Γρ. Νικολόπουλος

Οι σινεφίλ γνωρίζουν ότι κάθε σοβαρό θρίλερ έχει μια σκηνή στο τέλος, εκεί που όλοι χαλαρώνουν, που κοψοχολιάζει τον θεατή. Είναι δυνατόν το ελληνικό θρίλερ να λήξει ήρεμα;

Αν υποθέσουμε ότι δεν θα γίνει καμιά στραβή και θα δικαιωθεί ο υπεραισιόδοξος και συχνά αφελής (διότι δεν δείχνει να καταλαβαίνει πού έχει μπλέξει) πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος δήλωσε ότι αποφύγαμε οριστικά το Grexit, ας δούμε πού βρισκόμαστε σήμερα και πού πηγαίνουμε.

Καταρχάς δεν έχει ξεκινήσει η διαπραγμάτευση, της οποίας η πορεία θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το μέλλον μας. Στη διαπραγμάτευση θα τεθούν πολλά ακανθώδη ζητήματα, όπως οι περικοπές στο κόστος του Δημοσίου, ενδεχομένως και πολλά άλλα θέματα που εμπλέκονται με το Δημόσιο. Δεν γνωρίζουμε αν θα αρχίσει ξανά η κυβέρνηση τις ίδιες ιστορίες με διάφορες κόκκινες γραμμές οι οποίες θα καθυστερήσουν την πορεία της χώρας μέχρι να καταρρεύσουν, όπως κατέρρευσαν και όλες οι προηγούμενες. Οι κόκκινες γραμμές θα είναι βέβαια οι κόκκινες γραμμές της ΑΔΕΔΥ, η οποία είναι το μόνο επαγγελματικό σωματείο που αντιδρά στις μεταρρυθμίσεις, αποκαλύπτοντας πλέον εντελώς ξεκάθαρα ότι οι συνδικαλιστές του Δημοσίου (κατά τη γνώμη μου όχι το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων) είναι αντίθετοι στην προσπάθεια μεταρρύθμισης της ελληνικής οικονομίας και της δημόσιας διοίκησης.

Το κακό είναι ότι αντίθετο σε όλες τις μεταρρυθμίσεις είναι και το σύνολο σχεδόν του πολιτικού συστήματος, αφού ακόμη και οι βουλευτές που ψήφισαν τα μέτρα δηλώνουν ότι το κάνουν για λόγους έκτακτης ανάγκης και δεν συμφωνούν με αυτά.

Εχουμε λοιπόν μια κυβέρνηση της οποίας ένα μεγάλο μέρος καταψηφίζει τα μέτρα και αυτοί που τα ψηφίζουν νιώθουν ότι εκβιάστηκαν και λένε ότι διαφωνούν με αυτά. Εχουμε δύο κόμματα στην αντιπολίτευση που δεν ψήφισαν τα μέτρα, ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή, και έχουμε και το σύνολο της υπόλοιπης αντιπολίτευσης που τα ψήφισε διαφωνώντας και το οποίο θεωρεί ότι τα μέτρα δεν θα λύσουν τα προβλήματα και ότι είναι άδικα και απάνθρωπα.

Με λίγα λόγια, το σύνολο του πολιτικού συστήματος διαφωνεί με τα μέτρα. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι η μόνη εναλλακτική που υπάρχει είναι η πρόταση Λαφαζάνη, Αριστερής Πλατφόρμας και ΚΚΕ, που μας υπόσχονται έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ενωση και διεθνή απομόνωση σε έναν κομμουνιστικό παράδεισο, χωρίς ιδιοκτησία, όπου όλα θα ανήκουν στο κράτος και θα τα διαχειρίζονται δίκαια τα πάνσοφα στελέχη του κόμματος. Δεν ξέρω πόσοι Ελληνες τα θέλουν αυτά. Πιστεύω μάλιστα ότι ούτε οι ψηφοφόροι τους και οι υποστηρικτές τους δεν τα θέλουν, ούτε καν οι χιλιάδες πιστοί ψηφοφόροι του ΚΚΕ που το ψηφίζουν επί δεκαετίες. Ας τα βγάλουμε λοιπόν από τη συζήτηση.

