Τάσος Καραμήτσος

Ενας χειμώνας που διεθνώς έχει προαναγγελθεί ως ένας από τους δυσκολότερους των τελευταίων ετών λόγω της ακρίβειας στην ενέργεια αλλά και στην υπόλοιπη καθημερινότητα, στα προϊόντα και τις υπηρεσίες.

Και είναι απολύτως λογικό να προαναγγέλλεται ως ένας από τους πιο σκληρούς χειμώνες για την Ευρώπη και την Αμερική, τουλάχιστον, αφού για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια βιώνουν μια τόσο μεγάλη και απότομη αύξηση του πληθωρισμού από το 1% στο 10% με 15% μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο. Στην Ελλάδα των τριών μνημονίων από το 2010 έως και το 2019, για να είμαστε ακριβείς, ένα τεράστιο μέρος του πληθυσμού, τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα, έχει βιώσει παρόμοιο ή και πολύ χειρότερο σοκ από τις περικοπές μισθών ή συντάξεων, κάτι που φυσικά ήταν μια εντελώς διαφορετική υπόθεση και αποτυπώθηκε και πολιτικά στην πορεία αυτής της δεκαετίας.

Η προχθεσινή συζήτηση της Βουλής μεταξύ του Μητσοτάκη και του Τσίπρα, με αφορμή την ερώτηση του δεύτερου για την ακρίβεια, δεν χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης, ουσιαστικά επιβεβαιώνει το είδος της αντιπολίτευσης που δέχεται η κυβέρνηση και γι’ αυτό -η γνώμη μου είναι- ο Μητσοτάκης παρά τα απίθανα δεινά που έχουν βρει τη χώρα, έστω και λόγω διεθνών συγκυριών, προηγείται σταθερά και με εντυπωσιακή διαφορά λίγο πριν τις εκλογές.

Ο μόνος του αντίπαλος είναι ο πήχης της αυτοδυναμίας, ο οποίος κι αυτός μπορεί να «παρακαμφθεί» λόγω ευρείας διαφοράς από τον ΣΥΡΙΖΑ, που είναι ο δεύτερος. Δεν γίνεται να ισχυρίζεται ο κ. Τσίπρας ότι το κράτος δεν πήρε ούτε σεντ από τα υπερέσοδα (ή υπερκέρδη) των εταιρειών ενέργειας το τρίμηνο Ιουλίου - Σεπτεμβρίου, όταν έχουν εισπραχθεί 2,7 δισ. ευρώ και έχουν μοιραστεί σε επιδοτήσεις στον κόσμο, άλλωστε όσοι πήραν ήδη λογαριασμό βλέπουν αισθητή διαφορά υπέρ του καταναλωτή. Ούτε φυσικά μπορεί να λέει ότι ο πόλεμος του Πούτιν αποτελεί «δικαιολογία» για την κυβέρνηση όσον αφορά την ακρίβεια.

Προφανώς, λοιπόν, η στρατηγική του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πια ξεκάθαρη και απολύτως κατασταλαγμένη, σημασία δεν έχει η αλήθεια, η ακρίβεια των στοιχείων και η ορθότητα των επιχειρημάτων, αλλά η όσο το δυνατόν πιο ηχηρή φωνή διαμαρτυρίας, το επικοινωνιακό πακετάρισμα και το σερβίρισμα σε τμήμα της κοινής γνώμης που έχει ευήκοα ώτα σε αυτή την τακτική του ισοπεδώματος. Και... ό,τι κάτσει. Και η αλήθεια είναι ότι στη Γαλλία κάπως έτσι ο ακροαριστερός Μελανσόν και η θεωρούμενη ως ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν αθροίζουν την πλειοψηφία των πολιτών, ενώ η ακροδεξιά Μελόνι στην Ιταλία κατάφερε να γίνει και πρωθυπουργός. Αρα δεν χρειάζεται... και πολλή δουλειά στην αντιπολίτευση με παραγωγή θέσεων και ιδεών ή εναλλακτικών προτάσεων, αλλά μπόλικο βρίσιμο και τερατολογία. Αρκούν οι κραυγές που ακούμε από σύσσωμη σχεδόν την αντιπολίτευση προς τη Ν.Δ., ότι «είστε κλέφτες, απατεώνες, λωποδύτες, βιαστές, σάτυροι, εσείς και όλο σας το κόμμα. Δεν κρατικοποιείτε τη ΔΕΗ γιατί είστε υπέρ κάποιων άλλων συμφερόντων» (λες και η ΔΕΗ παράγει φυσικό αέριο ή πετρέλαιο ή πουλάει ακριβότερα από τους άλλους ιδιώτες κι έτσι θα παίρνει τζάμπα ρεύμα ο κόσμος). Και το κλασικό πια επιμύθιο: όποιος δημοσιογράφος ή εκδοτική επιχείρηση δεν συμφωνεί μαζί μας «είναι σάπιος, εσχάτως μπορεί και να παίρνει ναρκωτικά, αν δεν τα παίρνει» (Γιώργος Τσίπρας για ένα άρθρο υπέρ της ελληνικής οικονομίας στους «F.T.»).

Η ουσία είναι βέβαια ότι για την ώρα προηγείται ένας όντως δύσκολος χειμώνας και έπονται η πολιτική και οι εκλογές, και την ευθύνη για να ξεπεραστεί αυτός ο βαρύς οικονομικά χειμώνας την έχει η κυβέρνηση. Η οποία και πρέπει να στοχεύσει πραγματικά στη διατήρηση ή και αύξηση των επιδοτήσεων και ενισχύσεων κυρίως όσων έχουν μεγαλύτερη ανάγκη να αντιμετωπίσουν την ακρίβεια. Και όχι μόνο όμως, η απορρόφηση των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης, οι νέες επενδύσεις σε υποδομές αλλά και στις υπηρεσίες μπορεί να κρατήσουν τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης, τουλάχιστον και για το 2023. Κι αυτό θέλει δουλειά και ικανότητες, συγκέντρωση και προσπάθεια που δεν φαίνεται να την έχουν όλα τα κρίσιμα κυβερνητικά στελέχη.