Στέφανος Τζανάκης

Την ίδια στιγμή, οι οικονομικές προοπτικές θολώνουν. Μπορεί τα χρήματα που θα εισρεύσουν στην χώρα τα επόμενα χρόνια να είναι αναλογικά περισσότερα κι από τις χρυσές εποχές του πακέτου Ντελόρ, αλλά οι παράμετροι της αβεβαιότητες είναι πολλές. Κανείς δεν γνωρίζει αυτή τη στιγμή τι θα γίνει το φθινόπωρο – θα είναι οι φοιτητές στα πανεπιστήμια; Θα είναι οι μαθητές στα σχολεία; Θα είναι οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις; Θα αντέξουν οι εντατικές; Θα μπορεί κάποιος άνθρωπος να κυκλοφορήσει στον δρόμο χωρίς κίνδυνο;

Κανείς δεν το γνωρίζει αυτή τη στιγμή. Μπορεί η κυβέρνηση να διακηρύσσει ότι δεν υπάρχει άλλο lockdown, ότι δεν θα ξεχαστούν τα δικαιώματα των εμβολιασμένων για λίγους ανεμβολίαστους, αλλά η αλήθεια είναι διαφορετική: όλοι γνωρίζουμε ότι οι ανεμβολίαστοι δεν είναι λίγοι, όπως γνωρίζουμε ότι δεν θα υποχωρήσουν εύκολα για να πάνε να εμβολιαστούν.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν ενδείξεις – και μάλιστα αρκετά σοβαρές – ότι οι υπολογισμοί που έγιναν την άνοιξη σχετικά με τις απώλειες εσόδων σε σχέση με το 2019, μάλλον θα πέσουν έξω. Και κατά πάσα πιθανότητα, θα πέσουν πολύ έξω – προς το καλύτερο. Ήδη, παράγοντες του τουρισμού μιλούν για αναπλήρωση εσόδων σε σχέση με το 2019, που μπορεί να φτάσει ακόμα και το 70% - ενώ οι επίσημες προβλέψεις που έγιναν την άνοιξη έκαναν λόγο για ένα ισχνό 40%.

Τα δημοφιλή νησιά βουλιάζουν από κόσμο – και πληρώνουν το τίμημα, από πλευράς κρουσμάτων. Ωστόσο, τα πράγματα είναι τόσο ξεκάθαρα ως προς την απόλυτη αδυναμία της πολιτείας να καλύψει άλλες ζημιές τύπου καραντίνας, που ελάχιστοι βάζουν μπροστά το ζήτημα της δημόσιας – και της προσωπικής – υγείας.

Είναι προφανές ότι τα κόμματα – κυβέρνηση και αντιπολίτευση – είναι υποχρεωμένα να κινηθούν σε αυτό το πλαίσιο, το οποίο εμπλουτίζεται 9 (και κυρίως μαυρίζει) από τις φωτιές και τις τεράστιες επιπτώσεις που έχουν στη ζωή των περιφερειών οι οποίες πλήττονται από αυτές.

Ιός και φυσικές καταστροφές φιάχνουν ένα αφύσικο σκηνικό, όπου δεν υπάρχει η παραμικρή βεβαιότητα για το αύριο – αλλά ούτε και για το μεθαύριο. Η αβεβαιότητα κυριαρχεί στο οικονομικό πεδίο, στο υγειονομικό πεδίο, στο περιβαλλοντικό πεδίο -και θα ήταν παράλογο να μην κυριαρχήσει και στο πολιτικό πεδίο.

Οι πάντες γνωρίζουν ότι τελικά τα πράγματα θα πάνε καλύτερα – διότι δεν μπορούν να πάνε χειρότερα- αλλά αυτό δεν σημαίνει και πολλά για τις επιλογές της όποιας κυβέρνησης. Ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε ότι οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας – και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν η πανδημία ουσιαστικά δεν επιτρέπει τις ουρές έξω από τα εκλογικά τμήματα;

Παράλληλα, ο κ. Μητσοτάκης έκανε κάποιες αλλαγές στις αρμοδιότητες των στελεχών του Μεγάρου Μαξίμου – προς μεγαλη τέρψη εκείνων που συγκινούνται με τα παρασκήνια της εξουσίας. Μόνον που αυτοί είναι λίγοι – και δεν επηρεάζουν το κλίμα στην κοινωνία, το οποίο εξακολουθεί να παραμένει θολό.

Είναι προφανές ότι οι συσχετισμοί δεν είναι «θολοί» - ούτε η Ελλάδα έχει μπει για άλλη μία φορά στην διαδικασία της εν ριπή οφθαλμού κατάρρευσης της εικόνας της κυβερνητικής πλειοψηφίας, όπως συνέβη με το ΠΑΣΟΚ τα πρώτα χρόνια του Μνημονίου.

Η κυβέρνηση εξακολουθεί να απολαμβάνει την θετική γνώμη της πλειοψηφίας, παρά το πύρινο στραπάτσο σε βόρεια Αττική, βόρεια Εύβοια και Ηλεία και παρά την γεωμετρική αύξηση των κρουσμάτων στα νησιά του τουρισμού. Το ερώτημα είναι αν αυτό θα ισχύει για το προβλεπτό μέλλον, αν προκύψει και άλλη μία τραγωδία , οποιουδήποτε τύπου, μέσα στο καλοκαίρι...