Μανώλης Γραφάκος

Στην οικονομία, που θυμίζω ότι την τελευταία τριετία 2015 – 2017, έχει αναπτυχθεί μόλις κατά 0,8%, την ίδια ώρα που η Ευρώπη αναπτύχθηκε κατά 6,8% και η παγκόσμια οικονομία κατά 9,4% ο κ. Τσίπρας κάνει πολύ συγκεκριμένες επιλογές. Αυξάνει τη φορολογία για να πληρώνει δημοσίους υπαλλήλους. Αύξησε τους φόρους σε επιχειρήσεις από 26% σε 29%, αύξησε τους φόρους στα νοικοκυριά, αύξησε το ΦΠΑ στην εστίαση, φορολόγησε τον τουρισμό με νέους φόρους διαμονής μειώνοντας την ανταγωνιστικότητά του και με αυτούς τους φόρους πληρώνει την αύξηση του κόστους των δημοσίων υπαλλήλων που από το 2015 μέχρι σήμερα (στοιχεία Σεπτ. 2018), σε ετήσια βάση έχει αυξηθεί κατά 1,14 δισ. ευρώ. Άρα οι προτεραιότητά του στην οικονομία είναι να αυξάνει φόρους για να καλύπτει τον κρατισμό και το αυξημένο κόστος των δημοσίων υπαλλήλων που το συντηρούν!

Στα μνημόνια και στο δημόσιο χρέος, πάλι ο κ. Τσίπρας δεν φαίνεται να κατανοεί τι συμβαίνει, γιατί αν καταλάβαινε, δεν θα έβαζε τη γραβάτα στο Ζάππειο. Πέτυχε μια επιμήκυνση χρέους, το οποίο ούτως ή άλλως δεν μπορούσε να πληρωθεί, κατά 10 χρόνια. Το ίδιο είχε πετύχει και η προηγούμενη Κυβέρνηση, με μια μικρή λεπτομέρεια. Ότι μαζί είχε πετύχει και μείωση χρέους 100 δισ. ευρώ. Ούτε όμως τότε ο κ. Τσίπρας είχε καταλάβει τι είχε συμβεί και έτσι χαρακτήρισε την τότε συνδυαστική ρύθμιση του κουρέματος και της επιμήκυνσης, ως «θηλειά» στην ελληνική οικονομία. Όσο για το τέλος των μνημονίων, μάλλον δεν κατάλαβε ότι με αυτό σταμάτησαν οι υποχρεώσεις των δανειστών, ενώ αυτές της χώρας μας συνεχίζονται μέχρι το 2060!

Επίσης είναι σαφές ότι ο κ. Τσίπρας δεν κατανοεί τις συνέπειες των επιλογών του για τη ΔΕΗ. H είναι από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της χώρας, έχει καταλυτικό ρόλο στην ενεργειακή επάρκεια και επηρεάζει σημαντικά το κόστος παραγωγής της ελληνικής βιομηχανίας. Σημειώνεται ότι το κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας για τις ελληνικές επιχειρήσεις, είναι σήμερα αυξημένο κατά 50 – 70% σε σχέση με τη Γερμανία, καθιστώντας λιγότερο ανταγωνιστικά τα ελληνικά προϊόντα στις αγορές του εξωτερικού. Στη ΔΕΗ επέλεξε να συνεχίσει τον κρατισμό. Αντί να διαθέσει το 66% του ΑΔΜΗΕ σε στρατηγικό επενδυτή, ώστε να απαλλαγεί το κράτος από την ευθύνη του και να εισπράξει η ΔΕΗ ένα σημαντικό ποσό για να καλύψει μέρος των χρεών της, πώλησε μόνο το 24%, εισέπραξε λιγότερα χρήματα και συνέχισε το βιολί της κρατικής διοίκησης. Αντί να πωλήσει «καλάθι» παραγωγικών μονάδων, επέλεξε να διαθέσει μόνο τις λιγνιτικές, μη λαμβάνοντας υπόψη του τονπολύ υψηλό κίνδυνο να μην υπάρχει αγοραστικό ενδιαφέρον σε ικανοποιητικές τιμές. Ούτε φυσικά έλαβε υπόψη του τον κίνδυνο να αυξηθούν οι τιμές των ρύπων, άρα να κάνουν την πώληση περίπου απαγορευτική, κάτι που φαίνεται ότι έρχεται όλο και πιο κοντά. Αποτέλεσμα; Η ΔΕΗ είναι ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία και η ενεργειακή επάρκεια της χώρας κινδυνεύει. Μηδενική αντίληψη των αναγκών στον τομέα της ενέργειας και στη ΔΕΗ.

Πάμε στην αυτοδιοίκηση τώρα. Τα προβλήματά της είναι συγκεκριμένα. Κρατικός εναγκαλισμός, εξάρτηση και έλεγχος που εμποδίζει την πραγματική αποκέντρωση, τεράστια γραφειοκρατία, ανεπάρκεια και ασάφεια αρμοδιοτήτων. Αντί να πάει να λύσει όλα αυτά, προσέθεσε ένα πρόβλημα ακόμα, ίσως το μεγαλύτερο. Ακυβερνησία στους Δήμους. Ιδεοληπτικά κινούμενος, μακριά από την πραγματικότητα της αυτοδιοίκησης, άλλαξε το εκλογικό σύστημα, κάνοντας σινιάλο σε πολλές υποψηφιότητες ανά Δήμο, που δημιουργούν συνθήκες συναλλαγών, εκβιασμών, τελικά ακυβερνησίας και όλα αυτά σε βάρος των πολιτών. Και στην αυτοδιοίκηση, κρατικίστικη αντίληψη και επιλογές εξαιρετικά μακριά από τις ανάγκες της.

Τελευταία αφήνω τις προτάσεις του για τη Συνταγματική αναθεώρηση. Κρίνει ως μείζονα θέματα συνταγματικής προστασίας, την απλή αναλογική σε βουλευτικές και δημοτικές εκλογές, τη θωράκιση της διενέργειας δημοψηφισμάτων, ή να μην έχουμε Πρωθυπουργό μη αιρετό. Από την άλλη πλευρά, δεν κάνει καμία κουβέντα για ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων, καμιά κουβέντα για την συνταγματική απαγόρευση σε δημοσιονομικό εκτροχιασμό, καμία κουβέντα να αποκτήσει η χώρα σταθερό, συνταγματικά προστατευόμενο, φορολογικό περιβάλλον. Επίσης σε ότι αφορά την πραγματική ανάγκη να μη διαλύεται η Βουλή από την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, η λύση που προκρίνει είναι οι έξι ψηφοφορίες!
Το ερώτημα μετά από όλα αυτά ξανατίθεται: Τελικά ο κ. Τσίπρας κατανοεί τις πραγματικές ανάγκες της χώρας;

(*) Οικονομολόγος, υποψήφιος διδάκτορας, πρώην Δήμαρχος Μελισσίων, Γεν. Γραμματέας Δήμου Μεταμόρφωσης, Αναπλ. Γραμματέας Προγράμματος ΝΔ.