Στις στοές και τα μπαράκια του κέντρου της Αθήνας

Ανήκω στην κατηγορία των εργαζόμενων γονιών που δεν έχουν καταφέρει να ταιριάξουν τις άδειές τους με το έτερον ήμισυ και έχω καταλήξει στο Σύνταγμα, Αύγουστο μήνα, να ζηλεύω τα πλατσουρίσματα των παιδιών και του μπαμπά στις παραλίες και τις πισίνες που ακούω μόνο δια τηλεφώνου. Παράλληλα όμως, μου δίνεται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ζήσω όπως δεν μπορώ με τα παιδιά στην Αθήνα: το σπίτι παραμένει στην κατάσταση που το άφησα πριν φύγω για τη δουλειά, δεν ξεχειλίζει ο κάδος με τα άπλυτα, παραγγέλνω απ’ έξω όλα τα πικάντικα φαγητά που μου αρέσουν χωρίς ίχνος αλτρουισμού, διαβάζω βιβλία (ενηλίκων) χωρίς να κλείνουν τα μάτια μου από την πρώτη σελίδα και επιδίδομαι στο άθλημα του bar hopping χωρίς καμία ενοχή. Ειδικά ως προς τα βιβλία και τα μπαρ κατάφερα να τα συνδυάσω! Από πέρσι είχα βάλει στο μάτι να ακολουθήσω την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα χαρτογράφηση της Νατάσσας Παππά (από τις εκδόσεις Χαρτοβασίλειον) «Εντός Στοάς» και να σημειώσω στις κενές σελίδες που σκοπίμως έχει αφιερώσει σε σημειώσεις του αναγνώστη. Δείτε περισσότερα στο natassapappa.com. Αυτή η περιήγηση στο παλιό εμπορικό κέντρο της Αθήνας συνδυάστηκε τέλεια με τα cocktails που αναζητούσα και κράτησε δύο ολόκληρα καλοκαιριάτικα απογεύματα!

Παρόλο που ζω και εργάζομαι στο κέντρο από πάντα, η Αθήνα πάντα με εκπλήσσει. Κάθε φορά που ανακαλύπτω μια νέα θεματική διαδρομή, ξεδιπλώνονται πτυχές της ζωής της πόλης, που μου είναι παντελώς άγνωστες. Η διαδρομή στα «αθηναϊκά περάσματα», θέμα που έχει συναρπάσει νέους αρχιτέκτονες, δημοσιογράφους, καταστηματάρχες και λάτρεις της Αθήνας (οι Atenistas πραγματοποίησαν και το «Στοά festival» το 2014), μου πήγε πίσω στις καλοκαιρινές βόλτες με τη γιαγιά μου, τα πρωινά που με πρόσεχε επειδή εργάζονταν οι γονείς μου. Τότε οι στοές έσφυζαν από ζωή, καθώς ήταν τα mall της εποχής και πραγματικά έβρισκες ό,τι ζητούσες. Σήμερα, κάποιες -κυρίως γύρω από την Ομόνοια- διατηρούν κάποια κίνηση το πρωί, αλλά όταν κλείσουν τα καταστήματα ερημώνουν, ενώ κάποιες άλλες -κυρίως αυτές από το Σύνταγμα ως την πλατεία Αγίας Ειρήνης- είναι ζωντανές όλη την ημέρα και τη νύχτα.

Από το Σύνταγμα στην πλατεία Αγίας Ειρήνης

«Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει»: ξεκινώ λοιπόν από εδώ που εργάζομαι, τη Στοά Καλλιγά, με είσοδο από τη Σταδίου 3 και την Καραγεώργη Σερβίας 4, η οποία φημιζόταν ανέκαθεν για τους χρυσοχόους και για τους ωρολογοποιούς -δεν είναι τυχαίο που τα γραφεία της Rolex στεγάζονται εκεί. Κάπου διάβασα ότι τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, δεν υπήρχε περίπτωση να βρεις μαγαζί να νοικιάσεις. Και η αλήθεια είναι ότι και πρόσφατα που ξενοικιάστηκε ένα κατάστημα, αμέσως βρήκε καινούριο νοικάρη, καθώς το μικρό μαγαζί με τα πούρα στην αρχή της στοάς, μεταφέρθηκε σε νέο μεγαλύτερο λίγο πιο μέσα. Μπορεί ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος να έπινε τον καφέ του στο Brazilian bar, αλλά εγώ σήμερα παίρνω τον καφέ μου από το Cosmos café στη μεριά της Σταδίου και μέχρι πρόσφατα τις φακές-σαλάτα του «Γρηγόρη», που βρίσκεται στη μεριά της Καραγεώργη Σερβίας, τις οποίες δυστυχώς αφαίρεσε από το μενού! Στον έβδομο όροφο με είσοδο μέσα από τη στοά βρίσκεται το multi-event city loft «Έβδομος» www.7os.gr, ενώ η είσοδος του κτιρίου δίπλα από τη στοά στην Καραγεώργη Σερβίας, οδηγεί με το ασανσέρ στα πιο ωραία μπιφτέκια της Αθήνας με θέα τη Βουλή.

