Γ. Ι. Πατσόπουλος

Πρώτο: Ο γνωστός φορολογικός νόμος 4172/13, ο νέος ΚΦΕ, αναφέρει στο άρθρο 23 ότι δεν εκπίπτει κάθε είδους δαπάνη αξίας άνω των 500 ευρώ εφόσον η εξόφλησή της δεν έγινε με τη χρήση τραπεζικού μέσου πληρωμής. Και μόνο με τον νόμο αυτό, εκτός και από πολλούς άλλους, η Πολιτεία αναγκάζει την πλειονότητα των πολιτών σε υποχρεωτική συνεργασία με τις τράπεζες και σε υποχρεωτικό άνοιγμα καταθετικού λογαριασμού, στην ουσία απαγορεύοντας τη διακίνηση μετρητού χρήματος με εξαίρεση τις μικροδαπάνες.

Δεύτερο: Με τη γνωστή Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου της 28.06.2015 που ονομάστηκε «τραπεζική αργία βραχείας διαρκείας» περιορίστηκε με τις πασίγνωστες διατάξεις η πρόσβαση των αποταμιευτών στα δικά τους χρήματα με τις γνωστές παρενέργειες, άσχετα από τις θεωρίες για την αναγκαιότητά τους. Αναγκαίο κακό τα περίφημα capital controls! Ολα τα κακά διαχρονικά βαπτίζονταν αναγκαία! Είναι η εξυγίανσή τους, η κολυμβήθρα του δικού τους Σιλωάμ. Η εξουσία πάντα τα κάνει αναγκαία με τους δικούς της άστοχους χειρισμούς και μετά εφαρμόζει το κακό αντί να διορθώσει τα λάθη της. Αυτή δεν ευθύνεται ποτέ! 
Επικουρικά εδώ μπορούμε να προσθέσουμε και τη σχετική υπουργική απόφαση του Ιουλίου 2015 για τη λειτουργία του Χρηματιστηρίου μόνο με «νέα κεφάλαια» και τη δέσμευσή τους σε περίπτωση πώλησης.

Τρίτο: Με τον ν.4335/2015 «Επείγοντα μέτρα εφαρμογής του ν.4334/2015» και συγκεκριμένα το άρθρο 2 «Ανάκαμψη και εξυγίανση πιστωτικών ιδρυμάτων και επιχειρήσεων επενδύσεων και άλλες διατάξεις» ενσωματώθηκε στο Ελληνικό Δίκαιο η οδηγία 2014/59/ΕΕ (Bank Recovery and Resolution Directive - BRRD). Ο νόμος ισχύει από τη δημοσίευσή του, ωστόσο η ισχύς των διατάξεων για την αναδιάρθρωση παθητικού (bail in tool) αρχίζει από την 01.01.2016. Αναδιάρθρωση παθητικού! Οι καταθέσεις των αποταμιευτών θεωρούνται για τις τράπεζες παθητικό και αντί της κακόηχης λέξης «κούρεμα» οι ευπρεπείς νόμοι χρησιμοποιούν την εύηχη λέξη «αναδιάρθρωση». 

 Το νέο ευρωπαϊκό οικονομικό μοντέλο μεταφέρει μεγαλύτερη ευθύνη στα πρόσωπα και απεμπλέκει τα κράτη από τις διασώσεις των τραπεζών. Οι καταθέσεις θα αντιμετωπίζονται πλέον ως επενδύσεις και ο κάθε αποταμιευτής ή κεφαλαιούχος θα αναλαμβάνει την ευθύνη σε ποια χώρα, σε ποια τράπεζα και σε ποια προϊόντα θα επενδύσει. Οι αποταμιευτές θα μετατραπούν σε επενδυτές. Θα φέρουν οι ίδιοι την ευθύνη των επιλογών τους και θα γνωρίζουν ότι αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να χάσουν χρήματα από λανθασμένες τοποθετήσεις. Τρία νομοθετήματα, τρεις πραγματικότητες, ένας ο απόλυτος εγκλωβισμός! Οι ερωτήσεις και οι απορίες κάθε κοινού θνητού διατυπώνονται μόνες τους:

