Χρ. Ι. Στεφανάδης

Ο Καββαδίας στο ποίημα του, με μοναδικό τρόπο αποτυπώνει μια σκηνή του πλοίου που ταξιδεύει στην φουρτουνιασμένη θάλασσα,

Περιγράφει γλαφυρά τον αγώνα του καραβιού που ταξιδεύει κόντρα στο κύμα .

Και που στην φουρτούνα δεν βάζει μακρινούς στόχους προορισμού, αλλά μόνο στόχο έχει να ξεπεράσει χωρίς αβαρίες, αργά, το κάθε κύμα που βρίσκεται στην πλώρη του.
…Θυμάμαι κάποτε ταξίδευα με καΐκι από την Σάμο στην Ικαρία…

Στο μπουγάζι είχε σηκωθεί μεγάλο κύμα από Βορειοδυτικό άνεμο.

Το καΐκι , με κόντρα τον καιρό ,βολόδερνε στην φουρτουνιασμένη θάλασσα…Ο κάβος της Ικαρίας φαινόταν. Ήταν μακριά. Στόχος όμως ήταν , όχι ο κάβος και η ηρεμία αλλά πως θα ξεπεραστεί το κάθε κύμα που ερχότανε αφρισμένο.

Πως η πλώρη , “οργιά με την οργιά”, έστω και αργά, θα κέρδιζε απόσταση χωρίς αβαρίες…Και κάθε οργιά που κέρδιζε το ξύλινο σκαρί, ήταν και μια ανακούφιση…Μια ικανοποίηση …Μια αίσθηση υπεροχής κόντρα στην δυσκολία…

…Γιατί τα γράφω αυτά ;

Η πατρίδα μας , αλλά και ολόκληρος ο πλανήτης , ζει στην δύνη που έχει προκαλέσει , ένας πρωτόγονος μικροοργανισμός , που όμως ξαπλώθηκε ταχύτατα και στο διάβα του άφησε και αφήνει δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, εκατομμύρια ασθενείς , διαλυμένες οικονομίες και κλονισμένες κοινωνικές δομές…

Ο κορωνοϊός, αφήνει πίσω του χιλιάδες νεκρούς.

Νεκρούς από όλες τις ηλικίες και όχι μόνο από τις λεγόμενες “ευπαθείς ομάδες”. Νεκρούς, που σε πολλές περιπτώσεις καταλήγουν απρόβλεπτα, με μηχανισμούς που ακόμα η ιατρική επιστήμη δεν έχει διευκρινίσει.

Ασθενείς ,που ο ιός ύπουλα προσεγγίζει και καταβάλλει. Και που προκαλεί συμπτώματα ,πολλές φορές άτυπα που δεν αξιολογούνται έγκαιρα από το θύμα του…

Ένας ιός ,που διαλύει στο πέρασμά του, οικονομίες ακόμα και πολύ ισχυρών χωρών , πολύ πιο ισχυρών από την δική μας..

Ένας ιός, που κλονίζει στο διάβα του, κοινωνικές δομές και δεσμούς, που χρειάστηκαν αιώνες για να δομηθούν και να αποτελέσουν κεκτημένο της ανθρωπότητας…

Αλλά γιατί συμβαίνουν αυτά τα κοσμοϊστορικά γεγονότα ;

Η απάντηση είναι, ότι οι κοινωνίες των ανθρώπων, ακόμα και οι πλέον ανεπτυγμένες, βρέθηκαν απροετοίμαστες για να αντιμετωπίσουν τον ύπουλο ιό.

Να τον αντιμετωπίσουν, χωρίς καμία “ανοσία της αγέλης”

Χωρίς γνώση του τρόπου που μεταδίδεται ακριβώς, ούτε ποιους ανθρώπους κτυπά κατά προτίμηση, ούτε ποιους εξουθενώνει και ποιους θανατώνει.

Χωρίς εμβόλιο..

Χωρίς αποτελεσματικά φάρμακα …

Και οι κοινωνίες , στην μεγάλη τους πλειοψηφία, το μόνο όπλο που διέθεταν και διαθέτουν έρχεται από τους περασμένου αιώνες, τότε που η ιατρική ήταν στα σπάργανα , η πρόληψη ανύπαρκτη και οι δομές υγείας πρωτόγονες. Το όπλο αυτό , είναι η σύμμετρη απομόνωση.

Ακόμα σε ορισμένες περιπτώσεις και η καραντίνα. Είναι τα μόνα αποτελεσματικά μέτρα ,έως ότου ,ελεγχόμενα δημιουργηθεί ασπίδα ανοσίας στην κοινότητα. Έως ότου βρεθούν αποτελεσματικά φάρμακα. Έως ότου παρασκευασθεί εμβόλιο.

Και τα μέτρα αυτά, που έρχονται από το μακρινό παρελθόν, εκεί που εφαρμόσθηκαν έγκαιρα, απόβηκαν σωτήρια. Λαμπρό παράδειγμα η πατρίδα μας . Η απαξιωμένη από τους Ευρωπαίους χώρα μας , με το να λάβει έγκαιρα τα προληπτικά μέτρα , έχει μέχρι στιγμής να επιδείξει εξαιρετικά αποτελέσματα στον αγώνα για τον έλεγχο της πανδημίας. Και έφτασε να αποτελεί πρότυπο για τον περισσότερο κόσμο.

Σε αντίθεση με άλλες χώρες, που προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν την νόσο με σύγχρονες αλλά αμφιλεγόμενες επιδημιολογικές θεωρίες, όπως η βίαιη προσπάθεια επίτευξης μαζικής ανοσίας , με έκθεση του πληθυσμού στον ύπουλο ιό. Με την αποκαλούμενη “θεωρία ανοσίας της αγέλης”. Τα αποτελέσματα όμως αυτών των επιλογών σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν καταστροφικά.

…Η χώρα μας, και αρκετές άλλες χώρες, αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν την πανδημία, εκτιμώντας καθημερινά την κατάσταση. Και λαμβάνοντας τα ανάλογα μέτρα . Αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν την πανδημία, “ οργιά με την οργιά”, αργά όπως το σκαρί του Καββαδία , με αμετακίνητο όμως στόχο, τις λιγότερες απώλειες ανθρωπίνων ζωών,

“Οργιά με την οργιά” στην φουρτούνα της πανδημίας , βλέποντας μόνο το απειλητικό κύμα της πλώρης, και όχι τον μακρινό κάβο της κοινωνικής και οικονομικής ηρεμίας. Που και αν φθάσουμε σε αυτό τον κάβο γρηγορότερα, αγνοώντας το απειλητικό κύμα, οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές θα είναι μεγάλες.

Η οικονομία όμως , μετά την φουρτούνα , θα ανακάμψει.

Η κοινωνία θα βρει τους ρυθμούς της.

Οι άνθρωποι όμως που θα χαθούν, θα αποτελούν πάντα το μέτρο της επιτυχία ή της αποτυχίας του “ταξιδιού” μας σε αυτή την φουρτούνα!

* Ο Χριστόδουλος Ι. Στεφανάδης
είναι Καθηγητής Καρδιολογίας