Μπάμπης Κούτρας

Ορισμένοι το θεωρούν σχεδόν αυτονόητο, αλλά δεν είναι. Σε δύο μήνες η κυβέρνηση Μητσοτάκη όχι μόνο δικαίωσε όσους την ψήφισαν, αλλά έπεισε και αρκετούς από εκείνους που δεν την ψήφισαν ότι ξεκίνησε καλά, ότι ξέρει τη δουλειά της και ότι βρίσκεται προσηλωμένη στην επίτευξη των στόχων και την υλοποίηση των υποσχέσεων που έδωσε προεκλογικά.

Το πάθημα των προηγούμενων κυβερνήσεων φαίνεται πως έγινε μάθημα για τους σημερινούς. Είχαν προετοιμαστεί καλά, είχαν οργανωθεί σωστά και από τα λόγια πέρασαν αμέσως στα έργα προτού καλά-καλά η αντιπολίτευση συνειδητοποιήσει πού πατάει και πού βρίσκεται. Αποκαταστάθηκε η «κανονικότητα», διορθώθηκαν εξόφθαλμες αδικίες, μειώθηκαν οι φόροι, δόθηκε έμφαση στην ασφάλεια του πολίτη και η κυβέρνηση έδειξε σοβαρότητα. Φτάσαμε να θεωρούμε το αυτονόητο ως σπουδαίο πλεονέκτημα, αλλά, δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια, αν αναλογιστούμε σε πόσες περιπέτειες μπήκαμε τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της απίστευτης πολιτικής ελαφρότητας ορισμένων.

Πέραν αυτών ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε πράξη το παλιό κλισέ «πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων». Τα μισά σχεδόν πρόσωπα που επελέγησαν για την κυβέρνηση και τη στελέχωση του ευρύτερου δημόσιου τομέα δεν ανήκουν στα στενά κομματικά όρια της Νέας Δημοκρατίας αλλά προέρχονται από όμορους πολιτικούς χώρους με κριτήριο την ικανότητα, την κατάρτιση ή τουλάχιστον τη δημόσια εικόνα τους. Η τακτική αυτή έχει δώσει πρόσθετο πλεονέκτημα στον πρωθυπουργό και έχει ακυρώσει εν τη γενέσει της τις καταγγελίες της αντιπολίτευσης για «κράτος της Δεξιάς».

Ενα από τα πλέον ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης έρευνας είναι η αποτύπωση των τρεχουσών τάσεων σε συσχετισμό με το τι ψήφισαν οι πολίτες στις εκλογές του Ιουλίου. Εστιάζοντας ακόμη πιο συγκεκριμένα σε όσους δεν ψήφισαν Ν.Δ., φαίνεται ότι επί του παρόντος οι υποστηρικτές του ΚΙΝ.ΑΛ. δεν παρουσιάζονται έτοιμοι να ακολουθήσουν τα σοσιαλδημοκρατικά, επεκτατικά οράματα του Αλέξη Τσίπρα. Μάλλον το εντελώς αντίθετο ισχύει - και αυτό έχει, πιθανότατα, βαρύνουσα σημασία για τις πολιτικές ζυμώσεις του αμέσως προσεχούς διαστήματος. Αν μπορεί κάποιος να σκιαγραφήσει το σημερινό προφίλ του πολίτη που ψήφισε ΚΙΝ.ΑΛ., κατ’ αρχάς, θεωρεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη καταλληλότερο του Τσίπρα για το αξίωμα του πρωθυπουργού - και με συντριπτικό ποσοστό βεβαιότητας (75,2%). Ο ίδιος ψηφοφόρος βρίσκει αρνητικά τα πρώτα δείγματα γραφής της αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ, σχεδόν με την ίδια ένταση όση και ο Νεοδημοκράτης (75,3% και 76% αντίστοιχα). Γενικότερα, είναι μάλλον σαφές ότι η τάση που διαφαίνεται στην Κεντροαριστερά, επί του παρόντος τουλάχιστον, έστω και... δειγματοληπτικά λόγω της μικρής εκλογικής δύναμης του ΚΙΝ.ΑΛ., είναι μακριά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό και στη δημοσκόπηση της Marc η υψηλή συσπείρωση της Ν.Δ. ενισχύεται από την εισροή ψηφοφόρων του ΚΙΝ.ΑΛ. σε ποσοστό σχεδόν 14%. Συγκριτικά, οι ΚΙΝΑΛίτες που τείνουν συντροφική χείρα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι μόλις 0,9%.

Αυτά ισχύουν έως τώρα. Τα δύσκολα είναι μπροστά και ένα περίγραμμα του τρόπου που θα τα διαχειριστεί η κυβέρνηση αναμένεται να δώσει ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη. Παράδειγμα πρώτο και καθοριστικό: η ανάπτυξη της οικονομίας. Πάνω της έχει στηθεί ολόκληρο το κυβερνητικό αφήγημα της Νέας Δημοκρατίας. Η ανάπτυξη, όμως, δεν έρχεται με λόγια και ενίοτε δεν φτάνουν ούτε τα «έργα». Χρειάζονται ακόμη περισσότερα έργα, κίνητρα, μειωμένη φορολογία, αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας, αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων, ικανοποιητική τραπεζική χρηματοδότηση, στοχευμένες δράσεις, βελτίωση της ψυχολογίας, ήρεμο και σταθερό πολιτικό κλίμα. Επιπλέον χρειάζεται χρόνος, στη διάρκεια του οποίου η οικονομία πρέπει να στέκεται σταθερά στα πόδια της και η κοινωνία όρθια. Η Πορτογαλία, η Κύπρος και κυρίως η Ιρλανδία, που πέρασαν παρεμφερή μνημονιακή περιπέτεια με τη δική μας, δείχνουν τον δρόμο.