Παν. Μπουσμπουρέλης

Το χαμένο πέναλτι, όμως, του Γκέκα δεν αναιρεί τη μεγαλή επιτυχία της Εθνικής μας ομάδας να φτάσει μια ανάσα πριν τους “8” του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Αντίθετα, μάλιστα, αποδεικνύει τις τεράστιες δυνατότητες του ελληνικού συνόλου που στο κάτω κάτω της γραφής δεν έχει τους παίκτες κλάσεως άλλων εποχών. Πέραν του Παπασταθόπουλου και του Χολέμπα, δεν μπορεί να πει κανείς ότι αυτή η Εθνική είναι στελεχωμένη με μονάδες που θα έκαναν τη διαφορά, όπως ο Δημήτρης Σαραβάκος ή ο Γιώργος Δελικάρης.

Αν θέλει όμως να κεφαλαιοποιήσει κανείς αυτή την επιτυχία και να εδραιώσει μια νέα ποδοσφαιρική δύναμη στο ευρωπαϊκό τουλάχιστον στερέωμα για το μέλλον, τότε δεν χρειάζεται να συζητάμε για ένα χαμένο πέναλτι.

Χρειάζεται, όμως, να υπάρξει ανανέωση, καθώς πρόσωπα σε αυτή την κατεύθυνση υπάρχουν, ενώ υποστήριξη της υποδομής έχει ήδη ξεκινήσει να γίνεται, με τα παιδικά τμήματα σε όλες τις ομάδες της χώρας.

Η χώρα χρειάζεται μια καλή Εθνική που θα είναι παρούσα στις μεγάλες διοργανώσεις και θα εμπνέει την κοινωνία, όπως αποδεικνύεται εδώ και 10 χρόνια.

Κι αυτό για να επιτευχθεί χρειάζεται σύστημα και δουλειά αφού το DNA που έχει ήδη δημιουργηθεί αποδεικνύεται ισχυρό.

Απαιτείται, όμως, και μια αναθεώρηση της στάσης των μεγαλοπαραγόντων, που μέσα από έναν ανταγωνισμό χωρίς τέλος – δεν χρειάζεται να θυμηθούμε τον ημιτελικό ΠΑΟΚ-Ολυμπιακού – εξαντλούν πολλές φορές το φίλαθλο συναίσθημα και τις καλές προϋποθέσεις για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Η ιστορία των χαμένων πέναλτι πρόκειται να επαναληφθεί πολλές φορές στο μέλλον. Αλίμονο, όμως, αν αυτά στέκονται εμπόδιο στη συνέχεια μιας ομάδας που έγραψε και γράφει ιστορία μεταδίδοντας πια το DNA της από γενιά σε γενιά.

Για τους πρώτους μάλιστα ποδοσφαιρόφιλους που είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν το άθλημα από την τηλεόραση (τέλη '60-αρχές '70) το μότο του Γιάννη Διακογιάννη ήταν γνωστό: “Πάνω απ' όλα η Εθνική ομάδα, όπως κάνουν οι προηγμένοι λαοί στη χώρα τους”.