Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Είναι αρκετά απλό να ανατρέξει κάποιος σε πρόσφατες ή παλαιότερες δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού για να αναδείξει τις αντιφάσεις με την πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα. Είτε πρόκειται για την αντίθεσή του σε οριζόντιες περικοπές, την οποία μόλις προ τριμήνου επανέλαβε, είτε για την υπόσχεση ότι θα πατάξει τη φοροδιαφυγή ώστε να ενισχύσει τα έσοδα του κράτους και να μη χρειάζεται η επιδρομή σε μισθούς και συντάξεις.

Η αλήθεια είναι ότι τα νέα μέτρα όχι απλώς είναι οριζόντια, αλλά αποτελούν ακριβή αντιγραφή εκείνων που ελήφθησαν στο παρελθόν. Αντί για αλλαγή πολιτικής, εκτελείται η συνήθης λογιστική άσκηση «πόσα θα κοπούν και πότε».
 
Είναι επίσης προφανές ότι τα μέτρα επιφέρουν βαθύ πλήγμα στην κοινωνία και, επομένως, είναι πολιτικώς και κοινωνικώς ανεφάρμοστα. Επιπλέον, ενισχύουν τον φαύλο κύκλο της ύφεσης, αφού για άλλη μία φορά η μείωση των εισοδημάτων θα πλήξει μια αγορά που βρίσκεται υπό συνεχή κατάρρευση τα τελευταία χρόνια.
 
Η «δικαιολογία» που προβάλλει η κυβέρνηση (όπως και οι προηγούμενες) είναι ότι η ίδια δεν επιθυμεί αυτά τα μέτρα, αλλά τα επιβάλλει επειδή το απαιτεί η τρόικα.

Η τρόικα απαιτεί και άλλες κινήσεις, όπως η σύλληψη της φοροδιαφυγής, αλλά η κυβέρνηση (όπως και οι προηγούμενες) δείχνει μια επιλεκτική ευαισθησία στις απαιτήσεις των δανειστών. Είναι αλήθεια ότι το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε υπαρξιακή εξάρτηση με το ισχυρότερο «λόμπι» της ελληνικής κοινωνίας, εκείνο των φοροφυγάδων. Είναι, λοιπόν, λογικό οι αντιστάσεις να είναι αυξημένες και κάθε παραδοσιακός πολιτικός να μη θέλει να τα βάλει με τους «πελάτες» του.

Η εξήγηση αυτή, όμως, όσο κι αν είναι πραγματική, είναι ελλιπής.

Γιατί στην πραγματικότητα η περικοπή μισθών και συντάξεων στο Δημόσιο δεν γίνεται μόνο για να πραγματοποιηθεί εξοικονόμηση στις δαπάνες του κράτους, αλλά εξυπηρετεί τον στόχο της εσωτερικής υποτίμησης. Ο αντικειμενικός σκοπός είναι να μειωθούν οι αμοιβές στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, ώστε να γίνει, υποτίθεται, πιο ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία.
 
Η μείωση των εισοδημάτων δεν είναι μια «παρενέργεια» στην προσπάθεια εξυγίανσης των δημόσιων οικονομικών. Ακόμα κι αν με κάποιον τρόπο (όπως με την πάταξη της φοροδιαφυγής) λυνόταν το δημοσιονομικό ζήτημα, πάλι θα εφευρίσκετο κάποια δικαιολογία για να μειωθούν μισθοί και συντάξεις, διότι αυτή είναι η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης που εφαρμόζει δογματικά το ΔΝΤ, η οποία υιοθετήθηκε και από τις ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες.
 
Οπως φαίνεται, οι σχεδιασμοί των τεχνοκρατών προβλέπουν ότι με τα νέα μέτρα, την ύφεση που εξελίσσεται και την υψηλή ανεργία οι αμοιβές στην Ελλάδα θα πέσουν στα «επιθυμητά» επίπεδα, οπότε… πράγματι δεν θα χρειαστούν άλλες μειώσεις μισθών.
 
Το επόμενο στάδιο της εσωτερικής υποτίμησης θα αφορά την κατακρήμνιση των αξιών γης, ακινήτων και επιχειρήσεων, ώστε οι επενδυτές εκτός από φθηνούς εργαζομένους να έχουν στη διάθεσή τους και ακίνητα, εκτάσεις και εταιρείες σε «ανταγωνιστικές» τιμές.

Το άρθρο είναι αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

info.papageorgiou@gmail.com