H Λουίζα Σοφιανοπούλου είναι η feel good φωνή της νέας pop σκηνής

H Λουίζα Σοφιανοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Προέρχεται από καλλιτεχνική οικογένεια, με τη μουσική και το τραγούδι να ντύνουν όλες τις παιδικές της αναμνήσεις. Ο πατέρας της είναι σκηνοθέτης, η μητέρα της κινείται στον χώρο του χορού και η θεία της είναι η τραγουδίστρια Μελίνα Τανάγρη. Η ίδια είναι αριστοτέχνισσα πιανίστρια, καθηγήτρια ορθοφωνίας και τραγουδιού, ηθοποιός, τραγουδοποιός και πολλά ακόμα.

Από μικρή ηλικία άρχισε να πειραματίζεται στον χώρο της μουσικής εξερευνώντας τις δυνατότητες και το εύρος της φωνής της, που καλύπτει ένα μεγάλο μουσικό φάσμα: από την εναλλακτική ποπ και την μπλουζ μέχρι την έθνικ. Σε μόλις 15 χρόνια κατάφερε να συνεργαστεί με σπουδαίους Ελληνες καλλιτέχνες, όπως οι Μαρία Φαραντούρη, Δήμητρα Γαλάνη, Ελένη Βιτάλη, Διονύσης Τσακνής, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Φοίβος Δεληβοριάς, Φίλιππος Πλιάτσικας, Γιάννης Κότσιρας και Μανώλης Φάμελλος. Ως μουσικός και τραγουδίστρια έχει συμμετάσχει σε αρκετές και επιτυχημένες παιδικές παραστάσεις, ενώ ερμηνευτικά συμμετείχε σε δίσκους μεγάλων καλλιτεχνών.

Η πρώτη της εμφάνιση στη σκηνή ήταν στο θέατρο, σε ηλικία μόλις 14 χρόνων. Ο Κώστας Αρζόγλου έψαχνε ένα παιδί για τον ρόλο του Πουκ στο «Ονειρο θερινής νυκτός» για τις παραστάσεις του Κολλεγίου Αθηνών. Η Λουίζα πήρε τον ρόλο, ανέβηκε στη σκηνή και έκτοτε δεν κατέβηκε ποτέ. Τώρα βρήκε έναν νέο ρόλο, έναν νέο προορισμό και μια νέα ταυτότητα. Από δω και στο εξής θα είναι η Lou is. «Δεν θα έλεγα ότι άλλαξα ταυτότητα, αλλά ότι έδωσα όνομα διαφορετικό σε μία από τις πλευρές μου και επίσης διευκόλυνα πρακτικά, με ένα απλό και διεθνές όνομα, τον στόχο μου να φτάσω σε ανθρώπους και εκτός Ελλάδος», μου εξηγεί.

Ο νέος εαυτός της

Για τους γονείς της ήταν απαραίτητο να μάθει να παίζει μουσική, να διαβάζει πολλά βιβλία και κάθε φορά που συμμετείχε σε παραστάσεις χαίρονταν μαζί της. Στο σπίτι και στα ταξίδια με το αυτοκίνητο ακούγονταν πάντα δίσκοι και κασέτες με κλασική μουσική, soundtracks, Beatles, Κοέν, Xατζιδάκι, Σαββόπουλο, ρεμπέτικα, μια ζωή μελωδίες. Οσον αφορά τα φώτα της δημοσιότητας, τότε, στα 14 της, ήταν πολύ έντονη εμπειρία που μάλλον την τρόμαξε παρά τη διασκέδασε, αλλά ταυτόχρονα την ιντρίγκαρε. Εκείνη όμως ήταν η στιγμή που κατάλαβε τι θα κάνει στη ζωή της. Από τότε άλλαξαν πολλά. Και φυσικά, η Λουίζα Σοφιανοπούλου έγινε Lou is. «Αυτό έγινε το 2016 που κυκλοφόρησε το πρώτο μου EP “Dragons”. Τελικά νιώθω ότι η Lou is είναι πια μια άλλη Λουίζα, πιο χαρούμενη, πιο φωτεινή, πιο θαρραλέα και σίγουρα λιγότερο σοβαρή, αλλά πιο βαθιά ώριμη. Ισως τελικά η ίδια η δημιουργία της Lou is με άλλαξε και με έφερε πιο κοντά στη γυναίκα και στην καλλιτέχνιδα που θέλω να είμαι.