Χωρίς ρεαλιστικές εναλλακτικές προτάσεις -που θα έπρεπε από χρόνια να έχει διαμορφώσει το ανίκανο πολιτικό σύστημα-η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση από κοινού θα κληθούν να εφαρμόσουν τα μέτρα που ψήφισαν και με τα οποία διαφωνούν.

Πώς θα το κάνουν αυτό ουδείς γνωρίζει. Προφανώς θα το κάνει η τρόικα, η οποία εγκαθίσταται πλέον μόνιμα στην Αθήνα και μάλλον μέσα στα υπουργικά γραφεία. Σχετικά με αυτό το θέμα, θα ήθελα να επισημάνω ότι η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση που θα έχει γίνει ποτέ στη χώρα, αυτή του Ασφαλιστικού, θα φέρει την υπογραφή ενός κωμικού ηθοποιού-αστρολόγου, του Παύλου Χαϊκάλη, ο οποίος τοποθετήθηκε στη θέση του υφυπουργού Κοινωνικών Ασφαλίσεων προφανώς από την ίδια διάθεση χαβαλέ που ενέπνευσε τον πρωθυπουργό να τοποθετήσει την κυρία Κωνσταντοπούλου στο προεδρείο της Βουλής και άλλες ενδιαφέρουσες προσωπικότητες σε σημαντικά πόστα.

Τα μέτρα λοιπόν δεν θα τα εφαρμόσουν οι υπουργοί μας αλλά οι τροϊκανοί, και οι υπουργοί μας απλώς θα τα υπογράψουν βογκώντας και διαμαρτυρόμενοι. Αν δεν τα υπογράψουν και αν δεν εφαρμοστούν, θα ξεμείνουμε πάλι από λεφτά και μέχρι να τα εφαρμόσουμε θα βασανιστούμε ακόμη περισσότερο.

Η πορεία λοιπόν της διαπραγμάτευσης, η ψήφιση και η εφαρμογή όλων των μέτρων που συμφωνήθηκαν και που θα συμφωνηθούν, η προσαρμογή της δημόσιας διοίκησης στις νέες συνθήκες (που θα είναι πολύ δύσκολη διότι θα αντιδρούν και θα την παρεμποδίζουν οι δημόσιοι υπάλληλοι) είναι αυτά που θα κρίνουν τους επόμενους μήνες.

Παράλληλα, πολλά θα κριθούν από τις πολιτικές εξελίξεις αρχικά στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ (που με τη σειρά τους εξαρτώνται κυρίως από το πώς θα διαμοιραστούν τα ιμάτια και τα τιμαλφή του κόμματος για να μπορέσει να προχωρήσει η διάσπασή του) και στη συνέχεια από το αν και πότε θα γίνουν εκλογές και από το ποια κυβέρνηση θα σχηματιστεί.

Τέλος, πάρα πολλά, αν όχι όλα, εξαρτώνται από το κατά πόσο και πόσο γρήγορα θα μπορέσει η οικονομία να επανέλθει σε κανονική λειτουργία. Εννοείται ότι τα capital controls θα διατηρηθούν για χρόνια, μέχρις ότου η ελληνική οικονομία αρχίσει να δανείζεται από τις αγορές και φύγει πλήρως η αβεβαιότητα.

Για να θεωρήσουμε όμως ότι τελικά από αυτή την απίστευτη ιστορία πετύχαμε κάτι, ένα μόνο κριτήριο υπάρχει: η μείωση της ανεργίας σε φυσιολογικά επίπεδα και η αποκατάσταση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων σε επίπεδα που να επιτρέπουν την αξιοπρεπή διαβίωση.

Διότι αν δεν γίνουν αυτά -που προϋποθέτουν ταχεία ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα-, η κοινωνία θα εκραγεί πολύ σύντομα.