Γιώργος Διονυσόπουλος

Δεν χρειάζεται να μελετήσει κάποιος ιδιαίτερα προσεκτικά τις κινήσεις του πρώην πρωθυπουργού για να αντιληφθεί ότι τόσο ο ίδιος όσο και οι στενοί του συνεργάτες έχουν ήδη θέσει σε φάση υλοποίησης τη δημιουργία μίας πολιτικής πλατφόρμας πάνω στην οποία θα «κουμπώσουν» ορισμένα από τα υπάρχοντα κομματικά σχήματα του κεντροαριστερού χώρου. Ορόσημο και ταυτόχρονα καταλυτικός παράγοντας προς αυτή την κατεύθυνση, θα είναι το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης Μαΐου, τουλάχιστον έτσι όπως αυτό, με βάση τις δημοσκοπήσεις, δείχνει να διαμορφώνεται.

Ο κατακερματισμός της κεντροαριστεράς, σε συνδυασμό με την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να ξεφύγει από τις ιδεολογικές του αγκυλώσεις αλλά και να ενσωματώσει πλήρως τα πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, έχουν δημιουργήσει στα όρια του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου ένα «κενό ηγεσίας». Αυτό ακριβώς το «κενό» θα επιχειρήσει να καλύψει ο Γιώργος Παπανδρέου. Το αν θα τα καταφέρει βεβαίως είναι μια άλλη υπόθεση.

Σε κάθε περίπτωση ο πρώην πρωθυπουργός, εξακολουθεί να μην είναι ένα τυχαίο πρόσωπο, ενώ σε ότι αφορά τον ίδιο και τις προσωπικές του πολιτικές επιδιώξεις, έχει αποδειχθεί πολύ πιο έξυπνος, αλλά και αρκετά πιο μεθοδικός από πολλούς πολιτικούς του αντιπάλους. Ενδεικτικά να θυμίσω ότι ήταν αυτός που έβαλε τη σφραγίδα του σε αρκετά από τα σημερινά επιχειρηματικά «τζάκια» της χώρας, μέσω της δημιουργίας στις αρχές της δεκαετίας του 1980 της  Ένωσης Νέων Επιχειρηματιών. Τα μέλη της συγκεκριμένης Ένωσης σήμερα κυριαρχούν και σε σημαντικό βαθμό επιβάλουν τους όρους τους στο οικονομικό σκηνικό της χώρας, ενώ σχεδόν με όλα τους ο πρώην πρωθυπουργός συνδέεται με στενούς φιλικούς δεσμούς.

Επίσης σε πολιτικό, πλέον, επίπεδο τα «χέρια» του Γ. Παπανδρέου είναι «λυμένα». Με το ΠΑΣΟΚ οι δεσμοί είχαν άλλωστε διαρραγεί, ήδη από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τα ηνία του Κινήματος το 2004. Οι αλλαγές που τότε ήθελε να κάνει, στο σήμα, στην ιδεολογία κτλ δεν προχώρησαν, με εξαίρεση ίσως την αλλαγή διεύθυνσης. Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η ελληνική πολιτική σκηνή διαπνέεται από έναν ιδιότυπο «μεσσιανισμό», του τύπου να «έρθει κάποιος να μας ενώσει». Ποιος άραγε στο χώρο της κεντροαριστεράς θα μπορούσε καλύτερα να παίξει αυτόν το ρόλο; Ο Ευ. Βενιζέλος είναι προφανές ότι αντιμετωπίζει ανυπέρβλητες δυσκολίες. Μήπως ο Μιχ. Χρυσοχοϊδης ή η κ. Φώφη Γενηματά; Ή μήπως κάποιοι που βρίσκονται εκτός ΠΑΣΟΚ με δικά τους πολιτικά σχήματα όπως ο κ. Α. Λοβέρδος, η κ. Λούκα Κατσέλη ή ο κ. Στ. Τζουμάκας; Ή μήπως άραγε θα μπορούσε να παίξει αυτόν τον ρόλο ο κ. Τσίπρας;

Η απάντηση είναι περίπου προφανής. Αντίθετα η πραγματικότητα είναι πως το όνομα «Παπανδρέου» εξακολουθεί και έχει θετική απήχηση σε μία μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων της κεντροαριστεράς, παρά τις κυβερνητικές επιλογές του πρώην πρωθυπουργού κατά την τριετία 2009-2012. Μήπως όμως και οι επόμενοι δεν ακολούθησαν τις ίδιες επιλογές χρησιμοποιώντας τα ίδια μάλιστα επιχειρήματα, παρά τα όσα διαφορετικά διατύπωναν όσο ήταν «έξω από το χορό»;

Όπως αρκετοί πρώην ψηφοφόροι, έτσι ακριβώς και πρώην «πράσινα» στελέχη, μοιάζουν έτοιμα να ρίξουν «νερό στο κρασί τους» προκειμένου να αποκτήσουν ξανά την χαμένη τους πολιτική αξιοπρέπεια και βεβαίως τις προσβάσεις τους στον κρατικό μηχανισμό. Η πλειονότητά τους βλέπει τον Γ. Παπανδρέου όχι ως πρόβλημα, αλλά ως λύση για τη δική τους πολιτική επιβίωση. Κάτι παραπάνω ξέρουν εκεί στο Σύριζα, που όχι μόνο δεν εμπιστεύονται τα συγκεκριμένα στελέχη, αλλά τους έχουν και εκτός σημαντικών θέσεων ευθύνης.

Εν κατακλείδι η ουσία του θέματος είναι πως η επιστροφή του Γιώργου Παπανδρέου, θα έχει όλα τα χαρακτηριστικά της παραβολής του «Ασώτου Υιού». Τα γκρέμισε όλα, έφυγε «γλεντώντας» τη ζωή του στα αλλότρια, ξόδεψε το πολιτικό του κεφάλαιο, ενώ κουβαλά πλέον ως μοναδική του παρακαταθήκη μόνο το «όνομα». Παρά τα παραπάνω όμως, η επιστροφή του δεν μπορεί παρά να συνοδευτεί με το «σφάξιμο του μόσχου του σιτευτού» και τις χαρές και τα πανηγύρια του «υπηρετικού προσωπικού».

Βεβαίως δεν θα πρέπει να αμφιβάλει κανείς πως θα υπάρξουν και εκείνοι που θα θυμίσουν ότι η συμπεριφορά του δεν ήταν η πρέπουσα. Αλλά όπως και στην παραβολή, έτσι και στη ζωή ποιος θα τους δώσει σημασία; Μήπως αναρωτήθηκε άλλωστε κανείς για την τύχη του πρωτότοκου της παραβολής, όταν αυτός θύμωσε και έφυγε από το σπίτι….