1) Με ποιο ηθικό, νομικό, δεοντολογικό δικαίωμα θα γίνει αναδιάρθρωση στις αποταμιεύσεις του πολίτη όταν, όπως λένε οι θεωρητικοί, έγινε επενδυτής χωρίς δικαίωμα επιλογής; 

2) Στην ελεύθερη οικονομία η λέξη «επένδυση» δεν είναι πιο κοντά στην έννοια του απόλυτου δικαιώματος επιλογής; Βασικό συστατικό της επένδυσης η ελευθερία! Υπάρχει διεθνώς καταναγκασμός στον επενδυτή;

3) Η αιχμαλωσία των καταθέσεων δεν δημιουργεί σε ένα πολιτισμένο κράτος δικαίου την υποχρέωση τουλάχιστον της ολοκληρωτικής προστασίας τους;

4) Οι τρεις νομοθετικές παρεμβάσεις οι οποίες αναφέρονται στην αρχή και δημιουργούν μια νέα πραγματικότητα, αν ισχύσουν ταυτόχρονα, δεν είναι αντιφατικές μεταξύ τους; 

5) Ενα κράτος δικαίου δεν πρέπει να διέπεται από την αρχή της συνέπειας; Αραγε μήπως είναι νομικά επιβεβλημένο τα capital controls να σταματήσουν αρκετά πριν την 01.01.2016; Μήπως δηλαδή πρέπει να δοθεί ένας εύλογος χρόνος στον καταθέτη-επενδυτή για να πάρει τις επενδυτικές του αποφάσεις και επιλογές κατά τη διάρκεια του οποίου επιβάλλεται να είναι απόλυτα ελεύθερος; 

Σε περίπτωση εθνικής ανάγκης, ένα κράτος πιθανόν να έλεγε στους πολίτες: «Σας απαγορεύω να τοποθετείτε τις καταθέσεις σας όπου νομίζετε για λόγους δημοσίου συμφέροντος, αλλά σας τις εγγυώμαι απόλυτα». Επίσης, ισότιμα αποδεκτή θα ήταν μια άλλη θέση, γνωστή από πριν, που θα είχε άλλη φιλοσοφία αλλά με συνέπεια: «Είστε απόλυτα ελεύθεροι για τις επιλογές σας, μελετήστε, προσέξτε, αλλά δεν υπάρχει 100% κρατική προστασία».

Ο καταθέτης μέχρι τώρα δεν ήταν επενδυτής. Ηταν αποταμιευτής στις περισσότερες περιπτώσεις, αναγκασμένος να διατηρεί τα χρήματά του σε τράπεζες λόγω συστήματος και νομοθεσίας. Αν επέλεγε τα μετρητά, θα ήταν προ των πυλών η εύκολη κατηγορία για μαύρο χρήμα και σχετικό ξέπλυμα κ.τ.λ.  Πρόδηλο είναι ότι πρώτα πρέπει να αφεθεί ελεύθερος και μετά να γίνει επενδυτής, αφού προηγηθεί και η σχετική ενημέρωση όπως σε όλα τα επενδυτικά προϊόντα.

Ο σύγχρονος ιδιότυπος οικονομικός πόλεμος! Είναι φανερό πια ότι βρισκόμαστε στην εποχή του διωγμού της αποταμίευσης. Από τα αρνητικά επιτόκια ως τη φορολογική επίθεση του «Μεγάλου Αδελφού». Από τη δέσμευση στο κλάδεμα! Με μεγάλη περιέργεια περιμένουμε να δούμε ποια θα είναι η νέα πηγή χρηματοδότησης για το τραπεζικό σύστημα, όταν η καταδίωξη αυτή ολοκληρωθεί με επιτυχία.Με συνοπτικές διαδικασίες εκτελέστηκε η εμπιστοσύνη στο πολιτικό κατεστημένο και στο τραπεζικό μας σύστημα. Προφανώς σκέφτονται να δώσουν και τη χαριστική βολή!