Η έκτακτη σύνοδος του ΚΥΣΕΑ την Κυριακή το απόγευμα εκ των πραγμάτων τροφοδότησε όχι μόνο ανησυχία για το ενδεχόμενο μίας θερμής κρίσης με την Τουρκία, αλλά ακόμα και σενάρια ότι ο Τσίπρας εκμεταλλεύεται την ένταση στην κυπριακή ΑΟΖ για να αναβάλει τις εκλογές της 7ης Ιουλίου.

Όταν ένας επί οκταετία πρώην πρωθυπουργός αρθρογραφεί για εθνικά θέματα (Καθημερινή 9-6-2019), είμαστε υποχρεωμένοι να τον ακούσουμε. Όχι να αποδεχθούμε όσα λέει, αλλά να μην τα προσπεράσουμε. Ο Σημίτης, άλλωστε, έγραψε για ένα ζήτημα, το οποίο αιωρείται σαν ανησυχητικό ερώτημα στη δημόσια σφαίρα, παρότι τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο των Ελλήνων ελάχιστα ασχολούνται με τα ελληνοτουρκικά και ειδικότερα με το ενδεχόμενο να προκύψει θερμό επεισόδιο.

Το κρίσιμο ερώτημα της επόμενης ημέρας είναι εάν η μεγάλη διαφορά υπέρ της ΝΔ στις ευρωεκλογές στις επικείμενες εθνικές εκλογές θα διευρυνθεί ή θα μειωθεί και πόσο;

Έχοντας ουσιαστικά αποτύχει με τις απειλές και με διπλωματικές κινήσεις να εμποδίσει το ενεργειακό πρόγραμμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο Ερντογάν παραμένει αντιμέτωπος με το δίλημμά του: Ή θα πρέπει να καταπιεί τις απειλές του, ή θα πρέπει να κλιμακώσει, ελπίζοντας πως με τον τρόπο αυτό θα επιτύχει όσα δεν έχει επιτύχει ως τώρα.

Η γιγαντιαία τουρκική άσκηση "Γαλάζια Πατρίδα", η μεγαλύτερη στα χρονικά των ενόπλων δυνάμεων της γείτονος, εντάσσεται απολύτως στο ομώνυμο δόγμα που προβάλει το καθεστώς Ερντογάν.

Αυτή τη φορά ήταν ο Τσακαλώτος που έφερε στο προσκήνιο το κρίσιμο για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας ζήτημα του ύψους των πρωτογενών πλεονασμάτων (3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2022 και 2% μέχρι το 2060). 

Ένταση ναι, θερμό επεισόδιο όχι. Αυτή η φράση συνοψίζει την απάντηση στο ερώτημα πού οδηγούν οι τουρκικές προκλήσεις, οι οποίες είναι αντίδραση γενικά στο πρόγραμμα της Λευκωσίας να αξιοποιήσει τα ενδεχόμενα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην κυπριακή ΑΟΖ και ειδικά στην -σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες- ανακάλυψη νέου κοιτάσματος από την ExxonMobil στον στόχο "Γλαύκος" στο οικόπεδο 10.

Όπως αναμενόταν, έλαβε χώρα μίνι ανασχηματισμός, για την ακρίβεια συμπληρώσεις του κυβερνητικού σχήματος.

Στις 17 Οκτωβρίου 2018 έγραφα σ' αυτές εδώ τις στήλες: "Είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού πως η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πνέει τα λοίσθια.

Παραδοσιακά η Άγκυρα στις παραμονές σημαντικών ελληνοτουρκικών επαφών κλιμακώνει τις προκλήσεις της. Είναι ο πάγιος τρόπος για να καλλιεργεί το φοβικό σύνδρομο της Αθήνας και να στέλνει το μήνυμα πως η οποιαδήποτε διμερής διαπραγμάτευση θα γίνει με βάση τις τουρκικές επεκτατικές διεκδικήσεις. 

Η απόρριψη από το βρετανικό Κοινοβούλιο του σχεδίου της Μέι για συναινετικό διαζύγιο με την ΕΕ έχει αφήσει μετέωρο τον τρόπο, με τον οποίο το Ηνωμένο Βασίλειο θα εξέλθει.

Η Συμφωνία των Πρεσπών αποτελεί πλέον νόμο του ελληνικού κράτους. Εάν σε λίγο κυρωθεί και το πρωτόκολλο ένταξης της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, δρόμος διαφυγής δεν θα υφίσταται πλέον. Από τη στιγμή που η Συμφωνία ετέθη σε ισχύ καταργήθηκε η Ενδιάμεση Συμφωνία της δεκαετίας του 1990.

Ένα από τα βασικά επιχειρήματα που ακούστηκαν στην κοινοβουλευτική συζήτηση για την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών είναι ότι οι γείτονες έχουν το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού. Το επιχείρημα είχε επικαλεσθεί τον περασμένο Ιούνιο ο ίδιος ο πρωθυπουργός για να δικαιολογήσει τα όσα περιλαμβάνονται στη Συμφωνία.

Μπορεί η προπαγάνδα του Μαξίμου να έχει πατήσει γκάζι εν όψει της κύρωσης της Συμφωνίας των Πρεσπών και υπό τη βαριά σκιά της λαϊκής αντίδρασης, αλλά η πραγματικότητα είναι πεισματάρα για να υποκύψει σε σποτάκια, σε μισές αλήθειες και σε παραποιήσεις γεγονότων.