Παν. Μπουσμπουρέλης

Ευρώπη που αντιλαμβάνεται ή γερμανική Ευρώπη που βαδίζει σε ρυθμό και θα βρίσκει συνέχεια μπροστά της σκελετούς στις τράπεζες, στις οικονομίες, στις επιχειρήσεις και τελικά στις κοινωνίες;

Ευρώ για όλους ή ισχυρό ευρώ που επαναφέρει και πάλι τον κίνδυνο του αποπληθωρισμού; Δικαίως στις Βρυξέλλες ανησυχούν και φοβούνται ότι ενδεχόμενο χαστούκι στις ευρωεκλογές, με τα ποσοστά των αντισυστημικών κομμάτων να απογειώνονται, θα δημιουργήσει πολλές αμφισβητήσεις και αναταράξεις. Οταν όμως η Societe Generale επικρίνει τους Ευρωπαίους πολιτικούς για τη χαμένη δεκαετία μέχρι το 2017 (!) και για αναποτελεσματική αντιμετώπιση της κρίσης χρέους δεν εκφράζει ούτε την κοινωνία, ούτε τους εργαζομένους, αλλά την επενδυτική κοινότητα. Αυτές δεν είναι κορόνες των αντιευρωπαϊστών, ούτε των αριστερών τύπου Λαφαζάνη. Οταν η ΕΚΤ δίνει στοιχεία κατά τα οποία η δανειοδότηση μειώθηκε στην ευρωζώνη τον Οκτώβριο κατά 2,1% στον ιδιωτικό τομέα, αυτό δείχνει ότι το πρόβλημα ρευστότητας, που είναι τόσο έντονο στην Ελλάδα, γενικεύεται και σε άλλες οικονομίες, εκτός φυσικά της γερμανικής. Και αν φυσικά δεν υπήρχε ο Μάριο Ντράγκι να καθαρίσει φαινομενικά την κρίση χρέους με την απεριόριστη αγορά ομολόγων, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα. Τα στοιχεία (PMI) δείχνουν και πάλι ότι η πολυδιαφημισμένη ευρωπαϊκή ανάκαμψη του 2014 δεν θα είναι τελικά αυτή που αναμενόταν. Η JP Morgan αναβαθμίζει επί τα χείρω τις προβλέψεις και ακόμα αντιμετωπίζει καλοπροαίρετα τις εξελίξεις σημειώνοντας ότι δεν είναι η ώρα να επικρατήσουν τα σενάρια αποπληθωρισμού, αλλά μπορεί η ευρωζώνη να γυρίσει.

Η τύχη της χώρας μας είναι όμως άρρηκτα συνδεδεμένη με το ευρωπαϊκό πλαίσιο και όλα αυτά θα παίξουν μείζονα ρόλο. Πόσο μάλλον τη στιγμή που η τεκτονική αλλαγή στη σχέση ΗΠΑ - Ιράν αλλάζει και τις γεωπολιτικές ισορροπίες και υποβαθμίζει σχετικά τον ρόλο χωρών όπως η Τουρκία, αφαιρώντας παράλληλα πρωτοβουλίες από το Ισραήλ. Εμείς όμως τι κάνουμε;

Εξαντλούμε την ατζέντα μας στις διαπλοκές της Υγείας και στο μπαράζ φόρων σε μια χρεοκοπημένη οικονομία; Την εβδομάδα που πέρασε ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας ήρθε σε δύσκολη θέση επειδή υπερασπίστηκε την πολιτική αυτή. Αν όμως τόσο αυτός όσο και η κυβέρνησή του είχαν αποφασίσει να υλοποιήσουν τις πραγματικές δεσμεύσεις τους και να κάνουν αποκρατικοποιήσεις, δεν θα αναγκάζονταν να έχουν αυτή την ατζέντα. Ουδείς θα τους φταίει αν στις ευρωεκλογές έχουν διαρροές όχι προς τα αντιμνημονιακά κόμματα αλλά προς τα φιλελεύθερα σχήματα, που θα εμφανιστούν ζητώντας απολύσεις από το Δημόσιο. Και δεν είναι λίγος ο κόσμος, επιχειρηματικός και ακαδημαϊκός, που επικρίνει την κυβέρνηση για πλημμελές έργο. Αυτά έχει όμως η πολιτική, που είναι πιο αμείλικτη από τις αγορές. Αν μάλιστα τα πράγματα έρθουν τούμπα σε λίγους μήνες, θα τους φταίει μόνο το ξερό τους το κεφάλι.

Γιατί δεν μιλά κανείς για τις ζημίες-ρεκόρ της μεγαλύτερης ελληνικής βιομηχανίας, της ΒΙΟΧΑΛΚΟ, που έφτασαν τα 91,5 εκατ. ευρώ το εννεάμηνο. Εχει άραγε η κυβέρνηση εθνική πολιτική στον τομέα της ενέργειας ή η ΔΕΗ λειτουργεί ξαφνικά σαν επιχείρηση ακραίου καπιταλισμού, που όμως θέλει να λέει ότι το ρεύμα τής κοστίζει 60 ευρώ η μεγαβατώρα για τις παλαιές μονάδες και πάει να φτιάξει και καινούριες, όπως η Πτολεμαΐδα 5, όπου το κόστος θα είναι πολύ παραπάνω; Αυτά δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στην ευρωζώνη, κύριοι, αλλά μόνο στο μυαλό των hedge funds που παίζουν το ταχύ σπάσιμο της Επιχείρησης. Καμία ΔΕΗ δεν μπορεί να σταθεί πουθενά εκτός Ελλάδος.

Αυτά, άραγε, δεν τους απασχολούν σε κυβερνητικό επίπεδο ή μήπως επιζητούν το μικροπολιτικό παιχνίδι από τα χρεοκοπημένα οικονομικά μιντιακά συγκροτήματα που καλύπτονται πίσω από τα τραπεζικά συμφέροντα; Αυτή είναι όμως και η πραγματικότητα: χρεοκοπημένα μίντια κυβερνούν τη χρεοκοπημένη χώρα. Ας ελπίσουμε ότι οι υγιείς πυρήνες θα αντιδράσουν έγκαιρα.