Παν. Μπουσμπουρέλης

Την προηγούμενη εβδομάδα από τη στήλη αυτή λέγαμε ότι η φόρτιση του πολιτικού κλίματος ήταν ανακόλουθη με την αναμενόμενη εξέλιξη της περασμένης Δευτέρας. Η εξέλιξη αυτή ασφαλώς και δεν έλυσε το πρόβλημα, όμως αποτελεί το πρώτο σημαντικό και ουσιαστικό βήμα για την αντιμετώπιση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους.

Πολλές από τις αποφάσεις που ελήφθησαν είχαν ήδη καταγραφεί από τα ρεπορτάζ του «ΘΕΜΑτος» και βασίζονταν σε πληροφορίες διεθνών οίκων και επενδυτικών τραπεζών, που πάντα σε αυτά τα θέματα βρίσκονται μπροστά από τους πολιτικούς. Μεγάλη σημασία την εβδομάδα που πέρασε είχε η δημοσιοποίηση του σχεδίου Μπαρόζο για την έκδοση ευρωομολόγων, έστω με βραχύβια διάρκεια σε πρώτη φάση, που θα υποστηρίξουν χώρες που βρίσκονται σε δύσκολη θέση, όπως και η δημιουργία μηχανισμού που είτε θα ελέγχει τους προϋπολογισμούς των κρατών είτε ακόμα και θα τους ενισχύει.

Πρόκειται για το ξεκίνημα της υλοποίησης ενός μεγάλου βήματος που αποτελεί ζητούμενο για τις περιφερειακές χώρες από την αρχή της κρίσης. Αυτό δημιουργεί προσδοκίες για σταθεροποίηση της κατάστασης και σοβαρότερη αντιμετώπιση από πλευράς Γερμανών σε ζητήματα που φέρνουν στο όριο της επιβίωσης κοινωνίες αλλά και τον επιχειρηματικό ιστό της Περιφέρειας. Σε αυτή την κατεύθυνση, η αλλαγή στάσης τους την περασμένη Δευτέρα απέδειξε ότι ούτε αλάνθαστοι είναι, ούτε και οι απόλυτες αυθεντίες της οικονομίας. Και όπως λέει ένας φίλος, άριστος επενδυτής στο διεθνές στερέωμα και με πτυχίο υψηλού κύρους αμερικανικού πανεπιστημίου, είναι κατά βάση μηχανικοί χωρίς μισό Νόμπελ στην οικονομία!

Επιχειρούν μάλιστα να αντιμετωπίσουν και πολλά ζητήματα στην ελληνική οικονομία: τις αμοιβές, τις υποτιμήσεις αξιών και πρόσφατα τις ελληνικές τράπεζες ποντάροντας στο ότι οι τραπεζίτες είναι κακοί και αμαρτωλοί και πρέπει να δώσουν όσο-όσο τα ομόλογά τους. Λες και δεν υπάρχουν μέτοχοι είτε εναλλακτικοί τρόποι που θα οδηγήσουν στο στοχευμένο αποτέλεσμα ελάφρυνσης του χρέους.

Εκείνοι όμως που θα αφήσουν τις ελληνικές τράπεζες να γίνουν βορά στους στόχους των όποιων ξένων μεγαλοσυμφερόντων ας σκεφτούν τι θα πουν αύριο σε μια οικονομία που θα τεθεί υπό την ομηρία και σε εσωτερικό επίπεδο πιστωτών με πολύ πιο δύσκολα κριτήρια. Αν αυτό συμβεί, οι χρεοκοπίες θα πολλαπλασιαστούν, αντί η ρευστότητα να εξυγιάνει την ύφεση και μπορεί να οδηγηθούμε σε βάθεμα της κρίσης.

Δεν λέμε ότι οι τραπεζίτες εγγυώνται τη σωτηρία της οικονομίας, ούτε ότι τα γερμανικά κεφάλαια δεν χρειάζονται, αλλά ότι οι όροι του παιχνιδιού δεν πρέπει να καταστούν αποικιοκρατικοί και ότι η πορεία της οικονομίας είναι ένα μεγάλο στοίχημα που θα στοιχίσει πολιτικά σε όποιον το χάσει. Οταν μάλιστα ρώτησαν τον -πολύ γνωστό μας πια- Τσαρλς Νταλάρα για τις αποφάσεις της προηγούμενης Δευτέρας είπε: «Αφήστε με πια με αυτά τα νούμερα του χρέους που δημιουργούν τεχνητή καταστροφή (artificial distortion). Το πρόβλημα είναι ότι η οικονομία είναι αδύναμη και παραμένει σε φαύλο κύκλο».

Οσον αφορά στον μεγάλο πρωταγωνιστή της σκληρής αυτής διαπραγμάτευσης, ο οποίος πέτυχε έναν στόχο που μπορεί να αποτελέσει μια πρώτη προϋπόθεση για λύσεις που θα απαιτήσουν προσθήκες, τον Γιάννη Στουρνάρα, είναι πρωτίστως οικονομολόγος-τεχνοκράτης και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπιστεί, αφού ανέλαβε στο απόγειο της αναξιοπιστίας να ανασυγκροτήσει μια γραφική εικόνα που είχε αφήσει η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Κάτι τέτοιο εκφράζει ο κ. Βενιζέλος όταν αποδίδει στον Αλέξη Τσίπρα σύνδεση με συμφέροντα και επαίρεται για ένα PSI που επί της ουσίας είχε καθαρή ωφέλεια λιγότερη από 50 δισ., διέλυσε τα ασφαλιστικά ταμεία και αποδείχθηκε ανεπαρκές.

Το ζητούμενο εξάλλου δεν είναι να κάνουμε πολιτική στην πλάτη της οικονομίας αλλά η οικονομία να πάει καλά. Την περασμένη Δευτέρα το πρόβλημα δεν λύθηκε, αφού μιλάμε ακόμα για μεταθέσεις πληρωμών και όχι για διαγραφές, έγιναν όμως σημαντικά βήματα και η Ευρώπη στο σύνολό της δείχνει να ωριμάζει. Αυτό πρέπει να εκμεταλλευτούν οι Ελληνες πολιτικοί και όχι να ερίζουν σε μικροπολιτικό τόνο.