Κώστας Τσαούσης

Οι συντάκτες του σχετικού αφιερώματος στο τεύχος του βρετανικού περιοδικού The Economist που κυκλοφόρησε αναρωτιούνται αν ο κόσμος έχει διδαχθεί από τα μαθήματα της κρίσης – με λίγα λόγια, αν τα παθήματα έγιναν μαθήματα; Η απάντηση ήταν εξ αρχής δεδομένη: Τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα…

Τα ερωτήματα των συντακτών του περιοδικού θα ταίριαζαν γάντι και για την ελληνική περίπτωση. Μετά από 8 χρόνια αδυναμίας του πολιτικού προσωπικού να αναλάβει πλήρως τις ευθύνες του για την παράταση της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και να υιοθετήσει με θάρρος και αποφασιστικότητα ένα ελληνικής έμπνευσης ρεαλιστικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης μέσα από μεγάλες (και σε βάθος) μεταρρυθμίσεις της κοινωνίας ο τόπος έχει βρεθεί μέχρι το λαιμό στο τέλμα της ακινησίας, της απαξίωσης και της άνευ όρων φτωχοποίησης.

Όπως και στην περίπτωση της Lehman Brothers έτσι και στην περίπτωση της «μνημοποποίησης» της ζωής στην Ελλάδα τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα! Ούτε από τις ηγεσίες, ούτε από το πολιτικό προσωπικό και πολύ περισσότερο από τους πολίτες που συνεχίζουν να αναμένουν ότι θα σωθούν από τα ψίχουλα των επιδομάτων η χρηματοδότηση των οποίων θα γίνει από τις μικρές νησίδες της δημιουργικής και παραγωγικής Ελλάδας που έχει βάλει στο στόχαστρο η κυβέρνηση Τσίπρα και οι σύμμαχοι της (φανεροί και κρυφοί ) στο πολιτικό πεδίο αλλά και τα συμφέροντα που την περιβάλλουν με στοργή και αγάπη!

Από το τελευταίο δελτίο του ΣΕΒ συγκρατώ μιας επισήμανση των συντακτών που έχει νόημα και αξία για την επόμενη μέρα: «Πρώτη προτεραιότητα της οικονομικής πολιτικής οφείλει να είναι η τόνωση της παραγωγής μέσω της στοχευμένης μείωσης της υπερφορολόγησης της εργασίας, που με τη σειρά της θα φέρει πραγματική αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος των εργαζομένων, των επενδύσεων και των θέσεων απασχόλησης. Αποδέκτες αυτής της μείωσης φόρων και εισφορών πρέπει να είναι πρωτίστως οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα και η Ελληνική οικογένεια, που βλέπει μεγάλο τμήμα του εισοδήματός της να κατευθύνεται σε μη ανταποδοτικούς φόρους και εισφορές».