Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Η Ευρώπη πάει από το κακό στο χειρότερο. Τελευταία ένδειξη είναι η απόφαση των 27 ηγετών της Ευρωπαϊκής Ενωσης να μειώσουν τον κοινοτικό προϋπολογισμό για τα επόμενα 7 χρόνια. Οσο κι αν είναι η Βρετανία εκείνη που βγαίνει μπροστά, στην ουσία πρόκειται για τη γερμανικής έμπνευσης λιτότητα η οποία μέχρι σήμερα επιβάλλεται στις εθνικές πολιτικές των υπερχρεωμένων χωρών με βάση το δίκαιο του δανειστή και τώρα θριαμβεύει πλέον ως επίσημη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ισως μάλιστα η συμβολική σημασία της απόφασης να είναι σημαντικότερη και από την οικονομική, διότι ο κοινοτικός προϋπολογισμός είναι μόλις το 1% του ΑΕΠ των 27 χωρών.

«Τι είναι ο κάβουρας και τι είναι το ζουμί του», που λέει και η δική μας παροιμία.

Τα σχέδια που υπήρχαν πριν από μερικούς μήνες για έναν προϋπολογισμό των 17 χωρών της ευρωζώνης της τάξης του 4%-5% του ΑΕΠ, που θα χρηματοδοτούσε την ανάπτυξη με έκδοση ευρωομολόγων, πέρασαν στο περιθώριο γιατί η Γερμανία είπε «όχι».

Σήμερα, ακόμα και ο πενιχρός κοινοτικός προϋπολογισμός των «27» περικόπτεται, δίνοντας το μήνυμα ότι η Ευρώπη, αντί να πάει μπροστά, αποφασίζει να κάνει βήματα πίσω.

Σε μια περίοδο που οι παγκόσμιες γεωπολιτικές ισορροπίες αναδιατάσσονται, αντί η Ευρώπη να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο και να υπερασπιστεί το μεταπολεμικό μοντέλο των δημοκρατικών κοινωνιών που ευημερούν σε συνθήκες κοινωνικής αληλλεγγύης, αποφασίζει να συρρικνωθεί.

Η ανάπτυξη δίνει τη θέση της στην ύφεση, το κράτος πρόνοιας αντικαθίσταται από συνθήκες ημιαπασχόλησης και ανεργίας, ενώ αντί για την περίφημη κοινοτική αλληλεγγύη έχουμε τον νέο οικονομικό εθνικισμό των Βορείων απέναντι στους Νότιους.
Μέσα στο πλαίσιο αυτό, η θέση της Ελλάδας διαρκώς επιδεινώνεται.
 
Η κυβέρνηση διαφημίζει ως επιτυχία το γεγονός ότι σε σχέση με τις αρχικές προτάσεις τα κονδύλια για την Ελλάδα αυξήθηκαν, παρόλο που τα ποσά για την επόμενη επταετία είναι μειωμένα σε σχέση με την προηγούμενη αντίστοιχη περίοδο (το γεγονός ότι η χώρα δεν απορροφά ούτε τα κονδύλια που δικαιούται είναι μια άλλη θλιβερή ιστορία). Αντί για 20 δισ. ευρώ, που ήταν το μερίδιο της χώρας το διάστημα 2007-2013, η χώρα δικαιούται 16,3 δισ. ευρώ για το διάστημα 2014-2020 και πιθανόν ένα πρόσθετο ποσό, το οποίο θα υπολογιστεί το 2016, ανάλογα με την ύφεση που θα υπάρχει μέχρι τότε.

Είναι γεγονός ότι σε σχέση με τις αρχικές προτάσεις υπήρξε μια βελτίωση, αλλά η αλήθεια είναι ότι μια επιτυχία μετριέται ανάλογα με το πού βάζουμε τον πήχη.

Επειτα από δυόμισι χρόνια εφαρμογής μιας πολιτικής που σχεδιάστηκε ως βασανιστήριο για να τιμωρήσει τους «σπάταλους Ελληνες» και παρόλο που διεθνείς οργανισμοί όπως το ΔΝΤ ομολογούν πλειάδα τεχνικών λαθών στους σχεδιασμούς, η Ευρώπη έχει μόνο ψίχουλα να δώσει.

Κάποια στιγμή η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να χτυπήσει το χέρι της στο ευρωπαϊκό τραπέζι και να ζητήσει από τους εταίρους να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες για την καταστροφή της Ελλάδας. Τα ψίχουλα δεν αρκούν.

Αναδημοσίευση απο την εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