Αθηναϊκοί περίπατοι στη σκιά του Ιερού Βράχου

«Πομπή εσχημάτισε το συνοικιακό τσιτάκι και επολιόρκησε τα οχυρά της Ακροπόλεως. Τα Πετράλωνα, το Θησείον, η Γαργαρέττα, αλλά και περισσότερον απομακρυσμένοι τομείς της πόλεως, συνοικισμοί και τέρματα αποτελούν την ατέρμονα διαδήλωσιν πού ανηφορίζει προς τον ιερόν βράχον. Είνε ο πλέον προσιτός και παλαιός αθηναϊκός περίπατος.

Μετά το Ζάππειον, η Ακρόπολις και τα πέριξ της συγκεντρώνουν τον περισσότερον κυριακάτικον κόσμον. Ορμή ακατάσχετος αρχαιολατρείας καταλαμβάνει κάθε ηλιόλουστον Κυριακήν την συνοικίαν. Επί ώρας μακράς το πλέον ετερόκλιτον πλήθος πηγαινοέρχεται υπό την σκιάν του Παρθενώνος, ανταλλάσσον βλέμματα, μειδιάματα, χαιρετισμούς, και από καιρού εις καιρόν καρεκλιές, όταν αρχίση η παρεξήγησις και η θεά της σοφίας αποστρέψη το πρόσωπόν της από τους περιφερόμενους θνητούς.
Το κινητόν εμπόριον έχει στήση εγκαίρως τας προθήκας του εκατέρωθεν της λεωφόρου Διονυσίου Αρεοπαγίτου, επί των μαρμάρων αρχαίων ναών και θεάτρων, ή περιέρχεται ηχηρόν και πολύχρωμον τα τραπεζάκια των κέντρων.

Μπαλόνια, ανεμόμυλοι, φυστίκια της Αιγίνης, ευζωνάκια, σταυροί του Αγίου Όρους, γύψινες Αφροδίτες, κονκάρδες των ολυμπιακών, γιασεμιά, λεβάντες για τ’ ασπρόρρουχα, γραμμόφωνα και φωτογραφίες. Η φουφού του στραγαλοπώλη, ύστατον θυσιαστήριον των συγχρόνων, αναδίδει τους καπνούς της –θυμίαμα εύοσμον προς τας εκπεσούσας θεότητας.



Ο φακός συγκεντρώνει την μεγαλειτέραν πελατείαν. Μειδιάματα, βλοσυρότητες, μελαγχολίες, ελπίδες και φόβοι…

Ο κεφτές θριαμβεύει. Ανοίγουν την όρεξιν οι αρχαιότητες, και η καλή νοικοκυρά επρονόησε να περιτυλίξη εις εφημερίδα οκτασέλιδον ό,τι απέμεινε από την πλουσίαν μεσημβρινήν τράπεζαν της Κυριακής. Υπό τα δενδρύλλια του Αρείου Πάγου στερεώνει επί του χώματος με αρχαία λιθάρια το έντυπον τραπεζομάνδηλο γύρω εις το οποίον συγκεντρώνεται η πολυμελής οικογένεια ικανοποιούσα όλας τας αδυναμίας του λάρυγγος.

-Καλά είνε και τ’ αρχαία, αποφαίνεται ο πατέρας. Όλο Ζάππειο, Ζάππειο…

Και ο λόχος με γεμάτο το στόμα κινεί καταφατικώς την κεφαλήν.
-Μούρλια!

Ο μπέμπης, πρό του οποίου εσταύθμευσε το καροτσάκι της «ΕΒΓΑ», παρηγορείται διά την διάρρηξιν της στρατοσφαίρας του, ιλαρύνεται, συνθλίβει εις τας παλάμας το παγωτόν και εξαπολύεται ακάθεκτος διά ν’ αποθέση τα δακτυλικά του αποτυπώματα επί των διαβατών.

