Χρ. Ι. Στεφανάδης

Συγκεκριμένα, είχε ανοίξει συζήτηση για τους χειρισμούς του πρύτανη Θ. Φορτσάκη και την προσπάθειά του να επιβάλει το αυτονόητο, δηλαδή την ομαλή και νόμιμη συνεδρίαση της Πανεπιστημιακής Συγκλήτου. Ενας από τους συμμετέχοντες, δημοσιογράφος εφημερίδας που εκφράζει την αντιπολίτευση, στην προσπάθειά του να απαξιώσει τον πρύτανη, επικαλέστηκε ως επιχείρημα ότι είναι νομικός εκπρόσωπος της κολοσσιαίας κινεζικής εταιρείας Cosco! Δηλαδή, αντί να θεωρείται αναγνώριση αριστείας η επιλογή του πρύτανη να εκπροσωπεί νομικά μια εταιρεία αυτού του μεγέθους και βεληνεκούς, αυτό το γεγονός θα πρέπει να αποτελεί όνειδος και στοιχείο απαξίας. Με άλλα λόγια, η αριστεία που αποτελεί -ή θα έπρεπε να αποτελεί- τον ακρογωνιαίο λίθο της παιδείας μας αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας αποτελεί για ορισμένους συμπολίτες μας, οι οποίοι μάλιστα διατυπώνουν και δημόσιο λόγο ή ακόμα χειρότερα που είναι δημόσια πολιτικά πρόσωπα, μειονέκτημα και ως εκ τούτου οι άριστοι θα πρέπει να απομονώνονται και να λοιδορούνται.

Και βέβαια δεν αναφέρομαι στην αριστεία μόνο στα ανώτατα πνευματικά ιδρύματα. Αναφέρομαι στην αριστεία παντού. Στον άριστο δημόσιο υπάλληλο που με θυσίες, κόπους και οικονομικό κόστος συγκέντρωσε προσόντα, μοχθεί καθημερινά στο πόστο όπου τάχθηκε, αλλά βλέπει τα τρένα με τους λαθρεπιβάτες της χαμηλής προσπάθειας και της διαπλοκής να περνούν από μπροστά του και να τον αφήνουν πίσω στην εξέλιξη. Και αυτός να κοιτάζει τα πτυχία της αριστείας του στο κάδρο.

Στον άριστο ιδιωτικό υπάλληλο, την αριστεία του οποίου διαχειρίζεται κατά περίπτωση ένα κομπλεξικό αφεντικό.

Στον άριστο τεχνίτη και εργάτη της βιοτεχνίας, της βιομηχανίας και της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης, που με τον ιδρώτα του έδωσε ζωή σε μηχανές και ναυτικά σκαριά, αλλά η ιδιοκτησία με κριτήριο μόνο το κέρδος πήρε τις μηχανές μαζί με τον ιδρώτα του και μεταφέρθηκε αλλού, στα Βαλκάνια, στην Τουρκία.

Στον άριστο φοιτητή που γεμάτος όνειρα μπήκε στο πανεπιστήμιο και τώρα παρακολουθεί με θλίψη μικρές μειοψηφίες να ευτελίζουν τα είδωλά του και τα όνειρά του.

Πριν από λίγες ημέρες μια μικρή ομάδα φοιτητών εισέβαλε στο γραφείο του αναπληρωτή πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών και κραυγάζοντας άδειασε σακούλες με σκουπίδια πάνω στο γραφείο του! Είπαν ότι τα σκουπίδια προέρχονται από τη ρύπανση των πανεπιστημιακών χώρων. Αλλά τα σκουπίδια που υπάρχουν στους χώρους του πανεπιστημίου είναι εύκολο να μαζευτούν - και ήδη αυτό γίνεται απ’ ό,τι γνωρίζω. Το δύσκολο είναι η αποκομιδή των άλλων «σκουπιδιών» που ρυπαίνουν για δεκαετίες τα πανεπιστήμιά μας. Που παράγονται από μικρές μειοψηφίες φοιτητών, αλλά και λίγων άλλων παραγόντων της πανεπιστημιακής κοινότητας, καθώς επίσης και από εξωπανεπιστημιακούς κύκλους.

Θα ήθελα τα σκουπίδια που έριξαν πάνω στο γραφείο του αναπληρωτή πρύτανη να συμβολίζουν την αποκομιδή των «σκουπιδιών» που προσπαθούν να κρατήσουν τα ελληνικά πανεπιστήμια καθηλωμένα στην ομηρία της αναξιοκρατίας και της μετριοκρατίας.

Και αν αυτά τα «σκουπίδια» μαζευτούν, η αριστεία θα αναγνωρίζεται και θα τιμάται στα πανεπιστήμιά μας και στην κοινωνία μας όπως σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο.

Και ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, που εκφράζει αυτή την αριστεία και έχει εξαίρετη διεθνή αναγνώριση ως επιστέγασμα λαμπρής επιστημονικής πορείας, αντί να προπηλακίζεται, θα χειροκροτείται και θα ενισχύεται στο δύσκολο έργο του!

Για το καλό της Παιδείας μας, αλλά και της χώρας μας.