Μπάμπης Κούτρας

Επειτα από επτά συναπτά έτη καταστροφικής ύφεσης θα ήταν εύλογο να περιμένει κανείς ότι ορισμένες από τις κακές συνήθειες του παρελθόντος -και κυρίως εκείνες οι οποίες όλοι αναγνωρίζουμε ότι εμπεριέχουν τις αιτίες της παρατεταμένης κρίσης που βιώνουμε- θα είχαν μπει οριστικά και αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Αν τα παθήματα της κρίσης είχαν λειτουργήσει, έστω και κατ’ ελάχιστον, παιδευτικά, τότε, για παράδειγμα, η ΔΕΘ -που για κάποιους μόνο κατ’ ευφημισμόν είναι «διεθνής»- θα έπρεπε προ πολλού να είχε πάψει να αποτελεί πασαρέλα για ανέξοδη και ακατάσχετη υποσχεσιολογία στην οποία καταφεύγουν εδώ και δεκαετίες κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι πολιτικοί ηγέτες.

Εδώ και πολλά χρόνια, αλλά ιδίως τα τελευταία, η ΔΕΘ έχει γίνει συνώνυμο της πολιτικής εξαπάτησης, αφού η πλειονότητα των πολιτικών αρχηγών που βρέθηκαν το πρώτο δεκαπενθήμερο του Σεπτεμβρίου στη Θεσσαλονίκη έκανε κατάχρηση του βήματος που της δόθηκε και αντί να πει την αλήθεια για την κατάσταση στη χώρα, όπως θα ήταν λογικό να συμβεί σε ένα φόρουμ που σχετίζεται με την ελληνική οικονομία, κατέφυγε σε κρεσέντο υποσχέσεων, αδιαφορώντας για το προφανές αποτέλεσμα της σύγκρουσης με την πραγματικότητα που θα είχε μόλις θα καταλάμβανε την πολυπόθητη εξουσία.   

Παρά το γεγονός, όμως, ότι είναι νωπές ακόμη οι ηχηρές εντυπώσεις από τις κραυγαλέες διαψεύσεις που υπέστησαν «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» των εξαγγελιών που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια, είτε υπό την επένδυση του συνθήματος «λεφτά υπάρχουν», είτε υπό τον μανδύα του περιβόητου «προγράμματος της Θεσσαλονίκης», του «παράλληλου προγράμματος» ή της φετινής «δίκαιης ανάπτυξης», με λύπη διαπιστώνει κανείς ότι οι πολιτικοί ηγέτες δεν έχουν βάλει μυαλό.

Για μία ακόμη φορά με ένθεν κακείθεν συνοδευτικές κουστωδίες, οι πολιτικοί αρχηγοί εκδράμουν στη Θεσσαλονίκη για να εκφωνήσουν βαρύγδουπες ομιλίες από το βήμα της ΔΕΘ που μόνο αποστροφή προκαλούν στον μέσο πολίτη, ο οποίος έχει αισθανθεί πλειστάκις τη νοημοσύνη του να προσβάλλεται από το επαναλαμβανόμενο σκηνικό της κούφιας ρητορείας.

Δυστυχώς, ούτε η έντονη απογοήτευση με την οποία η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει όλα αυτά, όπως καταγράφεται σε όλες τις έρευνες για τις διαθέσεις της κοινής γνώμης, έχει σημάνει τον απαραίτητο συναγερμό για να αναζητηθεί ένας διαφορετικός δρόμος για την παρουσία της εγχώριας πολιτικής ηγεσίας στην Εκθεση της Θεσσαλονίκης. 

Ποιος μπορεί να είναι αυτός ο άλλος δρόμος; Μια ιδέα, για παράδειγμα, θα μπορούσε να ήταν να μην πάρουν τον λόγο οι πολιτικοί αρχηγοί, αλλά να παραχωρήσουν το βήμα -και την ανάλογη δημοσιότητα- σε ανθρώπους από την κοινωνία και την αγορά.

Θα είχε ενδιαφέρον, ας πούμε, να ακουστεί ένας επενδυτής που θα εκθέσει τις απόψεις του για το πώς θα έρθει επιτέλους η ανάπτυξη ή ένας μακροχρόνια άνεργος που θα περιγράψει σε εθνικό ακροατήριο πώς βιώνει την κρίση. Ή ένας μαγαζάτορας που θα διεκτραγωδήσει τον αγώνα της επιβίωσης που δίνει αντιμέτωπος με το φάσμα του λουκέτου. 

Θα μπορούσε να δοθεί η δυνατότητα σε έναν νέο να εκφράσει την απόγνωση που τον σπρώχνει να φύγει από τη χώρα. Ή σε έναν συνταξιούχο για να περιγράψει τον πόνο που του προκαλεί η αίσθηση ότι «σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν».

Μπορεί να ακούγονται ουτοπικά όλα αυτά, πλην όμως είναι, ίσως, ο μοναδικός τρόπος για να αλλάξουν κάποια πράγματα στην ελληνική πολιτική σκηνή ώστε να απαλλαγούμε από παθογένειες δεκαετιών που κρατούν καθηλωμένη τη χώρα και περιθωριοποιούν τους πολίτες.
Ιδού, λοιπόν, η Θεσσαλονίκη, ιδού και το πήδημα!