Ο κυρίαρχος όμως του κυριακάτικου περιπάτου της Ακροπόλεως είνε ο έρως. Ερωτικοί ψίθυροι αναβλύζουν από τα πεύκα, από τις σπηλιές, από τις αλέες, από την λεωφόρον. Ειδύλλια θεμελιώνονται, παίρνουν φωτιά, γίνονται φλόγες τις οποίες ματαίως προσπαθούν να καταστείλουν οι μπύρες που ανανεώνονται.

Θήραμα πλούσιον προσφέρεται στα Προπύλαια, εις τα υψώματα του μνημείου του Φιλοπάππου, επί του λόφου του Αστεροσκοπείου. Θήραμα καλοπροαίρετο, εμπνευσμένο από το πρακτικόν πνεύμα του αιώνος, που αποφεύγει τους ανιαρούς προλόγους και μπαίνει απ’ ευθείας εις το νόημα.

-Για ποιάν με παίρνετε, κύριε;



Ως που να προφθάση όμως να διατυπώση την ερώτησίν του, το εμπριμεδάκι, πού εξεκένωσε επί του προσώπου του όλην την σκόνην των πασχαλινών αυγών, έχει κάμψη τον οπίσθιον τοίχον του ζυθεστιατορίου, και εισήλθεν εις τα «ιδιαίτερα»...

Άχ! Αυτός ο λαϊκός έρως της πρωτευούσης. Ο διωκόμενος. ο ληστευόμενος, ο διαπομπευόμενος. Μέσα εις κελλιά καταδίκων γνωρίζει την ερωτικήν χαράν όλο αυτό το πλήθος. Υπό τον εκβιασμόν του γκαρσονιού, και τον κίνδυνον του εξευτελισμού διανύει τας ολίγας ώρας της ευδαιμονίας του.
Ας επιστρέψωμε όμως εις τον κυριακάτικο περίπατό μας. Η Ακρόπολις είνε το λαϊκώτερο αθηναϊκό κόρσο. Αλλά το κόρσο αυτό διανύει φαίνεται το τελευταίον φθινόπωρον της ζωής του. Εξωραϊστικά μέτρα ήρχισαν να εκτελούνται. Αι αρχαιότητες έχουν τας αξιώσεις των και εσήμανεν η ώρα ν’ αποκατασταθή η γαλήνη εκεί όπου η βοή της πανηγύρεως είνε διάχυτη. Νέα έργα. Θάνατος αναπόδραστος αλλά και σκληρός. Θα αισθανθούν την θλίψιν του όλοι όσοι επέρασαν κάποιο δειλινό της ζωής τους εις τα αναιμικά αλσύλλια, εις τους σκονισμένους δρόμους που οδηγούν προς τους λοφίσκους, εις τα παληομάγαζα που παρέχουν ερωτικήν στέγην.

Ένα κομμάτι ακόμη της παληάς Αθήνας πού σβύνει. Πρωτόγονο θα το πείτε, θορυβώδες, αμαρτωλό, ακαλαίσθητο, βρωμερό, ανίερον απέναντι των θεών. Ήταν όμως η ζωή μας, τα νειάτα μας, ο πρώτος ερωτικός μας παλμός. Ο άνεμος του εξωραϊσμού το σαρώνει. Πριν σημαιοστολίσωμεν διά τον καθαρμόν, ας απαλύνωμεν τας τελευταίας του στιγμάς με λίγα άνθη».

(Αθηναϊκά Νέα, 1936, Π. Παλαιολόγος)

Για περισσότερα δείτε εδώ
Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς



Ειδήσεις σήμερα

«Το τρίο στο κρεβάτι με κάνει καλύτερο άνθρωπο» λέει η κόρη του Ρούντι Τζουλιάνι

Στη Λευκωσία σήμερα ο Ζοζέπ Μπορέλ 

Επιδόματα ανεργίας: Στο τραπέζι νέα δίμηνη παράταση