Σπύρος Γκουτζάνης

Βρήκα θέσεις για τα δικαιώματα των ομοφυλοφύλων, θέσεις για τα δικαιώματα των μειονοτήτων ακόμη και θέσεις για τα δικαιώματα των επιχειρημαατιών που υποφέρουν σε αυτή την χώρα. Μόνο θέσεις για τα δικαιώματα των εργαζομένων δεν βρήκα. 

Δικαίωμά του, του ιδρυτή του κόμματος να μην αναφέρεται στα δικαιώματα των εργαζομένων. Είτε γιατί δεν υπάρχουν άνθρωποι του μόχθου σε αυτή την χώρα, εργάτες, υπάλληλοι κλπ είτε γιατί δεν χρειάζονται ένα ελάχιστο πλαίσιο προστασίας. Άλλωστε δεν είναι ο μόνος ο κ. Θεοδωράκης που δεν τους βλέπει. Και ο κ. Τζήμερος της “Δημιουργίας” αποφεύγει σαν τον διάβολο το λιβάνι να μιλήσει για δικαιώματα εργαζομένων. Και ο κ. Σκυλακάκης της “Δράσης” παρομοίως αποφεύγει να μιλά για τέτοια θέματα. 

Μόνο που οι δύο αυτοπροσδιορίζονται σαν φιλελεύθεροι - νεοφιλελεύθεροι είναι στην πραγματικότητα. Ο κ. Θεοδωράκης όμως αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία. Θέλει να φτιάξει μία αριστερά όπως λέει χωρίς να έχει αναφορά στα δικαιώματα των εργαζομένων. Αυτό δε, σε μία συγκυρία που ακόμη και η δεξιά κυβέρνηση διαπραγματεύοταν με την Τρόικα -έστω για τα μάτια που λέμε και όχι γιατί το εννοούσε- για να μην καταργηθούν οι τελευταίες προστατευτικές διατάξεις υπέρ των εργαζομένων, ότι έχει απομείνει τέλος πάντων από την λαίλαπα των τελευταίων ετών. 

Φυσικά για να μην υπάρξουν παρανοήσεις δεν εννοούμε ότι θα πρέπει κάποιος να αποδεχθεί το “νόμος είναι το δίκιο του εργάτη” του ΚΚΕ που παραπέμπει σε μία εκδοχή της Αριστεράς που ευτυχώς μας άφησε χρόνους. Ούτε να υιοθετήσει το λεξιλόγιο του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά πάλι Αριστερά δίχως να έχει στον πυρήνα της τα δικαιωμάτα των εργαζομένων δεν μπορεί να υπάρξει, είναι κάτι σαν αντίφαση εν τοις όροις. Τα δικαιώματα των εργαζομένων η συνδικαλιστική τους έκφραση, η νέα συλλογικότητα, η οργάνωση της προστασίας τους είναι μία θέσμιση που διατρέχει ολόκληρο το κοινωνικό οικοδόμημα. Το πως θα απαντήσει ένας πολιτικός φορέας ή ένα υποκείμενο απέναντι σε αυτά προσδιορίζει σε σημαντικό βαθμό την θέση του στον άξονα δεξιάς-αριστεράς. Μαζί ίσως με το πως τοποθετείται στο μείζον ερώτημα της σχέσης των αγορών με την δημόσια σφαίρα. Για την Αριστερά πάντα θα υπάρχουν στις κοινωνίες εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι και εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι. Το να τα αφήνεις αυτά στην αυτορύθμιση είναι νεοφιλελεύθερος κοινωνικός δαρβινισμός και όχι αριστερή τοποθέτηση. 

Ούτε μπορεί ένας φορέας με ψήγματα σοβαρότητας να αντιπαρέρχεται το “μνημόνιο”. Γιατί δεν είναι μόνο ένας κουραστικός τίτλος. Το μνημόνιο είναι ένα σύνολο διατάξεων που έγιναν εν πολλοίς ή τείνουν να γίνουν εσωτερικό δίκαιο και που ανασυγκροτούν την οικονομία και την κοινωνία. Και μάλιστα σε νεοφιλελεύθερη βάση κατά το υπόδειγμα του ΔΝΤ. Το να πει κανείς ότι το αντιπαρέρχεται γιατί τελειώνει είναι απλώς ένας ανέντιμος τρόπος για να αποκρύψει ότι αποδέχεται το περιεχόμενό του και τις κατευθυντήριες γραμμές. 

Εν κατακλείδι ο κ. Θεοδωράκης μπορεί να φτιάξει ότι θέλει, ας μην εξαπατά όμως επικαλούμενος την ταλαιπωρημένη έννοια της Αριστεράς γιατί τότε απλώς ψαρεύει στα θολά νερά του ποταμιού και αναπαράγει τις παθογένειες ενός πολιτικού συστήματος που κατά τα άλλα καταγγέλλει και υποτίθεται ότι επιθυμεί και αυτός να υπερβεί. Με την βοήθεια των καναλιών και των υπολοίπων ΜΜΕ που μετά την “Ελιά” το έπεσαν στον ποτάμι.