Δημήτρης Παγαδάκης

Είναι απλώς δημοσιογράφος και πολιτικό στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος από το οποίο δεν έχει επιβραβευτεί  με υπουργικό θώκο. Ωστόσο, παρά την επαγγελματική του ιδιότητα, ποτέ δεν θίχτηκε ή αντέδρασε δημοσίως όταν ένας ομοϊδεάτης του υπουργός απειλούσε να θάψει δημοσιογράφους τρία μέτρα κάτω από τη γη. 

Αντιθέτως, ως ταπεινός υπηρέτης του κοινωνικού έργου που επιτελεί το δημοσιογραφικό λειτούργημα,  απεδέχθη προθύμως να συμβάλει στην επίλυση απάντων των προβλημάτων του ΔΟΛ.  Πέραν, όμως, των πρόσφατων συγκεκριμένων καθηκόντων του τα οποία εξυπηρετούν μια πολιτική συμφωνία, ο ίδιος διδάσκει μεγάθυμα και δεοντολογικούς κανόνες από τα αποθέματα της επαγγελματικής του διαδρομής.

 Από το πηδάλιο του εκδοτικού οργανισμού που ανέλαβε να διασώσει, ως έμπειρος ηθικολόγος τιμονιέρης διαμήνυσε στο “τσούρμο” ότι «οι αρθρογράφοι μπορούν να έχουν τη γνώμη τους, όμως πρέπει να είναι τεκμηριωμένη”. Σωστά. Η σεναριολογία χωρίς διασταυρωμένες πληροφορίες με σκοπό τον εντυπωσιασμό του αναγνωστικού κοινού με λεκτικά πυροτεχνήματα αποτελεί ασέλγεια απέναντι στην αξιόπιστη ενημέρωση και την έγκυρη δημοσιογραφία.
Εξ ιδίων, ίσως, κρίνει ότι η ετοιματζίδικη, κακόγουστη, μονοδιάστατη και ενίοτε χολερική αρθρογραφία συνιστά παραπληροφόρηση. Ενδεχομένως να θεωρεί ότι η δική του πένα  ουδέποτε συντάχθηκε με το μοχθηρό, εμμονικό και στρατοπεδικό χωρισμό του κόσμου σε “άσπρο-μαύρο, καλό-κακό, δικός μας-εχθρός”, για να διακονήσει μια ιδιότυπη κομματική “σαρία” υπεράνω της αλήθειας.  Δυστυχώς, όμως, για τον ίδιο τα γραπτά μένουν.

 Σε άρθρο του υπό το τίτλο “ Το Tea Party πάει Σύνταγμα”  στην “Αυγή” της  18 Ιουνίου 2015 ,   προέβλεπε για τους προσερχόμενους στη συγκέντρωση του “Μένουμε Ευρώπη” :"Σήμερα στο Σύνταγμα ξεκινάει η επανάσταση των πλουσίων. Ετοιμαστείτε, λοιπόν, να δείτε μια μεγάλη διαδήλωση ώριμων κυριών με γούνες (παρά τον καύσωνα του θέρους) και γόβες στιλέτο χέρι - χέρι με «καθώς πρέπει» στελέχη πολυεθνικών εταιρειών με έδρα το Λουξεμβούργο, διαχειριστών funds και κατόχους παχυλών λογαριασμών εις τας Ελβετίας, με άψογα μπλέιζερ και ντιζάιν γραβάτες να ουρλιάζουν έξαλλοι: καπιταλιστές όλου του κόσμου, ενωθείτε." 
Προφανώς, δεν επρόκειτο μόνον για παραλήρημα που ενοχοποιούσε ασυνάρτητα, μεροληπτικά και προκαταβολικά τους συγκεντρωμένους για την υποτιθέμενη μεταφορά ενός Αμερικανικού συντηρητικού κινήματος στην Ελλάδα. Ήταν, δια χειρός του αποκαλούμενου σήμερα ως πολιτικού κομισάριου στη Μιχαλακοπούλου, ένα διαβόητο μνημείο ξινίλας με γελοιογραφική γαρνιτούρα ταξικού μίσους που υπονόμευε σκόπιμα την παραγματικότητα. Ένα ιδεοληπτικό αφέψημα ατεκμηρίωτης και διχαστικής εικοτολογίας που επιχειρούσε να σερβιρισθεί ως τσάι του βουνού για το “κατατρεγμένο λαουτζίκο” πάνω στο μπακιρένιο δίσκο των πολωτικά προπαγανδιστικών κηρυγμάτων του κόμματος του.

Είναι, σαφώς, δικαίωμα καθενός να προβαίνει σε νευρωσικές κατηχήσεις, να κάνει το τροχονόμο στις αυταπάτες του ή να ονειρεύεται προληπτικές λογοκρισίες αλά Ζντάνωφ. Είναι, όμως, και υποχρέωση της Δημοκρατίας να ξηλώνει δημόσια, στο όνομα της τιμής της ελευθεροτυπίας, τις πιο άθλιες ραφές μιας κακοραμμένης φαρισαϊκής προβιάς που καλύπτει μια κυνική, εκφοβιστική και σεχταριστική αντίληψη περί ενημέρωσης . Πόσο μάλλον όταν η τελευταία προωθεί αλαζονικά διαδικασίες άλωσης και χειραγώγησης μερίδας του Τύπου, προκειμένου να τη χρησμοποιήσει ως τρόπαιο καθεστωτικής εφαρμογής ενός αυθάδικου νέο -αυριανισμού;