Στη Νίκης 2 βρίσκεται μια στοά με έξοδο στην Καραγεώργη Σερβίας 3-5, όπου βρίσκεται η «Μάγια», το γνωστό μαγαζί με είδη κλασικού μπαλέτου. Όποιος έχει κορίτσια το ξέρει! Απέναντι από την Καραγεώργη Σερβίας 10 με έξοδο στο 12 βρίσκεται η στοά του Υπουργείου Οικονομικών, η οποία συνήθως μπλοκάρει από διαδηλωτές. Κάνω μια στάση για μπαχαρικά από το «Ματσούκα» και συνεχίζω στη Βουλής, όπου βρίσκεται η Στοά Μπολάνη, στο νούμερο 7. Εδώ λοιπόν θα απολαύσω το απεριτίβο, στο 7 Jokers. Το χειμώνα θα προτιμούσα -με κάτι φίλους που ξέρω ότι τους αρέσει το καλό ουίσκι- να μαζευτώ στο Low Profile Whiskey bar, ή στο «42» από τη μεριά της Κολοκοτρώνη 3. Η στοά αυτή όμως θα είναι πάντα συνδεδεμένη στη μνήμη μου με τα σοκολατάκια του Αριστοκρατικόν, και τη λιγουρευτή βιτρίνα του, με τα ωραία φαγητά του εστιατορίου «Κεντρικόν» και με το συμπαθέστατο ζεύγος Φακίνου στα χαρτικά.



Στη Βουλής 4 υπήρχε -μάλλον- πέρασμα που έβγαινε στη Λέκκα 14. Σήμερα, οι δύο δρόμοι δεν ενώνονται, αλλά αξίζει να μπείτε από τη μεριά της Λέκκα, όπου στεγάζεται, σαν σε αυλή, το όμορφο μπαράκι “Peek a bloom”. Στη Λέκκα 12 βρίσκεται η είσοδος της Στοάς Εμπόρων, η οποία βγαίνει στη Βουλής 8-10. Στη μεριά της Λέκκα, στο «κάτω επίπεδο», βρίσκεται το μπαράκι-καφέ «Όμικρον», ενώ αν ανέβετε τις σκάλες, πέραν του άστεγου που θα βρείτε εκεί, θα ανακαλύψετε έναν ολόκληρο κόσμο που προσπάθησαν να αναβιώσουν οι Χάρης Μπίσκος και Μάρθα Γιαννακοπούλου με την πρωτοβουλία «Ίχνη Εμπορίου». Μπορεί κόσμος να μην συρρέει λόγω -φαντάζομαι- οικονομικών και άλλων κωλυμάτων, αλλά η ανακατασκευή έχει αφήσει ένα υπέροχο πάτωμα και ταβάνι που διηγούνται πολλές ιστορίες κτιρίων και καταστημάτων της Αθήνας. Σε μια ακόμα μακρά ιστορία οδηγεί και η στενή, μικρή σκάλα για τις υπόγειες αποθήκες, όπου άλλοτε βρίσκονταν τα κατοχικά καταφύγια του Συντάγματος.



Στη Λέκκα 22 βρίσκεται το «Τριαντάφυλλο της Νοστιμιάς», οινομαγειρείο, ενώ απέναντι στη Λέκκα 23 και 25 ενώνονται οι στοές Ζερμπίνη και Κωνσταντακόπουλου, που βγαίνουν μέσα από μια πολύ στενή, σχεδόν αόρατη έξοδο στην Περικλέους 30, συνέχεια της Καραγεώργη Σερβίας. Μέσα στη στοά, στεγάζεται ένα μαγαζί με ποδήλατα, κι έτσι η στοά έχει μετατραπεί σε χώρο προπόνησης πιτσιρικάδων σε εναέριες φιγούρες. Θυμάμαι επίσης μια φίλη μου είχε προμηθευτεί όλα τα απαραίτητα για το γάμο της από το μαγαζί εντός στοάς!

