και δεν θα γίνει. Οταν ο Σαμαράς επηρεάζεται από αυτά τα τραγικά μυαλά που έχει σήμερα η Ν.Δ. δεν υπάρχει σωτηρία. Ενας ηγέτης πρέπει να έχει ο ίδιος λόγο κι όχι τα τσουτσέκια που βρίσκονται γύρω του. Οι σύμβουλοί του είναι τραγικοί και θα πρέπει να απομακρυνθούν για να γλιτώσει ο τόπος. Με τους αλαζόνες που έχει μαζέψει κοντά του η Ελλάδα θα πάθει πολύ μεγάλο κακό.

- Υπάρχει κάποιος πολιτικός στην Ελλάδα που θα μπορούσε να σώσει τον τόπο;
Υπάρχει, είναι ενταγμένος στον πολιτικό χώρο, αλλά για την ώρα δεν μπορώ να αναφέρω το όνομά του. Σε λίγο καιρό έχουμε εκλογές. Λίγο πριν, δεσμεύομαι να σας το αποκαλύψω.

- Πώς σε μια τόσο δύσκολη οικονομικά περίοδο αποφασίσατε να ανοίξετε θέατρο; Είστε τόσο πλούσιος;
Είμαι πάρα πολύ φτωχός, αλλά πλούσιος σε κουράγια και δύναμη. Υπάρχουν άνθρωποι που στηρίζουν το όραμά μου, που πιστεύουν ακράδαντα σε εμένα και που δίνουν ακόμη και τη ζωή τους για μένα. Δεν νομίζω ότι πρέπει να είσαι πάρα πολύ πλούσιος για να καταφέρεις να φτιάξεις ένα θέατρο. Πλούτος είναι η δουλειά μου. Δουλεύω πολύ, κερδίζω αρκετά χρήματα, τα ρίχνω στη δουλειά μου και προχωρώ. Δεν έχω ανάγκη από χορηγούς, ούτε από διακοπές. Αυτό είναι το δέκατο θέατρο που φτιάχνω - και θα είναι και το τελευταίο. Είμαι 72 ετών. Θα κάτσω 12 χρόνια, μετά θα αναλάβει κάποιος άλλος και εγώ θα επιθεωρώ μία στις τόσες.

- Τι ρόλο έπαιξε ο έρωτας στη ζωή σας;
Σημαντικότατο. Αφησα τον έρωτα να μ' ερωτευθεί. Ο άντρας που χάνει το ιδανικό του έρωτα είναι χαμένος. Κι εγώ πιστεύω στο ιδανικό του έρωτα...

- Κάνατε έναν γάμο στη ζωή σας...  
Δεν έκανα ποτέ κανέναν γάμο. Εσείς οι γυναίκες έχετε στα χέρια σας τρομακτική δύναμη, αλλά δεν ξέρετε να τη χρησιμοποιήσετε. Θέλετε να καβαλήσετε τον άντρα; Ε, δεν γίνεται. Συγχωρέστε με, αλλά ο άντρας καβαλάει... Από κει και ύστερα μπορεί να παντρευτώ και στα 80 μου, όπως ο Σαρλό.

- Εχετε έναν γιο, όμως...
Βεβαίως.

- Υπήρξατε καλός πατέρας;
Αφού είμαι καλός εραστής, είμαι και καλός πατέρας. Αυστηρός αλλά καλός...