Γιάννης Μακρυγιάννης

Το αδιανόητο δυστύχημα με τους τέσσερις νεκρούς στην εθνική οδό αναζωπύρωσε απλώς τη συζήτηση για το δράμα, που βιώνει η ελληνική κοινωνία, με τα τροχαία δυστυχήματα και την απουσία οδικής ασφάλειας, αλλά και οποιασδήποτε σοβαρής προσπάθειας να διορθωθούν τα πράγματα.

 

Το εύκολο είναι να πέσει όλο το ανάθεμα είτε στην κακιά στιγμή, είτε στο γόνο της πλούσιας οικογένειας, – όχι κυρίως γιατί έτρεχε υπερβολικά, αλλά γιατί ήταν πλουσιόπαιδο. Εξ ου και οι διάφορες ανοησίες περί… ταξικού δυστυχήματος. Και έτσι να ξεμπερδέψουμε όλοι, βγάζοντας λάδι τις βαθύτερες αιτίες και τους πραγματικούς υπεύθυνους για ένα πρόβλημα που αποκτά διαστάσεις μάστιγας για τη χώρα.

 

Θα το ρίχναμε ευχαρίστως και στην κακιά στιγμή και σε όποιο “πλουσιόπαιδο”, που νομίζει ότι ο δρόμος είναι δικός του, εάν στο μεταξύ δεν ίσχυε το εξής: ότι κάθε χρόνο σκοτώνονται στους ελληνικούς δρόμους χιλιάδες άνθρωποι και τα περισσότερα τροχαία δυστυχήματα συμβαίνουν στις πόλεις (είναι συντριπτικά το στοιχεία, που παρουσιάζουν άνθρωποι, οι οποίοι έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην οδική ασφάλεια, όπως ο Ιαβέρης). Και ότι τα περισσότερα από αυτά δεν τα προκαλεί ο «γνωστός και επώνυμος με το πολυτελές αυτοκίνητο», αλλά ο «άγνωστος μαλάκας» με οποιοδήποτε αυτοκίνητο κι από οποιαδήποτε κοινωνική τάξη. Κι αν στο μεταξύ η ίδια η Πολιτεία δεν φρόντιζε με την εγκληματική αδιαφορία, τις λάθος πολιτικές της και την απρονοησία της να αφήσει το πρόβλημα να μετατραπεί σε μάστιγα.

 

Είμαστε όμηροι λοιπόν δύο θανάσιμων στοιχείων, που συνθέτουν το πρόβλημα. Ο δε συνδυασμός τους είναι συντριπτικός και στην πραγματικότητα όποιος βγαίνει στους ελληνικούς δρόμους παίζει τη ζωή του κορώνα γράμματα.

Από τη μια η αρρωστημένη νοοτροπία της πλειοψηφίας των Ελλήνων, σε σχέση με το αυτοκίνητο και την οδική συμπεριφορά. Υπάρχει ένα επικίνδυνο εκρηκτικό μίγμα στον συνηθισμένο, μέσο Έλληνα οδηγό: ανικανότητα και κόμπλεξ. Οι περισσότεροι μαθαίνουν να οδηγούν είτε λάθος, είτε ελλιπώς. Από τους γονείς, τους φίλους, αλλά συχνά και τους αρμόδιους. Πόσες σχολές οδηγών τηρούν αυτά που πρέπει να τηρούνται στη διαδικασία μάθησης και εξέτασης; Και πόσοι εξεταστές τηρούν όντως αυτά που πρέπει να τηρηθούν για να δώσουν το δίπλωμα οδήγησης; Η ανικανότητα ενισχύεται και από τη νοοτροπία του ξερόλα. Περίπου όλοι νομίζουν ότι είναι Σουμάχερ και Λάουντα. Και θέλουν να το δείχνουν. Για πολλούς το αυτοκίνητο στην καλύτερη είναι κοινωνικό αξεσουάρ και απόδειξη ανόδου και επιτυχίας. Στην χειρότερη γίνεται και προέκταση του ανδρισμού τους. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε στους δρόμους. Τρέχουν σαν να αγωνίζονται σε ράλι, περνούν τα stop σαν να είναι διαφημιστικές πινακίδες προφυλακτικών, θυμούνται και τηρούν ελάχιστα από τον ΚΟΚ, βλέπουν τους άλλους οδηγούς σαν ανταγωνιστές, δείχνουν μηδέν σεβασμό στους πεζούς.

 

Από την άλλη η Πολιτεία. Αυτή η Πολιτεία που νοιάζεται μόνο για τα διόδια σε δρόμους που δεν υπάρχουν και για φόρους σε αυτοκίνητα, ανεξαρτήτως εάν αυτά καταλήγουν σαν φονικά όπλα σε επικίνδυνους κατόχους.

Η Πολιτεία που έχει κάνει την ατιμωρησία καθεστώς και δικαίωμα. Όσοι λένε ότι έχουν μόνο οι πλούσιοι αυτήν την αίσθηση της ατιμωρησίας, μάλλον δεν κυκλοφορούν πουθενά – κι αν έχουν δίπλωμα οδήγησης να τους αφαιρεθεί πάραυτα. Οι περισσότεροι το έχουν το αίσθημα της ατιμωρησίας. Εάν μάλιστα η κυβέρνηση χαμηλώσει, αντί να αυξήσει τα πρόστιμα για τις παραβάσεις του ΚΟΚ, στα σημεία που αφορούν στην προστασία της ζωής, τότε τα πράγματα θα χειροτερέψουν. Και το σχετικό ποινικό δίκαιο πρέπει να γίνει πιο αυστηρό. Και μόνο το γεγονός ότι οι πινακίδες επιστρέφονται δίκην εθίμου κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα και πάει λέγοντας, δείχνει πώς σκέφτεται η εκάστοτε κυβέρνηση, που κοιτάει μόνο τα ψηφαλάκια.

Η Πολιτεία σε ένα πράγμα πρέπει να είναι ανυποχώρητα υπέρ της αστυνόμευσης, σε αυτό της οδικής ασφάλειας. Είναι δυνατόν να τρέχει κανείς επί ώρα πολύ πάνω από το όριο ταχύτητας και να μην υπάρχει ένα περιπολικό να επιληφθεί; Είναι σαν να κυκλοφορεί κανείς με μυδραλιοβόλο στο κέντρο της Αθήνας, να πυροβολεί δω και κει, και να μην κουνιέται φύλλο από πλευράς αστυνομίας!

Οι κυβερνώντες ας αφήσουν τις κουταμάρες περί «ταξικών δυστυχημάτων» και να βάλουν το μάθημα της οδικής συμπεριφοράς στα σχολεία. Σε μία χώρα με τέτοιο πρόβλημα, το μάθημα αυτό επιβάλλεται. Τουλάχιστον να μαθαίνουν οι μελλοντικοί οδηγοί κάποια βασικά, κάτι θα τους μείνει.

Αλήθεια, η Πολιτεία ελέγχει τους ηλικιωμένους που επιμένουν να κυκλοφορούν σαν να μην συμβαίνει τίποτα μόνο και μόνο για να μην αισθάνονται, δήθεν, άχρηστοι; Πόσοι παράνομοι οδηγοί βγαίνουν στους δρόμους καθημερινά;

Η Πολιτεία της φαυλότητας, της υποκρισίας και της ανικανότητας από τη μια λοιπόν και ο ανεξέλεγκτος, κομπλεξικός, αδαής οδηγός από την άλλη. Κι όποιος γλιτώσει…