Γιάννης Μακρυγιάννης

Αλλά ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή: ο νικητής επιβάλλει απλά τους όρους του, δεν μπορεί – και δεν πρέπει – ούτε να μας κάνει ηλίθιους, ούτε να παραποιήσει την πραγματικότητα. Δεν σημαίνει ότι ο νικητής έχει δίκιο, επειδή κέρδισε. Άλλο δίκιο, άλλο ισχύς. Κάποιοι βρήκαν ευκαιρία, πατώντας στο δεύτερο να φτάσουν στο πρώτο. Γελιούνται, αλλά δεν μας ξεγελάνε.

Η «συμφωνία» που επιβλήθηκε – περίπου και ως τιμωρία – από τους Γερμανούς ήταν αποτέλεσμα μίας πολεμικού τύπου συμπεριφοράς των δανειστών έναντι της Ελλάδας. Η «συμφωνία» ήταν μάλλον «Βερσαλλίες» και όχι «Βάρκιζα» - όμως αυτό θα κριθεί και στην πορεία.

Η συμπεριφορά των λεγόμενων εταίρων επιβεβαίωσε ότι η σημερινή Ευρώπη είναι ένα νεοφιλελεύθερο αντιδημοκρατικό κατασκεύασμα, με οικονομικές ερπύστριες. Κι αν μερικοί σοκάρονται δεν πειράζει: Μιλάμε φυσικά για προσπάθεια οικονομικής κατοχής.

Αυτό που σήμερα αποκαλούν «ευρωπαϊκή ένωση» και «ευρωζώνη» δεν είναι αντάξια της προσδοκίας των λαών, ούτε τιμά τις δημοκρατικές παραδόσεις και τον Διαφωτισμό.

Ας μην βαυκαλίζονται κάποιοι: η «συμφωνία» αυτή δεν μπορεί να κάνει κανέναν περισσότερο «ευρωπαίο», το αντίθετο μάλιστα. Επιβεβαιώνει τον ευρωσκεπτικισμό πλήρως. Το αν θα το βρουν μπροστά τους ή όχι δεν έχει σημασία.

Θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες σελίδες για το πώς φτάσαμε στην ήττα. Δεν χρειάζεται ακόμα. Σίγουρα όμως δεν ήταν μόνο ή κυρίως αποτέλεσμα λαθών ενός ανθρώπου ή μίας διαπραγματευτικής ομάδας, δεν ήταν η κατάληξη κάποιων επιλογών μίας κρίσιμης περιόδου. Ίσως να μοιάζει εύκολο και γοητευτικό να εντοπίζει κανείς αποδιοπομπαίους τράγους, αλλά δεν είναι μία εύκολη και απλή υπόθεση, να καταγράψει κάποιος ευθύνες, παραλείψεις, αυταπάτες, λάθη και γενικά όλες τις συνθήκες υπό τις οποίες συντελέστηκε η ήττα. 

Πιο σημαντικό τούτη την ώρα είναι η ήττα να μην σημάνει και παράδοση. Οι έννοιες «μνημονιακός» και «μνημόνια» δεν είναι ταυτόσημες. Το ότι γα παράδειγμα κάποιος κάνει βλακείες δεν σημαίνει ότι είναι και βλάκας.

Η «συμφωνία» αντιμετωπίστηκε ήδη από πολλούς – και όχι έλληνες συριζαίους – ως «ντροπή» και ειπώθηκε ήδη ότι πρέπει να αλλάξει. Σίγουρα είναι μία πράξη που μπορεί στη συνέχεια να βελτιωθεί – με δραστική παρέμβαση για το χρέος ας πούμε, ή με αναπροσαρμογή ορισμένων προβλέψεων. Επίσης δίνει περιθώρια για κινήσεις στο εσωτερικό. Ας τα βρει η κυβέρνηση και ας τα αξιοποιήσει.

Το πώς και το τι θα κριθεί από την ωριμότητα, τη διάθεση και την προετοιμασία της αριστεράς να κατανοήσει τις νέες συνθήκες και να κινηθεί επιτέλους στο επίπεδο της διακυβέρνησης αποτελεσματικά.

 

ΥΓ: Θα καταφύγω στον Ταρίκ Αλί και θα αξιοποιήσω χαρακτηριστικά αποσπάσματα από ένα άρθρο του για την ενδιάμεση συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου. Πιστεύω ότι ισχύει και για την συμφωνία της 13ης Ιουλίου:  

«Προσπαθήσαμε, διαπραγματευτήκαμε ειλικρινά, αλλά αυτοί ήταν αποφασισμένοι να κενώσουν πάνω στα κεφάλια μας. Πρώτα οι Γερμανοί και μετά οι οπαδοί τους…

…Αυτοί νίκησαν στον πρώτο γύρο… Η Τρόικα είναι ακόμη στο τιμόνι. Θα ελέγχει την παροχή χρήματος σε μας, θα καθορίζει πώς και πού θα ξοδεύουμε τα χρήματά μας. Η ελίτ της ΕΕ είναι αποφασισμένη να συνεχίσει την τιμωρία μας και εμείς το δεχτήκαμε για τέσσερις μήνες (σ.σ. έγινε τρία χρόνια πλέον). Θα χρησιμοποιήσουμε αυτούς τους τέσσερις μήνες για να ετοιμάσουμε ένα Σχέδιο Β. Καλούμε τους πολίτες της Ευρώπης να κινητοποιηθούν προς στήριξή μας.

Ο εκβιασμός που μας επιβλήθηκε είναι παρόμοιος με εκείνον που επιβλήθηκε σε μικρές χώρες κατά τη διάρκεια των μεσοπολεμικών ετών. Η Ελλάδα δεν είναι ακόμη κυρίαρχη χώρα. Η δημοκρατία μας δε σημαίνει τίποτα για τους Γερμανούς και την ελίτ της ΕΕ. Ορισμένοι μάς ευχαρίστησαν που σώσαμε το ευρώ, αλλά αυτή η κολακεία δεν μας ξεγελά καθόλου. Είμαστε αποφασισμένοι να σώσουμε την Ελλάδα».