Σπύρος Γκουτζάνης

Ακούγεται υπερβολικό; Ας υποθέσουμε ότι ο Νίκος Ρωμανός που πέρασε με εξετάσεις σε τριτοβάθμια σχολή ενώ ήταν ήδη φυλακισμένος, δεν δήλωνε αναρχικός, ότι συμπεριφερόταν σαν κοινός ληστής, ότι πρόβαλε πως έκανε τις ληστείες παραπλανημένος από τις σειρήνες του καταναλωτισμού για να αγοράσει prada. Ή ακόμη περισσότερο ότι μετά τον εγκλεισμό του δήλωνε μεταμέλεια, αποκήρυσσε τις αναρχικές του ιδέες και κάρφωνε και μερικούς ακόμη κοινωνικούς αγωνιστές. Θα του στερούσαν τότε οι αρχές το δικαίωμα να σπουδάσει με άδειες ή θα του πλήρωναν το ταξί και θα του έδιναν και χαρτζιλίκι για να ξοδεύει στο κυλικείο της σχολής του και θα του ελάφραιναν την ποινή του για να δείξουν πώς το κράτος επιβραβεύει όσους σκύβουν και συνεργάζονται; Άσε που μπορεί να αποσσύρονταν και οι κατηγορίες για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση, κάτι που ο ίδιος αρνείται -αν και το να σε κατηγορεί το παρόν καθεστώς συνεργασίας με τις δυνάμεις κατοχής για τρομοκράτη μάλλον ως τίτλος τιμής θα έπρεπε να εκλαμβάνεται.

Οι αρχές καταστολής δίνουν άδειες σε εμπόρους ναρκωτικών οι οποίοι όταν βγαίνουν συνεχίζουν το θεάρεστο έργο τους ή συντονίζουν τα δίκτυά τους, δίνουν άδειες εξόδου σε βιαστές ανηλίκων που καταχρώνται την επιείκεια για να επαναλάβουν τα ειδεχθή τους εγκλήματα αλλά αρνούνται την άδεια στον Ρωμανό και στον Κωστάρη και σε άλλους πολιτικούς κρατούμενους. Όχι γιατί είναι πιο επικίνδυνοι για το κοινωνικό σύνολο από τους βαρυποινίτες, τους δολοφόνους, τους εμπόρους ναρκωτικών, τους βιαστές, αλλά γιατί σαν αναρχικοί είναι πράγματι πιο επικίνδυνοι για το σύστημα εξουσίας. Μέσω της διακριτικής σε βάρος τους μεταχείρισης το σύστημα θέλει να στείλει μήνυμα υποταγής προς όλους, πρώτα στο περιθώριο και εν συνεχεία κυρίως στο κοινωνικό σώμα.

Ο Ρωμανός στην πρόσφατη δήλωση με την οποία συνόδευσε την απεργία πείνας που κάνει αναφέρει ότι χρησιμοποιεί το κορμί του σαν οδόφραγμα προκειμένου να πετύχει ανάσες ελευθερίας. Και δεν διστάζει να διακινδυνεύσει την υγεία του και ενδεχομένως την ζωή του για να χαλαρώσει τα δεσμά της αιχμαλωσίας. Στέλνει έτσι το δικό του μήνυμα σε δέκα εκατομμύρια συμπολίτες του οι οποίοι όχι μόνο δεν διεκδικούν την δική τους ελευθερία από την αιχμαλωσία που τους έχουν επιβάλλει κυβερνήσεις και τοκογλύφοι-εταίροι τα τελευταία πέντε χρόνια, αλλά με την ψήφο τους το 2012 νομιμοποίησαν τα δεσμά τους ισχυροποιώντας τον δεσμοφύλακά τους. Είναι όμως επικίνδυνος για τον επιπλέον λόγο ότι κάνει επανάσταση για την συνείδησή του και αυτό δεν αντιμετωπίζεται. Όπως δεν αντιμετωπίζονται όσοι κινούνται από το πάθος τους για την δικαιοσύνη αδιαφορώντας για το προσωπικό κόστος.

Η κυβέρνηση αναζητούσε χθες τρόπο να φέρει νομοθετική ρύθμιση ώστε να ικανοποιηθεί το αίτημά του Νίκου Ρωμανού για εκπαιδευτικές άδειες και να παρακάμψει τον ισχύονται νόμο και τα εντεταλμένα για την εφαρμογή του όργανα. Είναι αυτή μία νίκη για το νεαρό αγωνιστή. Δεν του κάνει χάρη το σύστημα, απλώς φοβήθηκε την κοινωνική κατακραυγή και την τελευταία στιγμή δεν θέλει να τον κάνει μάρτυρα.

ΥΓ.  Αν του δώσουν τις άδειες που ζητά τότε θα αποδράσει είναι το επιχείρημα των πονηρών. Φυσικά, κάθε αναρχικός αγωνιστής που φυλακίζεται έχει βασικό του καθήκον να αποδράσει. Το πως θα το αντιμετωπίσουν αυτό οι κατασταλτικές αρχές είναι δικό τους ζήτημα.