Γρ. Νικολόπουλος

Οι επόμενες εκλογές δεν πρόκειται να δώσουν αυτοδυναμία σε κανένα κόμμα. Κάποιοι ίσως να ενισχυθούν, κάποιοι άλλοι ίσως να αποδυναμωθούν, σε καμία περίπτωση όμως δεν φαίνεται ότι θα υπάρξει ισχυρή και αυτοδύναμη κυβέρνηση. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να βγει πρώτο κόμμα ή να ενισχυθεί η Ν.Δ., μπορεί η Ντόρα να μπει στη Βουλή παρέα με τη Δράση του Μάνου, μπορεί να υπάρξουν και άλλες ευκαιριακές συμμαχίες, όμως τα πράγματα για τη χώρα δεν θα αλλάξουν ριζικά. Οσο κι αν φαίνεται θολό, το μήνυμα που έστειλε ο λαός με το αποτέλεσμα των εκλογών είναι σαφέστατα.

Τρία συγκεκριμένα είναι τα μηνύματα:

Πρώτον, ότι το 85% του λαού (εκτός ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής) θέλει να μείνουμε στο ευρώ.
Δεύτερον, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων θέλει αλλαγή της πολιτικής του μνημονίου διότι δεν αντέχει.
Τρίτον, ότι ο λαός δεν θεωρεί κανέναν ικανό να κυβερνήσει μόνος του και απαιτεί να διαμορφώσουν κυβέρνηση συνεργασίας.

Ούτως ή άλλως, λοιπόν, θα πρέπει να πάμε σε κυβερνήσεις συνεργασίας μεταξύ των ίδιων κομμάτων που αναμετρήθηκαν και την προηγούμενη Κυριακή. Και αυτές οι κυβερνήσεις συνεργασίας σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να είναι δικομματικές όχι επειδή αυτό δεν θα είναι εφικτό από τα ποσοστά, αλλά επειδή το πρόβλημα της χώρας είναι τόσο μεγάλο που χρειάζεται συναίνεση απ’ όλους. Ακόμη και από το ΚΚΕ (που δηλώνει μονίμως ανάδελφο). Το βέβαιον είναι ότι, αν δεν συμμετέχουν τα τρία μεγαλύτερα κόμματα τουλάχιστον, και ακόμη καλύτερα και όλα τα υπόλοιπα, κυβέρνηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να σχηματιστεί. Διότι ποιο το νόημα να φτιαχτεί ξανά μια κυβέρνηση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ ακόμη και με τη συμμετοχή της ΔΗΜ.ΑΡ. αν μείνει απέξω ο ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα αντιμνημονιακά κόμματα; Η κυβέρνηση αυτή δεν θα μπορεί να λειτουργήσει και η οργή του λαού θα μεγαλώσει.

 Αργά ή γρήγορα, λοιπόν, θα αναγκαστούν τα κόμματα να προχωρήσουν σε κυβερνητική συνεργασία. Καλό θα είναι να την κάνουν γρήγορα, δηλαδή αυτή την εβδομάδα, διότι δεν έχουμε περιθώριο να χάσουμε άλλο χρόνο. Για να γίνει όμως κυβέρνηση συνεργασίας θα πρέπει οι πολιτικοί αρχηγοί να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να συμφωνήσουν στις βασικές γραμμές που θα κρατήσουν απέναντι στους ξένους πιστωτές, την οικονομική πολιτική που θα ακολουθήσουν, τις βασικές γραμμές της εξωτερικής πολιτικής, τη δημόσια διοίκηση και τη δημόσια τάξη, και φυσικά τη σύνθεση αυτής της κυβέρνησης. Για τον λαό το ποιος θα είναι πρωθυπουργός και το πόσους υπουργούς θα βάλει στην κυβέρνηση το κάθε κόμμα δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Σημασία έχει να διαμορφωθεί τώρα από κοινού μια ενιαία άποψη όλων των κομμάτων που θα συμμετέχουν σχετικά με το πού θέλουν να πάει η χώρα και με το πώς θα πάει εκεί που θέλουν. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση για όλους τους πολιτικούς αρχηγούς αυτή τη στιγμή. Πού βρίσκεται όμως ο κοινός τόπος των κομμάτων πάνω στον οποίο πρέπει να συνεργαστούν; Οσο κι αν φαίνεται παράξενο, βρίσκεται στην επιστολή που έστειλε ο Τσίπρας στους Ευρωπαίους αξιωματούχους, με την οποία τους εξηγεί ότι θέλουμε να μείνουμε στην Ευρώπη, ότι το μνημόνιο δεν αποδίδει ούτε αντέχεται και ότι πρέπει να αλλάξουμε πολιτική.

Αν τα μεγαλύτερα κόμματα -και όποιο άλλο θέλει- υιοθετήσουν την επιστολή Τσίπρα και τη συνυπογράψουν, θα έχουμε αυτομάτως το 85% της σύγκλισης μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων. Με βάση αυτή την επιστολή, μπορεί να ξεκινήσει μια νέα περίοδος για την ελληνική δημοκρατία. Στη συνέχεια θα πρέπει να προσδιοριστεί το ποια θα είναι η πολιτική που θα αντικαταστήσει το μνημόνιο και ποια θα είναι η ομάδα τεχνοκρατών που θα πάει να το διαπραγματευτεί με τους ξένους. Και για να γίνει αυτό δεν μπορούμε να στηριχτούμε ούτε σε βουλευτές ούτε σε κομματικά στελέχη ούτε σε μαθητευόμενους μάγους. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τους άριστους που διαθέτουμε, ανεξαρτήτως της ιδιότητάς τους, κομματικής ή επαγγελματικής. Και πρέπει να το κάνουμε άμεσα, προτού συμβεί το ατύχημα.