Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Όλα τα πειράματα οδηγούν σε νέες ανακαλύψεις. Αν το πείραμα πετύχει, προκύπτει ένας χρήσιμος δρόμος για την επιστήμη, αλλά κι αν αποτύχει έχει αποκλειστεί μία πιθανότητα. Σε κάθε περίπτωση, ο ερευνητής κερδίζει συμπεράσματα - όχι όμως και το πειραματόζωο. Αυτό σχεδόν πάντα είναι χαμένο.

Το ελληνικό πείραμα περνάει σε νέα φάση μετά την αναδιάρθρωση του χρέους («κούρεμα»).

Αν η υπόθεση λήξει ανώδυνα για τη διεθνή αγορά, όπως εύχονται όλοι οι αξιωματούχοι της ευρωζώνης, θα έχει ανοίξει η πόρτα για να επαναληφθεί στο μέλλον το εγχείρημα.
 
Οσο κι αν ορκίζονται οι Ευρωπαίοι ηγέτες ότι η Ελλάδα είναι «μοναδική περίπτωση», γνωρίζουν ότι αυτό δεν ισχύει και ότι πρόκειται για την πρώτη απόπειρα πολιτικής παρέμβασης στη λειτουργία των λεγόμενων αγορών. Εστω μισής παρέμβασης, έστω με υποχωρήσεις.

η ευρωζώνη υποχώρησε από την αρχική ιδέα της συμμετοχής ιδιωτών στις ζημίες από «κούρεμα» κρατικών χρεών που έβαλαν τον Οκτώβριο του 2010 στο τραπέζι οι Γερμανοί με τους Γάλλους. Και μόνο η ανακοίνωση τότε (Συμφωνία της Ντοβίλ) είχε προκαλέσει αναταράξεις στις αγορές και επιδείνωση της κατάστασης, ακριβώς τη στιγμή που τα ελληνικά επιτόκια των ομολόγων είχαν αρχίσει να υποχωρούν και άρχισαν να γεννιούνται κάποιες ελπίδες ότι η Ελλάδα θα έμπαινε σε μια καλύτερη φάση. Το πείραμα έδειξε ότι μπορεί η ιδέα της συμμετοχής ιδιωτών να είναι σωστή, αλλά οι συνθήκες δεν επιτρέπουν την προώθησή της.

Ομως η χώρα μας πλήρωσε ακριβά τον πειραματισμό της ευρωζώνης και του ΔΝΤ και τις παλινωδίες σε σχέση με την αναδιάρθρωση χρεών. Ισως αν δεν είχε τεθεί το θέμα της συμμετοχής ιδιωτών να είχαν χρειαστεί λιγότερες περικοπές, λιγότεροι φόροι και η ύφεση να μην ήταν τόσο βαθιά στην Ελλάδα. Από την άλλη, δεν αποκλείεται τα πράγματα να ήταν καλύτερα αν η αναδιάρθρωση του χρέους είχε γίνει το 2010.

Δυστυχώς, φαίνεται ότι το κόστος θα είναι μεγάλο και στις επόμενες φάσεις του πειράματος. Τώρα θα δοκιμαστούν οι αντοχές του πολιτικού συστήματος σε περίοδο ριζικών αλλαγών στο μοντέλο οικονομικής αλλά και κοινωνικής οργάνωσης.

Θα αντέξουν τα κυρίαρχα κόμματα εξουσίας, το λεγόμενο κέντρο του πολιτικού φάσματος, και πόσο; Θα ανέβει η Ακροδεξιά ή η Αριστερά; Και πώς θα αντιδράσουν οι ψηφοφόροι στη μείωση του βιοτικού επιπέδου σε συνδυασμό με απώλεια της μελλοντικής σύνταξής τους; Τι είναι καλύτερο: να προωθούνται οι αλλαγές σιγά-σιγά ή με τη μορφή σοκ;

Είναι βέβαιο ότι θα εξαχθούν συμπεράσματα, τα οποία θα έχουν ευρύτερο ενδιαφέρον για τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς η κρίση θα εξελίσσεται στο επόμενο διάστημα.

Το θέμα είναι πόσο θα αντέξει το πειραματόζωο.

Αναδημοσίευση απο το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