Η Διομείας είχε δύο στοές: μία με είσοδο από το 2-4 και μία από το 5. Η πρώτη βγαίνει στην Ερμού 18, ενώ η δεύτερη που έβγαινε στην Κορνάρου 9, επονομαζόμενη στοά ΟΔΕΠ δεν υπάρχει πια, καθώς «έκλεισε» από το νέο ξενοδοχείο Athens Cypria Hotel. Μια ακόμα «κλειστή» στοά είναι η Μουτσόπουλων με εισόδους από την Περικλέους 44 και Θησέως 5. Πλέον εκεί «ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΑΥΤΟΤΕΛΕΣ (υπέροχο!) ΚΤΙΡΙΟ». Τη διπλανή στοά, Περικλέους 46, την είχα επισκεφτεί πριν 2 χρόνια όταν είχα πιει κάτι ποτά στην ταράτσα του «Υπερωκεάνιου» σε μια αντίστοιχη φάση αυγουστιάτικης ραστώνης στο κέντρο της Αθήνας. Τώρα που ξαναπέρασα, βρήκα μια ωραία βιτρίνα με κολλημένο εξώδικο. Έτσι κατέληξα να κάνω μια περατζάδα από τα μπαράκια της Θησέως Drunk Sinatra στο 16 και Ippo στο 11.





Τη Ρόμβης επισκεπτόμουν πολύ συχνά σε μικρή ηλικία (πάλι με τη γιαγιά μου) για να αγοράσουμε μπιχλιμπίδια για τη μοδίστρα (που είχε εσωτερική στο σπίτι από τα χρόνια που ήρθε από τη Σμύρνη!). Σε αυτό το δρόμο καταλήγω ακόμα όλες τις Απόκριες για να ψωνίσω φτερά και αξεσουάρ για τα αποκριάτικα πάρτι -ενηλίκων και παιδιών- αλλά και ειδικές βαφές υφασμάτων από τον Αδαμόπουλο, στη στοά Πετρόπουλων στο νούμερο 13. Με αφορμή όμως το «Εντός Στοάς» ανακάλυψα τη στοά Νοταρά στην προέκταση της Ρόμβης, την Κτενά, στο νούμερο 10, με έξοδο στην Ερμού. Αυτή είναι η πιο παράξενη -μάλλον- στοά του κέντρου, καθώς έχει δύο πόρτες, που ανοίγουν κι από τις δύο μεριές, οι οποίες σε κάνουν να αναρωτιέσαι για την παλαιότερη χρήση και σημασία τους. Σήμερα υπάρχει καφέ-εστιατόριο και εντός της στοάς, το Pesto και εκτός, σε αυλή, το FeedeΛ. 



Στη Ρόμβης έχω ζήσει φοιτητικές μεθυσο-καταστάσεις στο «Φίλεμα», που τώρα λειτουργεί απέναντι από το μικράκι το παλιό, αλλά αυτή τη φορά, προτιμώ να φάω ένα φαλάφελ από τη γωνία. Ή μάλλον ένα kumpir; Στο νούμερο 26-28 της Ρόμβης, υπάρχει στοά που βγάζει «καρφί» στην «Καυτή Πατάτα», που δεν μπορεί να μου θυμίζει τίποτε άλλο από το Μεσοχώρι (Ortakoy) της Κωνσταντινούπολης, όπου έφαγα για πρώτη φορά. Και μιας και βγήκα στην Κολοκοτρώνη, ας πάω ακόμα μία φορά στο Bartessera στη στοά Πραξιτέλους για ένα σφηνάκι. Το επόμενο θα είναι ένα Aperol Spritz στο Noel στο νούμερο 59 της Κολοκοτρώνη, στη Στοά Κουρτάκη, η οποία πήρε το όνομά της από την εταιρεία παραγωγής ρετσίνας που είχε έδρα εκεί. Σήμερα, εκτός από το πανέμορφο μπαρ, στο βάθος της στοάς βρίσκεται βιβλιοπωλείο και οι εκδόσεις «Ροδακιό». 



Κι αφού έχει πέσει πια η νύχτα στην αυγουστιάτικη πόλη και μάλλον έχοντας πιει αρκετά, κατέληξα -για την τιμή των όπλων!- στις δύο παλαιότερες στοές της σύγχρονης Αθήνας: τη στοά Πύρρου, που από την πλατεία Αγίας Ειρήνης βγάζει στο 56 της Ερμού και τη στοά Μελά με είσοδο στην Ερμού 54, που σήμερα στεγάζει τα H&M. Η πρώτη οικοδομήθηκε το 1885 στη θέση της οικίας Λουκά Πύρρου και ανακαινίστηκε γύρω στο 2000, ενώ η δεύτερη -μάλλον πρώτη χρονικά- στοά οικοδομήθηκε το 1883 και πήρε το όνομά της από τον επιχειρηματία της εποχής Βασίλη Μελά. Στο τέλος της ημέρας, και μετά από τόσες στοές, ήθελα να πιώ κι ένα τελευταίο cocktail με βάση το κρασί στην ταράτσα του Monk.

Συνεχίζεται…

*Συνήθως γράφω για βόλτες με παιδιά, τις οποίες μπορείτε να βρείτε και στο ttps://mamakitasite.wordpress.com, αλλά και οι βόλτες για γονείς χωρίς τα παιδιά τους είναι απαραίτητες και εξαιρετικά αναζωογονητικές, όταν υπάρχει η δυνατότητα