Κλεοπάτρα Κοντονίκα

Το δικαίωμα της αποτέφρωσης έχει θεσμοθετηθεί στη χώρα μας, όμως ουδέποτε εφαρμόσθηκε επειδή και η σκέψη ακόμα δημιουργίας των αναγκαίων υποδομών, ξεσήκωνε θύελλες αντιδράσεων στις τοπικές κοινωνίες, τον κλήρο, τα δημοτικά συμβούλια που δεν ήθελαν να φιλοξενούνται στην περιοχή τους –και εν τέλει σε καμία περιοχή- χώροι αποτέφρωσης.

Ως αποτέλεσμα, όποιος πολίτης επέλεξε την αποτέφρωση αντί της ταφής, έπρεπε να μεταναστεύσει μετά θάνατον στη γειτονική Βουλγαρία για να μπορέσουν οι οικείοι του να ικανοποιήσουν την τελευταία επιθυμία του ανθρώπου τους. Πέραν του κόστους, του χρονοβόρου της διαδικασίας μεταφοράς, του ταξιδιού και αυτή η ίδια η διαδικασία αποτέφρωσης στην οποία παρίστανται μόνο οι πολύ οικείοι, αποτελεί μια εξαιρετικά τραυματική εμπειρία, χωρίς φίλους, συγγενείς, γνωστούς, χωρίς τους ανθρώπους που μπορούν να τους συμπαρασταθούν σε μια στιγμή τραγικής απώλειας.

Αδυνατώ να κατανοήσω γιατί αντιδρά η εκκλησία στην καύση. Αντιδρά όπως συμβαίνει σε κάθε τι καινούργιο; Όπως για παράδειγμα αντιδρούσε στον πολιτικό γάμο απειλώντας να μη βαφτίζει τα παιδιά που γεννιούνται μέσα σε πολιτικό γάμο; Είδαμε ότι αυτό το «ταμπού» έπεσε, ξεπεράστηκε από την ίδια τη ζωή και την ίδια την κοινωνία. Ακόμη και η βάφτιση, μπορεί θεσμοθετημένα να υποκατασταθεί από την ονοματοδοσία.

Η αποτέφρωση γιατί άραγε προκαλεί το συναίσθημα της πίστης; Αποκλείεται ένας καλός χριστιανός να θέλει να αποτεφρωθεί, χωρίς να αμφισβητείται η πίστη του; Αποκλείεται θα μου πείτε για τους καμένους εγκεφάλους που θεωρούν ότι η τέφρα δεν αναγνωρίζεται στη Δευτέρα Παρουσία. Αναγνωρίζεται μόνο ο χους, το χώμα δηλαδή, καθότι κατά την εκκλησία «Χους ει και εις χουν απελεύσει».

Ακούσαμε και άλλα τραγικά αυτές τις μέρες. Ότι για να γίνει η κηδεία στην εκκλησία, πολλές φορές οι συγγενείς αποκρύπτουν την απόφαση της αποτέφρωσης και δηλώνουν ψευδώς ότι η ταφή θα γίνει π.χ. στην ιδιαίτερη πατρίδα του εκλιπόντος. Με άλλα λόγια εκείνοι που βιώνουν την απώλεια, που ζουν την πιο δύσκολη στιγμή του αποχωρισμού, μπαίνουν σε μια διαδικασία προσβλητική τόσο για τον δικό τους άνθρωπο που τελικά δεν γίνεται σεβαστή η επιθυμία του –αν και τη σέβεται τυπικά το κράτος- όσο και για τους ίδιους τη στιγμή του τελευταίου αποχαιρετισμού.

Ανήκουστα πράγματα για πολιτισμένες κοινωνίες. Ανήκουστα και για πολιτισμένα κράτη. Που νομοθετούν μεν, δεν εφαρμόζουν δε, επειδή δεν μπορούν να πείσουν ή και να αγνοήσουν κάποιες ομάδες που επιμένουν να ζουν στην καθυστέρηση.

Γνωστά όλα αυτά, αλλά πάντα το ίδιο απογοητευτικά. Και όπως εύστοχα σχολιάσθηκε στα social media «αφήστε να πηγαίνουμε στη Βουλγαρία, στοιχίζει μόνο δύο χιλιάρικα ! Αν γίνεται εδώ, θα πάει το κόστος στα πέντε...» Μαύρο χιούμορ; Κι όμως αποδίδει μια χαρά την παθογένειά μας