Ως γνήσια Δίδυμος, έχω αρκετές Λουίζες στο κεφάλι μου. Θα έλεγα ότι η Lou is είναι η πλευρά μου που θέλω να μοιραστώ με τον κόσμο, η πιο εξωστρεφής και δυναμική, που θέλει να τραβάει προσοχή και να παίρνει το χειροκρότημα. Η Λουίζα είναι όλα τα υπόλοιπα, η πιο προσγειωμένη πλευρά μου, τα ελαττώματά μου, η ευαισθησία μου, η αγάπη μου για τους φίλους, τα ζωάκια μου και το προφιτερόλ. Ας πούμε πως η Lou is είναι αυτή που τραγουδάει και η Λουίζα είναι αυτή που αγκαλιά με τα γατάκια στον καναπέ βλέπει “Star Trek”. Στην πραγματικότητα όμως η καθεμία είναι και η άλλη ταυτόχρονα, το όνειρο στηρίζει την καθημερινότητα και τούμπαλιν», εξηγεί.

Αναρωτιέμαι αν ήταν εύκολη ή δύσκολη αυτή η μετάβαση και αν μπορεί ένας καλλιτέχνης να ξανασυστηθεί στο κοινό. Η Lou is έχει τις απαντήσεις: «Η μετάβαση ήταν πολύ δύσκολη και πήρε χρόνια. Μπήκα πολύ νωρίς στον χώρο, έζησα σπουδαίες στιγμές, συναυλιακές και δημιουργικές, αλλά ήρθα αντιμέτωπη και με την πραγματικότητα του κυκλώματος, τις δυσκολίες και άλλα γνωστά προβλήματα και μάλλον δεν είχα τη δύναμη και την αποφασιστικότητα να διεκδικήσω τη θέση μου στο στερέωμα. Εζησα στο Λονδίνο, ταξίδεψα πολύ, φλέρταρα με την ιδέα να ακολουθήσω άλλο επάγγελμα, έκανα πολλή δουλειά με τον εαυτό μου στο πιάνο, στο χαρτί, στη φωνή, αλλά και στην ψυχοθεραπεία για να ελευθερώσω τη Lou is και να της δώσω φτερά. Την ένιωθα όμως να προσπαθεί να βγει έξω. Στην εποχή μας πια υπάρχει, ευτυχώς, ελευθερία για δημιουργία και έκφραση, τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο. Ο κόσμος ανταποκρίνεται στην ειλικρίνεια. Αν πιστεύεις σε αυτό που φτιάχνεις και το αγαπάς, είναι από μόνο του σημαντικό και σίγουρα θα βρεθούν και άλλοι να το αγαπήσουν. Εγώ βέβαια αισθάνομαι ότι τώρα συστήνομαι πραγματικά στο κοινό, ως γυναίκα καλλιτέχνις που έχει πολλά να πει και διεκδικεί τον χώρο της. Και ομολογώ πως είναι μια μάλλον ωραία εποχή να είσαι γυναίκα που πατάει στα πόδια της και ξέρει τι θέλει και τι κάνει. Επιτέλους!».

Στο Τορίνο παρά λίγο

Το νέο της όνομα έγινε πιο γνωστό όταν μάθαμε ότι ήταν μία από τις πέντε συμμετοχές στον ελληνικό τελικό για την εκπροσώπηση της Eurovision. Το «Do I Do» προοριζόταν να ακουστεί στο Τορίνο. Η Αμάντα Γεωργιάδη, όμως, ήταν εκείνη που κατάφερε να πάρει το εισιτήριο και κατέκτησε την 8η θέση στον Ευρωπαϊκό Διαγωνισμό Τραγουδιού. Τη ρωτάω πώς της φάνηκε η φετινή Eurovision. «Δεν έχω αρκετή εμπειρία με τον διαγωνισμό. Νομίζω όμως ότι είναι μια συγκυρία το αποτέλεσμα: το τραγούδι, το πόσο καλά θα ερμηνευτεί στον τελικό, το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι των ημερών και η διάθεση του κόσμου την επικείμενη βραδιά. Ποντάρουν οι χώρες στα τραγούδια τους αλλά δεν μπορούμε να προβλέψουμε τίποτα μέχρι να τα ακούσουμε όλα. Μου άρεσε πάρα πολύ η Αμάντα συνολικά ως φωνή και προσωπικότητα. Επίσης, η μελωδία του τραγουδιού ήταν πολύ ωραία και ενδιαφέρουσα η παραγωγή», σχολιάζει.

