Σπύρος Γκουτζάνης

Ήταν η εποχή που το κράτος υποχρέωνε τα ζευγάρια να παντρεύονται για να αναγνωρίζονται τα παιδιά και να αποκτούν οικονομικές και φορολογικές ελαφρύνσεις. Χρειάστηκε να αποτύχει η γενιά του baby boom και να επιστρατευθεί η βιομηχανία του λάιφ στάιλ και όλο το Χόλυγουντ για να επιστρέψει ο γάμος σαν κοινωνική αξία και σαν θρησκευτικός θεσμός που συνδέεται βέβαια με την βιομήχανία της κατανάλωσης.

Στους επαναστατικούς καιρούς καθιερώθηκε και ο πολιτικός γάμος που έσπασε το μονοπώλιο της Εκκλησίας και έκανε την συμβίωση έναν θεσμό υπό την προστασία του κράτους. Ο γάμος υπό νομική έποψη που προβλέπει κυρίως φορολογικά και οικονομικά προνόμια έχει την έννοια να βοηθήσει την δημιουργία οικογένειας και και την γέννηση παιδιών. Ευνοούνται και τα ζευγάρια που είτε δεν θέλουν είτε δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν ή να υιοθετήσουν.

Τα ομόφυλα ζευγάρια όμως γιατί δεν αρκούνται στην μεταξύ τους σχέση και ζητούν την επικύρωση αυτής της σχέσης από την Πολιτεία; Για να απολαύσουν κι εκείνα τα οικονομικά προνόμια των οικογενειών ή των ετερόφυλων ζευγαριών; Ή μήπως είναι κάτι βαθύτερο γιατί μέσα από την επικύρωση της σχέσης από την Πολιτεία νιώθουν να νομιμοποιούνται και να γίνονται “φυσιολογικοί” όπως όλοι οι άλλοι. Είναι απόλυτα θεμιτό να ζητούν από την κοινωνία να ξεπεράσει τα ταμπού της και να τους αντιμετωπίζει ισότιμα. Γιατί όμως ζητούν την επισφράγιση της κρατικής εξουσίας;

Τα ίδια ζευγάρια όπως και συνολικά ο ομοφυλοφιλικός κόσμος είναι τόσο βαθιά συντηρητικός που αυτό που θα ήθελε θα ήταν να παντρεύεται στην Εκκλησία, ή έστω με τον δήμαρχο, με νυφικά, τούρτες, τελετουργικά, καλεσμένους, δάκρυα και όλο το τσίρκο που έχει φτιάξει το Χόλυγουντ -έχουμε δει κάτι τέτοια εμετικά από σελέμπριτις. Είναι τόσο βαθυά συντηρητικοί που η επίσημη Εκκλησία αν ήταν πιο ευέλικτη θα έπρεπε να τους παντρεύει αφού θα γίνονταν οι πιο φανατικοί πιστοί της.

Η Εκκλησία όμως είναι ένας πανάρχαιος θεσμός και δύσκολα ξεφεύγει από τα δικά της στερεότυπα ενώ το κράτος σε δύσκολες εποχές δεν θέλει να δίνει φορολογικά και οικονομικά προνόμια. Καλά ως εδώ αλλά η εντός πολλών εισαγωγικών Αριστερά  γιατί νομίζει ότι είναι προοδευτικό να ενισχύσει την τάση των ομοφυλόφιλων για την πιο βαθιά κοινωνική και θρησκευτική συντήρηση; Οι γκέι δεν είναι εξ ορισμού προοδευτικοί -φθάνει να δεις κανείς τα πρότυπα που επιβάλλουν στην μόδα όπου και κυριαρχούν- απλά νιώθουν σαν περιθώριο που θέλουν όχι απλώς να γίνουν αποδεκτοί ισότιμα αλλά και να επιβάλλουν τους δικούς τους τρόπους. Η ισότιμη αντιμετώπισή τους από την κοινωνία χωρίς αποδοκιμασία και αποκλεισμούς είναι θεμιτή και επιβελβημένη και θα επιφέρει και ισορροπία, το σύμφωνο συμβίωσης όμως ή ο γάμος δεν έχουν καμία θέση σε αυτό. Μόνο η χαζοχαρούμενη νεοφιλελεύθερη αριστερά το κάνει σημαία της.

ΥΓ. Υπέρ του συμφώνου συμβίωσης των ομοφυλοφίλων τάσσονται όψιμα το ΠΑΣΟΚ και μερίδα της ΝΔ, όχι γιατί ξαφνικά έγιναν “προοδευτικοί” αλλά γιατί το λόμπυ των ομοφυλόφιλων είναι πια ισχυρό ακόμη και στην χώρα μας, διαθέτει ψηφοφόρους και οπίνιον μέικερς σε πολλά επαγγέλματα και κοινωνικές κατηγορίες.