Γιάννης Μακρυγιάννης

Είναι το στιλ πολιτική; Φτάνει, έστω, το στιλ για να κάνεις πολιτική; Ή, καλύτερα, μπορεί το στιλ να κρύψει την όποια πολιτική; Γιατί, προφανώς πολιτική υπάρχει πίσω από οτιδήποτε, όσο κι αν προσπαθούν να την κρύψουν, πλασάροντας ένα «ψιλοαπολιτίκ» και «έλα μωρέ με τους πολιτικούς», ψευτομάγκικο στιλ.

Από αυτή την άποψη λοιπόν, το περιβόητο Ποτάμι έχει ένα εξαιρετικό ενδιαφέρον για μελέτη. Κανονικά δεν θα έχει κι αυτό - όπως και η Ελιά – μακροημέρευση, γι’ αυτό η μελέτη επείγει.

Βλέπω τον Θοεδωράκη και σκέφτομαι ότι η πρώτη που έβαλε αυτό το στιλ στην πολιτική ζωή του τόπου ήταν η Τίνα Μπιρμπίλη του Γιώργου. Διθύραμβοι είχαν γραφτεί τότε για την «εναλλακτική» Τίνα.  Όλοι γνωρίζουν και τι (δεν) έκανε η Τίνα και πώς κατέληξε η πολιτική της καριέρα. Τον βλέπω με γαλότσες, με μαγκούρες, με σημειωματάριο – α ρε Σημίτη, σχολή έκανες- να τριγυρίζει τη χώρα και να τσαλαβουτάει στα προβλήματα και τις τοπικές κοινωνίες και σκέφτομαι πώς μπορεί να καταντήσει έναν άνθρωπο η πολιτική ανάγκη: Εκεί που γυρνούσε μια ολόκληρη δημοσιογραφική ζωή στα σαλόνια (της γαλαντόμας ΕΡΤ, του Μέγκα, του ΔΟΛ και πάει λέγοντας) να πρέπει να περπατάει τώρα σε χωματόδρομους και να χώνεται σε στάβλους, περιμένοντας την αγελάδα να κατεβάσει γάλα.

Χαλάλι όμως, μια θέση – και ένας μισθός κυρίως – ευρωβουλευτή δεν είναι και λίγο πράγμα. Η φιλοδοξία είναι θεμιτό πράγμα. Εκείνο, που δεν είναι θεμιτό είναι να θέλεις να περάσεις για άλλο από αυτό που είσαι. Να θες να περάσεις ως το «νέο» και το «άθφαρτο», που διαφέρει απ’ όλους και έχει λύση για όλα. Και να τα κρύβεις όλα αυτά πίσω από το πέπλο της τηλεοπτικής περσόνας.

Περίπου ένας μήνας απ’ όταν πρωτοεμφανίστηκε και παρά την προσπάθειά του να περάσει όσο γίνεται πιο λάθρα, ο νέος σχηματισμός (;), έχει δώσει δείγματα πολιτικής γραφής.

Το λεγόμενο Ποτάμι του Ενός Ανδρός Αρχή, δεν κάνει τίποτα περισσότερα από το να αναμασά κοινοτοπίες, αριστεροκεντροδεξιού, δήθεν εκσυγχρονισμού. Να «πουλάει» αυτονόητα πράγματα, προσεγγίσεις του συρμού και επιφανειακές, ρηχές εκφράσεις επί των κρίσιμων θεμάτων, ως «μεγάλες, νέες ιδέες». Και να πλασάρει συντηρητικές, νεοφιλελεύθερες πολιτικές, με το μανδύα δήθεν μεταρρυθμίσεων.  

Το Ποτάμι δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία ακόμη προσπάθεια έκφρασης του διαλυμένου χώρου του σημιτικού ΠΑΣΟΚ. Ό,τι δεν πέτυχε η Ελιά, πάει να το κάνει το Ποτάμι. Να βοηθήσει δηλαδή ώστε να γίνουν αρκετά αναχώματα για να μην κατευθυνθεί ο κεντροαριστερός κόσμος στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι αθέμιτο αυτό στην πολιτική σύγκρουση, αλλά πρέπει όλοι να παίζουν με ανοιχτά χαρτιά. Δεν είναι η στενή σχέση που είχε ο Θεοδωράκης με τον Σημίτη – ή αργότερα και με τον Παπανδρέου, νωρίτερα ακόμα και με τον Καραμανλή, που τον κάνουν άνθρωπο ουσιαστικά του παλαιού συστήματος, είναι οι πολιτικές θέσεις, που επιτέλους αρχίζει να ψελλίζει.

Το Ποτάμι λοιπόν είναι υπέρ των πολιτικών που άσκησε η τρόικα μέσω των μνημονίων στην Ελλάδα. Είναι υπέρ των νεοφιλελεύθερων συνταγών που επιβάλλει ο ΟΑΣΑ, το ΔΝΤ και το Βερολίνο. Υπέρ της ταύτισης με τα ελεγχόμενα από τις σκληρές δεξιές δυνάμεις ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων και της πλήρους υποταγής στις απαιτήσεις των δανειστών. Καμία σύγκρουση, καμία διεκδίκηση, καμία ανεξάρτητη πορεία. Και μόνο τη ρητορική του να ακούσει κανείς, θα καταλάβει.

Το Ποτάμι δεν γεννήθηκε τυχαία, ούτε «είπε να πάρει το σακίδιό του ο Θεοδωράκης» για να δει τι ψάρια πιάνει στην πολιτική, όταν τον περίμεναν χρυσά τηλεοπτικά συμβόλαια: Οι πιο έξυπνοι από το παλιό πολιτικό σύστημα αντιλαμβάνονται ότι η «μεταμνημονιακή» εποχή θέλει πολιτικές εκφράσεις, που δεν ενεπλάκησαν στην άσκηση των μνημονιακών πολιτικών. Θέλει άφθαρτα πρόσωπα, νέους δαίμονες με αγγελικά πρόσωπα, που να εκφράζουν την ίδια πολιτική, αλλά με άλλο… στιλ.