Της αναφέρω ότι η δική της συμμετοχή μάς εξέπληξε. Κανείς δεν περίμενε ότι η Λουίζα Σοφιανοπούλου θα ενδιαφερόταν για μια τέτοια διοργάνωση. «Κι εμένα με εξέπληξε», μου λέει. «Το ίδιο το “Do I Do” καθόρισε την πορεία του. Από τότε που ξεκίνησα να το τραγουδάω νιώθω ότι έχουν αλλάξει πολλά στη ζωή μου και κυρίως μέσα μου. Το άνοιγμα προς τα έξω, προς τη χαρά και το φως ήρθε με αυτό το τραγούδι. Αν είχα πάει και στο Τορίνο, θα ήταν η απόλυτη κορύφωση της διαδικασίας, σε συνδυασμό και με αυτό που είχαμε σχεδιάσει για την παρουσίαση, αλλά δεν πειράζει, προφανώς άλλος είναι ο δρόμος μου. Δεν ξέρω αλήθεια αν θα ξαναδοκίμαζα να πάω στη Eurovision. Αν ένιωθα με ένα τραγούδι αντίστοιχα ή αν μου γινόταν πρόταση, θα το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά».

Το «Do I Do» όμως κέρδισε τις εντυπώσεις. Εχει ήχο διαφορετικό και ιδιαίτερο και θυμίζει διεθνή παραγωγή. «Χαίρομαι που το προσέξατε», μου λέει ενθουσιασμένη. «Είναι πράγματι διεθνής παραγωγή. Το pre-production έγινε εδώ και με την υποψηφιότητα για τη Eurovision το στείλαμε στον Σουηδό παραγωγό Lund, ο οποίος δούλεψε πάνω στη ενορχήστρωση και μας το έστειλε πίσω τρισδιάστατο και κυρίως τη φωνή μου πολύ ωραία τοποθετημένη μέσα στο κομμάτι. Εκεί υπάρχoυν αληθινή βιομηχανία και οι επαγγελματίες του χώρου που μπορούν να διαπρέψουν».

Η αλήθεια είναι ότι πολλοί Ελληνες καλλιτέχνες πλέον ψάχνονται διαφορετικά. Μήπως λείπει κάτι από την ελληνική μουσική βιομηχανία; «Δεν νομίζω πως μπορούμε να την πούμε “βιομηχανία” πια», θεωρεί η ίδια. «Το πόσο έπρεπε να αγωνιστούμε οι καλλιτέχνες για τις αποζημιώσεις έδειξε ότι καλά-καλά η μουσική δεν θεωρείται επάγγελμα. Μας λείπουν η επένδυση, η οργάνωση και η στήριξη της δημιουργίας. Δυστυχώς, οι πιο πολλοί νέοι καλλιτέχνες προχωρούν με δικά τους χρήματα, πολλή δουλειά και λίγη επιβράβευση. Προσωπικά, δουλεύω πολύ σκληρά, με τη στήριξη της οικογένειας και των φίλων και ακόμα και τώρα που πιστεύω πως τα τραγούδια μου αφορούν πιο πολλούς ανθρώπους, συναντώ εμπόδια πολλά για να τους φτάσω και να με μάθουν. Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι, δημιουργοί και τραγουδιστές όπως η Νεφέλη Φασούλη, ο Γιάννης Παπαγεωργίου, η Irini Qn, η Danai Nielsen, η Λόλα Γιαννοπούλου», καταλήγει. Μαζί με εκείνους τους «νέους», βάλτε και το δικό της όνομα. Μπορεί να είναι σχετικά καινούριο, αλλά θα το ακούμε για καιρό.