Θέμος Αναστασιάδης

Ετσι λοιπόν οι δύο Ελληνες στρατιωτικοί δεν είναι μείζον θέμα και είναι ο αναρχοβομβιστής που με ειδικό νόμο τον βάλαν να κάνει παρέα με τους «Πυρήνες». Α, όλα κι όλα, «Rien ne va plus», που λένε στις ρουλέτες και στη γαλλική πρεσβεία, η οποία ανησυχεί για τα προβλήματα στην Ελλάδα και προειδοποιεί τους πολίτες της. Oh-la-la, jamais των jamais (ποτέ των ποτών), δεν τσαμπουκαλεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ, εκτός αν είναι να στήσει καμιά ΚΥΠατζίδικη συνωμοσία στο εσωτερικό.

Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα σαν τον θρασύδειλο Ιβάν, τον λαγό τους  με το περίστροφο στην κωλότσεπη. Έγλειφε τον Ερντογάν εδώ πριν από τρεις μήνες στην επίσκεψη-εθνική τραγωδία, για την οποία και μόνο θα έπρεπε να είχαν παραιτηθεί, ενώ έκανε... μέρες να απαντήσει ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ στις ασχημίες του σουλτάνου πως οι Τούρκοι θα μας κάναν... σαλαμούρα και χαριστικά μας πέταξαν στη θάλασσα το 1922 (στο οποίο συνέβαλαν και οι αριστεροί της εποχής οι οποίοι υπέσκαπταν συστηματικά το φρόνημα του ήδη κουρασμένου ελληνικού στρατεύματος, προπαγανδίζοντας ότι κάνουμε ιμπεριαλιστικό πόλεμο και πρέπει να γυρίσουμε σπίτια μας... Μεγαλύτερη βέβαια η ευθύνη των Εξι που εκτελέστηκαν στο Γουδή)... Αλλωστε, όλοι οι επιφανείς ΣΥΡΙΖΑίοι ιστορικοί συμφωνούν, κατά τα γραφόμενά τους, με τις χθεσινές αθλιότητες του Ερντογάν. Από τη σαλαμούρα στη σα«χ»λαμούρα.

Για πολλά βέβαια είπαν ψέματα και ανιστόρητες θεωρίες οι Συριζαίοι, τις χίλιες-δυο υποσχέσεις αθέτησαν, αλλά σε ένα τουλάχιστον είναι συνεπείς: Ούτε πριν ούτε μετά τις εκλογές ισχυρίστηκαν ποτέ ότι είναι πατριώτες. Αντιθέτως, ήταν στη θεωρία και τελικά έγινε πράξη η διακηρυγμένη πρόθεσή τους να κάνουν παραχωρήσεις παντού στα εθνικά θέματα. Και με τους Σκοπιανούς, και με τους Αλβανούς, και ειδικά με τους Τούρκους, που πάντα τάσσονταν υπέρ του διαλόγου για τη διευθέτηση των διαφορών. (...Που μόνο η Αγκυρα έβαζε!) Αρα όσοι τώρα κακίζουν τον Τσίπρα που δεν είναι πιο αποφασιστικός και κάθετος... στην αντιμετώπιση του Ερντογάν, είναι και εκτός τόπου και χρόνου, και σε άλλη σφαίρα σκέψης. Αφού οι πιο δικοί του υπουργοί και κομματικοί διακηρύσσουν δημόσια «και τι θέλετε, να κάνουμε πόλεμο με Τουρκία;» ή ότι «οι δύο στρατιώτες είναι σημαντικό αλλά όχι το μείζον θέμα!!!» (Το ’πε ο Φίλης: Καλό, να αντιπροτείνουμε τότε να πάει αυτός στη θέση τους για όμηρος, για να δει τι εστί «μείζον αλά τούρκα» στο Εξπρές του Μεσονυχτίου.) 

Οπότε, τι περιμένετε; Να σηκωθεί το συριζολουλού απ’ τον χρυσοποίκιλτο καναπέ και να κάνει το πιτ-μπουλ; Η κατάληξη θα ήταν κάτι σαν κόμικ, σαν να λέμε πιτ-μπούλης! Αυτό ακριβώς που δείχνει διεθνώς.

Ακούμε ότι η Ελλάδα είναι μικρή, αδύναμη και χρεωμένη. Αυτό δεν είναι δικαιολογία για να είναι εξευτελισμένη. Αλλωστε στις μεγαλύτερες συγκρούσεις της Ιστορίας της πάντα μικρή και σχετικά αδύναμη ήταν. Τη μάχη όμως την έδωσε και έγραψε λαμπρές ιστορίες θριάμβων, αλλά και συντριβών - και τα δύο. Την ουρά κάτω από τα σκέλια δεν την έβαλε ποτέ, ούτε καν στην εθνική τραγωδία του 1922. Πάντα κρατούσε ένα επίπεδο εθνικής αξιοπρέπειας ακόμη και στις πιο δύσκολες συγκυρίες. Αυτό δεν ισχύει επί ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να το αντιληφθούμε για να δούμε πώς και τι θα περισώσουμε! Προκειμένου να μακροημερεύσει αυτή η κυβέρνηση δεν θα αντιδράσει ακόμη κι αν χάσει και νησί. Και στη χειρότερη εκδοχή, λοιπόν, που συζητείται συνεχώς πια, ένα θερμό επεισόδιο, ο Τσίπρας θα τρέχει απλά στην Ουάσινγκτον DC για να παραπονεθεί. Δεν έχει ούτε τα άντερα, ούτε τίποτα απ’ όσα χρειάζονται για να αντιδράσει.

