Παν. Μπουσμπουρέλης

Oλοι γνωρίζουμε ότι το σύνολο της κοινωνίας καλείται να πληρώσει το βαρύ τίμημα της προσαρμογής στο Τρίτο Πρόγραμμα και είναι ηλίου φαεινότερο ότι η επίσκεψη του Κουαρτέτου θα οδηγήσει σε επιτάχυνση μέτρων, που για όλους θα είναι δυσάρεστα. Υπάρχει όμως μια κατανομή των βαρών, η οποία σηκώνει συζήτηση.

Και εν προκειμένω η επιβάρυνση με τον ΦΠΑ της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Οποιος έχει αξιολογήσει το ποσοτικό αποτέλεσμα του μέτρου αυτού αντιλαμβάνεται ότι είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Και αυτό διότι τα ιδιωτικά σχολεία θα συμψηφίζουν τον ΦΠΑ στα έξοδα αναλωσίμων αλλά και άλλων στοιχείων κόστους,όπως κάθε επιχείρηση.

Παράλληλα είναι προφανές ότι τα ιδιωτικά σχολεία θα μετακυλήσουν τον ΦΠΑ στα δίδακτρα επιβαρύνοντας τους γονείς. Αν λάβουμε υπόψη ότι ήδη τα δίδακτρα αποτελούν τεκμήριο καταλαβαίνουμε ότι οι γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία δηλώνουν και πληρώνουν φόρους,άρα εμπίπτουν στην δυναμική πλευρά της κοινωνίας που παράγει και πληρώνει το κράτος.

Πολύ περισσότερο η ιδιωτική εκπαίδευση όμως είναι μια επιλογή ζωής που γίνεται για την επόμενη γενιά. Και αυτό διότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αντιλαμβάνεται ότι η δημόσια εκπαίδευση δεν είναι αντάξια των προσδοκιών της μόρφωσης αλλά και της ανταγωνιστικότητας που θα πρέπει να έχουν αύριο οι πολίτες της Ευρωζώνης. Οι 80.000 γονείς που παίρνουν το μήνυμα με την αύξηση κατά 13% του κόστους εκπαίδευσης των παιδιών τους στο ξεκίνημα του Τρίτου Μνημονίου θα μπορούσαν να τα είχαν στείλει στο Δημόσιο, να γλίτωναν από 7000-20000 σε ετήσια βάση και να τα τρώγαν στα μπουζούκια.

Δεν έκαναν όμως αυτήν την επιλογή και η πολιτεία δεν το αξιολογεί. Αντίθετα υπάρχουν δηλώσεις όπως αυτές του υπουργού Παιδείας ο οποίος μιλά για πενταροδεκάρες που μπορεί να φτάνουν κάποια χιλιάρικα σε ετήσια βάση. Νομίζω ότι για το background του ο κ. Φίλης δεν έπρεπε να κάνει τέτοια δήλωση. Είδα μεγαλύτερη ευαισθησία από τον γραμματέα των ΑΝΕΛ Γιάννη Μοίρα στο συγκεκριμένο θέμα, που έδειξε να καταλαβαίνει τι εστί οικογενειακός προϋπολογισμός ειδικά σήμερα.

Η επιλογή όμως αυτή έχει και ταξικό χαρακτήρα. Δηλαδή να αποτυπωθεί καθαρά, ότι αυτοί που επιβαρύνονται με δημοσιονομικό κόστος είναι αυτοί που έχουν ή βγάζουν λεφτά και όχι αυτοί ,που λόγω αδυναμίας στέλνουν τα παιδιά στα δημόσια. Διερωτώμαι όμως αν τελικά αυτό είναι το ζητούμενο για το πνεύμα του τρίτου μνημονίου την ώρα που οι έλεγχοι για τα κεφάλαια που διέφυγαν στο εξωτερικό είναι άγνωστο πού βρίσκονται και οι περισσότεροι φούρνοι που διακινούν τόσο χρήμα καθημερινά δεν δέχονται πλαστικό χρήμα. Θα μπορούσαν επίσης να είχαν φέρει μπροστά κάποια ιδιωτικοποίηση. Τόσα έσοδα προϋπολογίζονται για να πεισθούν οι θεσμοί.