Μηνάς Τσαμόπουλος

Αυτά μόνο στην Ελλάδα γίνονται. Και θα εξηγήσω τι εννοώ. Ο προπονητής Γιώργος Μπαρτζώκας έγινε ο πρώτος Έλληνας που κατάφερε να σηκώσει την Euroleague, «σπάζοντας» την κυριαρχία των σπουδαίων Σέρβων προπονητών Ομπράντοβιτς, Ίβκοβιτς, Μάλκοβιτς, που έφεραν τις μεγάλες κούπες και διακρίσεις σε ΠΑΟ και Ολυμπιακό.

Ο Μπαρτζώκας, για τον οποίο έχουν γραφτεί τις τελευταίες ημέρες ύμνοι, κατέδειξε ότι οι Έλληνες προπονητές δεν υστερούν σε τίποτα των ξένων συναδέλφων τους, που έχουν καλύτερο μάρκετινγκ και διασυνδέσεις. Με σκληρή δουλειά, πολύ διάβασμα και προσήλωση στον στόχο, πέτυχε κάτι που φάνταζε αδύνατον. Πέτυχε έναν στόχο που αποτελούσε το χαμένο μπασκετικό Δισκοπότηρο των Ελλήνων προπονητών. Να κατακτήσει τη μεγάλη ευρωπαϊκή κούπα σε συλλογικό επίπεδο.

Την ίδια ώρα, ο Παναγιώτης Γιαννάκης, με εντυπωσιακό βιογραφικό ως ομοσπονδιακός προπονητής της Εθνικής Ελλάδος, όπου ξεχωρίζουν η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού και η δεύτερη θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ιαπωνίας, αφού στον ημιτελικό απέκλεισε τις ΗΠΑ, έπιασε δουλειά στον πάγκο της Εθνικής Κίνας.

Επίσης, ο Φώτης Κατσικάρης, ένας ακόμη Έλληνας που διακρίνεται στο εξωτερικό, ανέλαβε προπονητής στην Εθνική Ρωσίας, ενώ έφθασε στον τελικό του Eurocup με την Μπιλμπάο, την οποία έβαλε στην Euroleague της επόμενης αγωνιστικής περιόδου.

Μένω στα αυτά τα τρία ονόματα που έγιναν είδηση τις τελευταίες ημέρες.

Και αναρωτιέμαι: όταν οι Έλληνες προπονητές κατακτούν το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και αναλαμβάνουν την Εθνική ομάδα κρατών, όπως η Ρωσία και η Κίνα, γιατί «φίλε μου καλέ, καλέ μου φίλε», εμείς προσλάβαμε Ιταλό προπονητή στην Εθνική Ελλάδος; Πως γίνεται αυτό; Τώρα που έχουμε φέρει διακρίσεις και μας εμπιστεύονται οι ξένοι, εμείς πάμε και «αδειάζουμε» τους Έλληνες προπονητές. Γιατί προσλάβαμε Ιταλό προπονητή στην Εθνική Ελλάδος, γιατρέ μου; Έλεος, κύριε Γιώργο μας. Ε Λ Ε Ο Σ!