Δεν έχει τσαμπουκά, έχει κουμπαρά. Δεν είναι Ανδρέας για να πει «βυθίσατε το Χόρα», δεν είναι Καραμανλής για να μας βγάλει έστω από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, ούτε καν, για να γελάσουμε... Ιωάννης Μεταξάς για να πει κανένα μεγάλο ΟΧΙ. (Αν ήταν στη θέση του Μεταξά, από την Ηπειρο θα πέρναγαν ελεύθερα οι Ιταλοί και συγχρόνως από τη Μακεδονία οι Σοβιετικοί, για να τα ’χει καλά με όλους μαζί. Τέτοια πολιτική... ορνιθάρα δεν έχει εμφανιστεί ούτε στον Αριστοφάνη!) Οπότε το μόνο για το οποίο δεν χρειάζεται να αγωνιά κανείς είναι το αν θα γίνει πόλεμος! Το θερμό επεισόδιο είτε σε στρατιωτικό επίπεδο είτε σε ερωτικό θέλει δύο! Οταν ο ένας είναι πολιτικά ευνουχισμένος και παθητικά τουρκόφιλος, την κόβει, όσο να ’ναι, τη φόρα στον άλλον. 

Συγκυρίες όπως η παρούσα εξηγούν γιατί δεν μπορείς να κάνεις πλάκα με τις τύχες της χώρας σου και του εαυτού σου αφήνοντας την ηγεσία ΣΕ Ο,ΤΙ ΝΑ ’ΝΑΙ κυριολεκτικά.

Δεν είμαστε οι μόνοι, αλλά είμαστε οι πρώτοι που έστω και οριακά εμπιστεύτηκαν πολιτικούς τσαρλατάνους και μια και δυο φορές με το πανηλίθιο πολιτικό σκεπτικό: «Ελα, μωρέ, και τι χειρότερο να πάθουμε;». Ουκ ολίγα, ως απεδείχθη και πού είσαι ακόμα. Απ’ ό,τι φαίνεται, πρέπει να ζήσουμε και μια εθνικών διαστάσεων τραγωδία, για να αντιληφθεί όλος ο κόσμος ότι η πολιτική είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αναθέτεις σε «ψυχάκηδες» που πουλάνε παραμύθι. Οπως θα την πατήσουν τώρα και οι Ιταλοί, που κατά 60% ψήφισαν ακραίους μπαρουφολόγους, αριστερούς ή ακροδεξιούς.

Ετσι και εσύ έχεις τον Αλέξη για ηγέτη! Seriously τώρα; Με τον Κουβέλη από δίπλα να φυλάει Θερμοπύλες. Αυτή τη μορφή, τον Τσίπρα, που έγινε απεχθής σε όλη την Ευρώπη όσο έκανε τους κουτσαβακισμούς και περίγελος μετά την κωλοτούμπα, που το γύρισε σε κουταβα...κισμούς (το λουλού που έγινε πιτ-μπούλης), ποιος στ’ αλήθεια να τον πάρει σοβαρά την κρίσιμη ώρα; Καλά, δεν μιλάμε για τον Ερντογάν που στον παροξυσμό του έριξε και ρωσικό πολεμικό, και έναν χρόνο μετά αγοράζει πυραύλους πολλών δισ. από τον Πούτιν, οι οποίοι στρέφονται και εναντίον μας... Ποιος από τους Ευρωπαίους, στους οποίους προστρέχουμε μη έχοντας άλλη λύση, θα... λυπηθεί, πόσο μάλλον θα θυσιαστεί, για την Ελλάδα του Τσίπρα; Το πιο γελοίο και ήδη εξαγορασμένο καθεστώς απ’ όλα τα ευρωπαϊκά; Ή μήπως θα βάλουν πλάτη οι Αμερικανοί, όπως νομίζουμε, έστω κι αν οι εφευρετικοί προδότες του ΣΥΡΙΖΑ βρήκαν την αδιανόητη συγκυρία να πουν «να τα βρούμε για την Ονομασία, για να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία»!!! (Αυτό από τους «53», τους γραφικούς βολεμένους διαμαρτυρόμενους κρατικοδίαιτους Συριζαίους.) Φοβερό σκεπτικό, ομολογουμένως.

Μπας και ισχύει το αντίθετο; Ο Ερντογάν είδε ότι τ’ αφεντικό τρελάθηκε και ξεπουλάει μέχρι και σε Σκοπιανούς και Αλβανούς και όρμησε κι αυτός! Αυτή είναι η αληθινή τραγωδία: Αν στο διεθνές σκηνικό που ήδη περιγράφεται σαν παγκόσμιο τσίρκο ο «σουλτάνος» είναι κάτι σαν ανήμερο λιοντάρι που κανείς δεν μπορεί να κουμαντάρει, τον δικό μας δεν τον έχουν πια παρά κάτι σαν αναπληρωματικό παλιάτσο. Αμήν, να σταματήσει εδώ το στραπάτσο. Οσο για τα δύο παιδιά... «Αλίμονο στους Νέους»! Τι ήθελαν κι αυτοί και έγιναν στρατιωτικοί; Ας γινόντουσαν βομβιστές συριζοπαρακρατικοί ριψάσπιδες. Merdes sur leur visages, που θα έλεγε με τα γνωστά «γαλλικά» της και η Τασία.