Γιάννης Μακρυγιάννης

Κι αν οι πολίτες έχουν κοντή μνήμη, τεντωμένα νεύρα και ψυχολογία ράκος, με αποτέλεσμα να θεωρούν στην καλύτερη ότι ο κίνδυνος έχει περάσει (και παρτάρουν) και στη χειρότερη ότι δεν υπήρξε ποτέ (συνωμοσία όλα!!!!), η κυβέρνηση μοιάζει σαν να μην πήρε κανένα, μα κανένα μάθημα. Και παραμένει κολλημένη στις ιδεοληψίες της. Ειδικά σε ό,τι αφορά στο ρόλο του δημόσιου και την ισορροπία του με τον ιδιωτικό τομέα.

Είναι, για παράδειγμα, σαν να έχουν ξεχαστεί εντελώς τα χειροκροτήματα προς το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό των δημόσιων νοσοκομείων, που έδωσε μόνο του τη μάχη κατά της πανδημίας. Αυτοί οι άνθρωποι «ξεχάστηκαν» μόλις πέρασε η μεγάλη μπόρα, ενώ ήδη έχουν ακούσει τον πρωθυπουργό να (τους) λέει ότι το κράτος θα αγοράζει υπηρεσίες από τον ιδιωτικό τομέα. Και ως εκ τούτου, μπορεί να συμπεράνει κανείς εύκολα και πολύ απλά, ότι δεν χρειάζεται και κάποια ιδιαίτερη ενίσχυση το δημόσιο σύστημα υγείας.

Ξαφνικά, μετά την πανδημία όλο και περισσότεροι ιδεοληπτικοί θιασώτες της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», μιλούν για «σύστημα υγείας» και όχι για «δημόσιο σύστημα υγείας». Το οποίο παραπαίει με σοβαρά προβλήματα να παραμένουν άλυτα. Γι’ αυτό και τις τελευταίες ημέρες οργανώνονται συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας από εργαζόμενους στα νοσοκομεία. Αν μη τι άλλο, τουλάχιστον ο κόσμος τους χειροκροτεί ακόμα κι όταν κλείνουν τους δρόμους, αντιλαμβανόμενος ότι δεν μπορεί να υπάρχει τέτοια αχαριστία, ούτε να υποβαθμιστεί το δημόσιο σύστημα, που τόσο έχουμε ανάγκη.

Αυτή η υποτίμηση των δημόσιων αγαθών, φαίνεται και με την υπόθεση του νερού, να είναι όντως συστατικό στοιχείο μία ιδεοληπτικής προσέγγισης εκ μέρους όσων αντιμετωπίζουν το κράτος ικανό μόνο να αρμέγεται από τους ιδιώτες επιχειρηματίες και όχι μόνο, αλλά ανίκανο να επιχειρεί το ίδιο.

Και, εντάξει, δεν ιδιωτικοποιείται, λέει το νερό ως νερό ως φυσικός πόρος, αλλά τι ακριβώς σημαίνει η κυβερνητική δήλωση ότι «το Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών προχωρά, με σύμβαση Σύμπραξης Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα στην ανάθεση της Διαχείρισης, της Λειτουργίας και της Συντήρησης του Εξωτερικού Υδροδοτικού Συστήματος της Αθήνας»; Και επίσης, τι σημασία έχει εάν τις υποδομές της ΕΥΔΑΠ τις έβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ στο Υπερταμείο, όπως λέει η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει αυτή την τακτική; Τι είδους ανταγωνιστικό περιβάλλον θα διαμορφωθεί γύρω από το νερό, όπως διατείνονται οι αρμόδιοι;

Ξανά: Μας δίδαξε ή όχι η πανδημία ότι ορισμένα πράγματα πρέπει να παραμένουν ως δημόσια αγαθά; Μας δίδαξε ή όχι η πανδημία ότι το συλλογικό είναι πάνω από το ατομικό; Μας δίδαξε ή όχι η πανδημία ότι η έννοια του κέρδους δεν χωρά σε ορισμένα πράγματα, τα οποία πρέπει να αξιολογούνται μακριά από τους νόμους της αγοράς;

Προφανώς κάποιους δεν τους δίδαξε, ούτε αυτά ούτε κάτι άλλο. Όλα σαν νεράκι κυλούν και δεν αφήνουν τίποτα!