Γιώργος Δ. Ανδρέου

Οπως ακτιβιστές, πολεμιστές, τυμπανιστές και άλλα δράσεως σημαντικά (το λαϊκιστές άσχετο;). Οταν όμως η συγκεκριμένη επιλογή θέλουμε να αποκτήσει πολιτικοϊδεολογικό, εθνικιστικό υπόβαθρο και προσανατολισμό, πρέπει να βρεθεί ανάλογο όνομα και τίτλος που να χαρακτηρίζει το κίνημα. Να βγάζει επαναστατικότητα και να παραπέμπει σημειολογικά και συνειρμικά σε αγώνες αριστερούς και λαϊκούς. Ονομα ικανό να συνεγείρει τις μάζες. Τίτλος κατά προτίμηση νοτιοαμερικανικού τύπου που φοριέται τελευταία. Δραχμίστας λοιπόν. Οπως Σαντινίστας, Ζαπατίστας (το φασίστας άσχετο;) και άλλα συναφή (και ευτράπελα). 
Την κατεύθυνση αυτή δείχνουν να επιλέγουν οι κυβερνώντες. Ολα βέβαια έχουν κάποια εξήγηση. Δρυός πεσούσης... Στόχος το 35% περίπου των Ελλήνων, ένας στους τρεις, που απελπισμένος, απογοητευμένος, ανενημέρωτος, ανύποπτος για τις συνέπειες και την οδύνη που θα φέρει μια τέτοια εξέλιξη (η τρόικα και το σήμερα θα φαντάζουν συγκριτικά κήπος της Εδέμ), επιλέγει δημοσκοπικά τον δρόμο της δραχμής. Οσμίστηκαν ψόφιο και σανίδα σωτηρίας (εκλογική βάση) οι «επαναστάτες», ιδεολόγοι -της εξουσίας- και διαβλέποντας την κατρακύλα, επιβράβευση της συνέπειας και της προσήλωσής τους στην αλήθεια, άρχισαν να προσεγγίζουν διακριτικά και με προσποιητή αφέλεια την προοπτική της δραχμής. 

Plan b. Αν κάτι στραβώσει με τους κακούς δανειστές και απειληθεί η θέση μας στην Ευρωζώνη, να προβάλουν τη δραχμή ως δική τους επαναστατική επιλογή για να στοιχίσουν πίσω τους τούς δραχμιστές. Τι και αν δεν είναι πια μαζί τους, απογοητευμένος, ο πρωθιερέας του κινήματος, ενδιατρίβων ανώδυνα στην Εσπερία με καλό μισθό καθηγητού -ουαί- των Οικονομικών. Τι και αν απολαμβάνει πολιτική μοναξιά ο εκ των πλουσιότερων πολιτικών, πνευματικός πατήρ του πατροκτόνου νυν αρχηγού, ανώδυνα και αυτός κήρυκας της δραχμής. Το ζητούμενο είναι να υφαρπαγεί η ψήφος των αφελών και εύπιστων. Να πειστούν ότι αυτοί μόνο μπορούν να διαχειριστούν περήφανα και να ηγηθούν στη διαφαινόμενη νέα κατάσταση της εθνικής ανάστασης μέσω του ηρωικού δρόμου. 

Να δώσουν στην επιλογή απελπισίας και απογοήτευσης επαναστατικό φρόνημα και διάσταση. Σε αυτά είναι μανούλες, βαθείς γνώστες της τακτικής και της αφέλειας των απλών ανθρώπων. Που πείστηκαν εύκολα ότι για όλα φταίνε οι πρωτοκλασάτοι της πρώτης περιόδου (Βαρουφάκηδες και άλλοι) που αποχώρησαν καθυβριζόμενοι ως προδότες, ανίκανοι και ενεργούντες εν αγνοία του αρχηγού. Τον οποίο ξανατίμησε ο λαός αν και είχε δει. Για να ξαναζήσουν οι συνέλληνες τα χειρότερα, απορώντας για τη βλακεία τους. Είναι βέβαιο, πιστεύουν οι επιτελείς -και το φοβάμαι πολύ- ότι από το 35% των δραχμιστών θα πείσουν μεγάλο μερίδιο. Τους ανύποπτους αφελείς. 
Μεγαλύτερο πάντως από το 12%-15% με καθοδική τάση που τους δίνουν οι δημοσκοπήσεις. Να λοιπόν η σανίδα πολιτικής σωτηρίας. Σκέφτηκαν και άρχισαν να καλλιεργούν το έδαφος και τα σενάρια για το ενδεχόμενο. 

Με άλλα πρόσωπα, να δείχνουν σοβαρά και όχι με τους συνήθεις ύποπτους. Το αρχηγείο θα διαψεύδει, όπως πάντα, μεγαλώνοντας τη σύγχυση και τον θόρυβο. Κουβέντα να γίνεται. Στο παιχνίδι της έντασης και των διλημμάτων και ο άλλος, ο συνεταίρος της ΙΚΕ, να βρίζει τους Γερμανούς και να προκαλεί τους γείτονες παίζοντας με τη φωτιά. Σκηνικό ηρωισμού και ο Θεός βοηθός.