Χρ. Ι. Στεφανάδης

Η πρώτη ιστορία είναι πραγματική και αναφέρεται στη δεκαετία του ’50.

Hταν μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Στο νησί μου, την Ικαρία, παρότι ο Εμφύλιος είχε τελειώσει, μία ομάδα από 9 άνδρες παρέμενε στην παρανομία και κρυβόταν στα βουνά του νησιού αρνούμενη να δεχτεί την πραγματικότητα και να παραδώσει τα όπλα. Αρνήθηκαν να παραδοθούν ακόμα και με τη χορήγηση γενικής αμνηστίας, που αν έκαναν χρήση, δεν θα είχαν καμία συνέπεια. Μετά την πάροδο της περιόδου της αμνηστίας, όπως αναμενόταν, οι στρατιωτικές και οι αστυνομικές αρχές τους καταδίωκαν και αν τους συλλάμβαναν, δικάζονταν για εσχάτη προδοσία με τραγικές συνέπειες...

...Ενας καϊκοκαπετάνιος, ο καπετάν Κώστας, είχε γυναίκα και έξι μικρά παιδιά και μόλις είχε γυρίσει από την εξορία στη Μακρόνησο. Αγωνιζόταν με το καΐκι του να τους ζήσει μεταφέροντας πραμάτειες από τα κοντινά νησιά και από τον Πειραιά. Το 1955, έξι χρόνια μετά τη λήξη του Εμφυλίου, ο καπετάν Κώστας πήρε τη μεγάλη απόφαση. Αφησε γυναίκα και τα πέντε από τα έξι παιδιά του μόνους στο νησί, πήρε σαν πλήρωμα στο καΐκι του τη μεγάλη του κόρη μαζί με ακόμα ένα νέο παλικάρι και μια σκοτεινή βραδιά του 1955, από έναν κάβο της Ικαρίας φόρτωσε στο καΐκι του τους 9 αντάρτες, και με χίλιους κινδύνους διέσχισαν το Αιγαίο και από το Ιόνιο πέλαγος έφτασαν στην κομουνιστική τότε Αλβανία και σώθηκαν.

Ο καπετάν Κώστας δεν ξαναγύρισε στην πατρίδα. Δεν ξανάδε τη γυναίκα και τα πέντε παιδιά του. Πέθανε πολύ αργότερα στη Ρουμανία, όπου και τον έθαψαν. Δεν παύει να συμβολίζει, μαζί με πολλούς άλλους, την ελληνική Αριστερά της ιδεολογίας, της ανιδιοτέλειας, της προσφοράς και του ανθρωπισμού. 

Η δεύτερη ιστορία δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένο πρόσωπο, θα μπορούσε όμως να είναι αληθινή!

Είμαστε στο σήμερα.

Ενας (ή πολλοί), ακολουθώντας το διογκούμενο αριστερό ρεύμα του Λαού μας μετά τη Μεταπολίτευση, προβάλλοντας και διαφημίζοντας αντιστασιακούς αγώνες που δεν έδωσε, φοιτητικούς αγώνες που έγιναν από άλλους και συνδικαλιστικούς αγώνες που έγιναν χωρίς αυτόν, απολαμβάνοντας σε περίσσεια τα υλικά αγαθά του καπιταλιστικού συστήματος, προσκολλήθηκε στα πολιτικά κόμματα της αριστερής φρασεολογίας και των δεξιών πρακτικών. Οταν το μεγάλο σοσιαλιστικό κόμμα που κυβέρνησε τη χώρα για μεγάλο διάστημα έχασε την εξουσία και άρχισε να συρρικνώνεται, ο ήρωάς μας μεταπήδησε στο νέο άφθαρτο κόμμα της σύγχρονης Αριστεράς που διεκδικούσε δυναμικά την εξουσία.

Αν και βολεμένος κοινωνικά, ακαδημαϊκά και οικονομικά στο αστικό σύστημα, παρουσιαζόταν συνεχώς στα ΜΜΕ με λάβρα αριστερή φρασεολογία και κατακεραύνωνε τον αστικό πολιτικό χώρο - τόσο τον ελληνικό όσο και τον ευρωπαϊκό. Το άφθαρτο αριστερό και πολλά υποσχόμενο πολιτικό κόμμα καταλαμβάνει την εξουσία. Ο ήρωάς μας καταλαμβάνει υψηλές κυβερνητικές θέσεις. Η φρασεολογία του, όμως, τώρα έχει αλλάξει. Παλαιότερα μίλαγε για κοινωνική δικαιοσύνη, για εκρίζωση της διαφθοράς, για χειραγώγηση και έξωση των δανειστών, για σκίσιμο των μνημονίων, για προστασία της δημόσιας περιουσίας, για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας...

Τώρα μιλά για αναγκαία μνημόνια, προϊόντα σκληρής διαπραγμάτευσης, αιματηρές θυσίες, εξοντωτικούς φόρους,  εσωτερικούς εχθρούς, και κατά τρόπο κυνικό επικαλείται το αστείο επιχείρημα ότι ο Λαός με την ψήφο του νομιμοποίησε την οβιδιακή μετάλλαξή του. 
Το παράπονο για ποια Αριστερά αγωνίστηκε δεν μπορεί να το εκφράσει ο καπετάν Κώστας που αναπαύεται στην ξένη γη κουβαλώντας στον τάφο του την αγνή ιδεολογία του.

Το εκφράζει όμως ο μεγάλος εν ζωή Ελληνας Μίκης Θεοδωράκης που είπε: «Δεν μπορεί να λέγεται Αριστερά η παράταξη που δεν σέβεται τη Δημοκρατία ούτε μέσα στο κόμμα ούτε μέσα στην κοινωνία. Ομως... πώς να βιώσεις μια τέτοια αλήθεια όταν έχεις θυσιάσει τα νιάτα σου σ’ αυτή την ιδεολογία;».